In de korte, of lange, tijd dat ik blog over mijn ziek zijn had ik niet verwacht dat het sympathie was dat ik zou verscharen in het begin. Ik had ook niet verwacht dat iedereen mijn motivatie zou snappen voor hoe ik denk en waarom ik blog. Zeker had ik niet verwacht dat iemand een moment zou nemen om ´walk a mile in my shoes´ te doen, wie dan ook. En wat ik ook niet zou verwachten is dat in een korte tijd ik zoveel zou leren over andere mensen en mijzelf en dat is fijn, dat is onverwacht plezant ongeacht wat ik zou leren plezant zou zijn of niet.
Geen twee personen zijn gelijk, noch der behoeftes, noch de manier hoe ze dingen moeten aanpakken, hoe ze er over voelen, hoe ze er over praten, hoe ze om gaan met hun emoties... Omgaan met hun emoties, zeg ik? Ja omgaan met hun emoties. Emoties zijn een groot ding wanneer je chronisch ziek bent maar eigenlijk zijn ze gewoon een groot ding ongedacht wie je bent en wat je toestand is. Emoties kunnen je maken en breken. Emoties kunnen je overwelmen en onderwelmen, je kan erin blijven hangen en ze niet loslaten. En in al die tijd leer je dat die emoties er eigenlijk niet mogen zijn.
"Kom op nou, lach eens voor mij."
"Stel je niet aan."
"Zo erg is het niet."
"Andere mensen hebben het erger dan jij."
We leren mensen nooit goed demonstratief sterk met hun emoties om te gaan, want we leren dat ze niet toegelaten mogen worden, ongeacht dat ze een normaal onderdeel zijn van iedereens leven. Ondanks dat iedereen anders ie en andere behoeftes hebben, hebben we een vaste set regels opgezet over hoe om te gaan met emoties en als iemand ervan breekt is die persoon raar, gek, zwak, een aansteller, een zeur, een whatever. We gaan nooit te diep in achter de redenen of de motivatie waarom dit zo is of wat die persoon echt wilt. Als het idee maar past rond op wat wij verwachten.
In een wereld vol met depressies, angststoornissen, allerlei gezondheidskwalen op psychisch niveau dit keer, lijkt het echt dat continu dat horen, echt helpt? Nee ik denk het niet.
Wat helpt dan wel? Dat is voor iedereen anders. In de tijd dat ik nu actiever bezig ben met wat het betekend ziek te zijn en hoe gezond te zijn ongeacht dat, ben ik vooral bezig geweest ook bij mensen achter de schermen te kijken. Niet om te oordelen of te veroordelen, maar ik probeer begrip te hebben en alles te snappen. Wat ik vooral zie is dat mensen het niet snappen als emoties de vrije loop worden gegeven, wat ik vooral zie is hoe we wonden dicht willen drukken met het verkeerde gaas zodat het gaat smetten. Wat ik zie is dat wat we geleerd hebben, en ik snap het wel. Want we leren dit al voor decennia, en langer dat. Elke generatie leert het opnieuw.
Maar het heeft niemand een steek geholpen. Heb ik dan het antwoord? Nee, niet HET antwoord. Maar een antwoord, dat werkt voor in ieder geval mij. Een beetje hoor, soms ben ik een beetje te koppig zelfs voor dat. Maar sind ik begrijp dat stress bij mij flink korte termijn verkeerde gevolgen kan hebben, ben ik dit gaan proberen toe te passen. Het is heel simpel.
Laat het komen. Laat het zijn. Laat het los.
Ja voor emoties werkt het prima, voor andere situaties misschien ook wel zelfs. Niet alles. Er zijn altijd uitzonderingen. Maar het werkt prima voor meeste dingen tot nu toe. Zeker als je net als ik nogal goed rancune kan voelen, of nostalgie of wat dan ook.
Soms overwelmen dingen mij en eindig ik in een fikse jankbui. Of doet iets pijn. Of heb ik even weer moeite met een ding uit het verleden. Of alles, ja alles voel ik emotioneel. We leren altijd het loslaten wel maar we vechten tegen het laten komen en laten zijn.
Dat is precies wat ik nu doe. Niet meer vechten tegen die dingen die sowieso zullen komen want het is gewoon opwaarts tegen de stroom gaan. Dingen die ik kan aanpassen en veranderen voor de emotie komt, natuurlijk doe ik het, maar ik ga niet meer vechten tegen wat komt.
Op het moment dat de emotie er is, laat ik het zijn. ik mag mij best even kut voelen, hey daar heb ik deels ook deze blog voor toch? Om bv te uiten als ik iets kut vind. Maar ook gewoon janken, alles. Ik laat het gewoon zijn en dan koel ik rustig af.
Op het moment dat dat gebeurt dan kijk ik er naar, bekijk ik het, zie ik de waarde, en dan laat ik het los. Het is goed geweest zo en ik ga weer verder.
Af en toe komen emoties over dingen vaker terug en dan volg ik dezelfde principe. Je kan vaker dan 1 keer het kut vinden ziek te zijn, je kan vaker dan 1 keer kut vinden als je moet denken aan een dood huisdier, je kan het vaker dan 1 keer kut vinden terugdenkend aan een argument, of een pijnlijke herinnering, dingen die je niet gedaan hebt en wel wou doen, of wat dan ook. Maar elke keer dat toepassen is wat uiteindelijk helpt.
Ik voel me af en toe een steen in een stroom water. Al het water komt naar mij toe, raakt mij, en gaat door. En er zijn veel vissen, veel insecten etc die langskomen als momenten continu. Het is wat het is.
Ik heb het verdiend om te voelen. Ik heb het verdiend om te zijn. Ik heb het verdiend om af en toe negatief te mogen zijn en af en toe te klagen over MIJN leven zoals velen doen over allerlei dingen in dat van HEN. Even spuien over de NS helpt voor sommigen en dat is hun ervaringen, dit zijn mijne. Helpt het je hele leven negatief te zijn? Nee absoluut niet. Man absoluut niet. Daar KRIJG je juist stress van. Maar alles heeft zijn plaats nodig. Je kan niet loslaten wat je weg moet stoppen van jezelf of van anderen die er geen begrip voor op kunnen brengen. Dus laat het komen, laat het zijn en laat het dan ook echt weer los.
Ik ben trots op mijn blog. Ik zou er geen iota aan veranderen op dit moment. Want van dit bloggen heb ik leren kijken. Met beide ogen open. Ik heb leren kijken achter de schermen en ik heb leren te willen begrijpen. Waarom zou ik dat willen veranderen? En daarnaast heb ik iets geleerd waar ik veel aan heb terwijl ik stress probeer te vermijden. Een nieuwe techniek, en ik hoop dat ik er verder mee groei als mens.
Geen twee personen zijn gelijk, noch der behoeftes, noch de manier hoe ze dingen moeten aanpakken, hoe ze er over voelen, hoe ze er over praten, hoe ze om gaan met hun emoties... Omgaan met hun emoties, zeg ik? Ja omgaan met hun emoties. Emoties zijn een groot ding wanneer je chronisch ziek bent maar eigenlijk zijn ze gewoon een groot ding ongedacht wie je bent en wat je toestand is. Emoties kunnen je maken en breken. Emoties kunnen je overwelmen en onderwelmen, je kan erin blijven hangen en ze niet loslaten. En in al die tijd leer je dat die emoties er eigenlijk niet mogen zijn.
"Kom op nou, lach eens voor mij."
"Stel je niet aan."
"Zo erg is het niet."
"Andere mensen hebben het erger dan jij."
We leren mensen nooit goed demonstratief sterk met hun emoties om te gaan, want we leren dat ze niet toegelaten mogen worden, ongeacht dat ze een normaal onderdeel zijn van iedereens leven. Ondanks dat iedereen anders ie en andere behoeftes hebben, hebben we een vaste set regels opgezet over hoe om te gaan met emoties en als iemand ervan breekt is die persoon raar, gek, zwak, een aansteller, een zeur, een whatever. We gaan nooit te diep in achter de redenen of de motivatie waarom dit zo is of wat die persoon echt wilt. Als het idee maar past rond op wat wij verwachten.
In een wereld vol met depressies, angststoornissen, allerlei gezondheidskwalen op psychisch niveau dit keer, lijkt het echt dat continu dat horen, echt helpt? Nee ik denk het niet.
Wat helpt dan wel? Dat is voor iedereen anders. In de tijd dat ik nu actiever bezig ben met wat het betekend ziek te zijn en hoe gezond te zijn ongeacht dat, ben ik vooral bezig geweest ook bij mensen achter de schermen te kijken. Niet om te oordelen of te veroordelen, maar ik probeer begrip te hebben en alles te snappen. Wat ik vooral zie is dat mensen het niet snappen als emoties de vrije loop worden gegeven, wat ik vooral zie is hoe we wonden dicht willen drukken met het verkeerde gaas zodat het gaat smetten. Wat ik zie is dat wat we geleerd hebben, en ik snap het wel. Want we leren dit al voor decennia, en langer dat. Elke generatie leert het opnieuw.
Maar het heeft niemand een steek geholpen. Heb ik dan het antwoord? Nee, niet HET antwoord. Maar een antwoord, dat werkt voor in ieder geval mij. Een beetje hoor, soms ben ik een beetje te koppig zelfs voor dat. Maar sind ik begrijp dat stress bij mij flink korte termijn verkeerde gevolgen kan hebben, ben ik dit gaan proberen toe te passen. Het is heel simpel.
Laat het komen. Laat het zijn. Laat het los.
Ja voor emoties werkt het prima, voor andere situaties misschien ook wel zelfs. Niet alles. Er zijn altijd uitzonderingen. Maar het werkt prima voor meeste dingen tot nu toe. Zeker als je net als ik nogal goed rancune kan voelen, of nostalgie of wat dan ook.
Soms overwelmen dingen mij en eindig ik in een fikse jankbui. Of doet iets pijn. Of heb ik even weer moeite met een ding uit het verleden. Of alles, ja alles voel ik emotioneel. We leren altijd het loslaten wel maar we vechten tegen het laten komen en laten zijn.
Dat is precies wat ik nu doe. Niet meer vechten tegen die dingen die sowieso zullen komen want het is gewoon opwaarts tegen de stroom gaan. Dingen die ik kan aanpassen en veranderen voor de emotie komt, natuurlijk doe ik het, maar ik ga niet meer vechten tegen wat komt.
Op het moment dat de emotie er is, laat ik het zijn. ik mag mij best even kut voelen, hey daar heb ik deels ook deze blog voor toch? Om bv te uiten als ik iets kut vind. Maar ook gewoon janken, alles. Ik laat het gewoon zijn en dan koel ik rustig af.
Op het moment dat dat gebeurt dan kijk ik er naar, bekijk ik het, zie ik de waarde, en dan laat ik het los. Het is goed geweest zo en ik ga weer verder.
Af en toe komen emoties over dingen vaker terug en dan volg ik dezelfde principe. Je kan vaker dan 1 keer het kut vinden ziek te zijn, je kan vaker dan 1 keer kut vinden als je moet denken aan een dood huisdier, je kan het vaker dan 1 keer kut vinden terugdenkend aan een argument, of een pijnlijke herinnering, dingen die je niet gedaan hebt en wel wou doen, of wat dan ook. Maar elke keer dat toepassen is wat uiteindelijk helpt.
Ik voel me af en toe een steen in een stroom water. Al het water komt naar mij toe, raakt mij, en gaat door. En er zijn veel vissen, veel insecten etc die langskomen als momenten continu. Het is wat het is.
Ik heb het verdiend om te voelen. Ik heb het verdiend om te zijn. Ik heb het verdiend om af en toe negatief te mogen zijn en af en toe te klagen over MIJN leven zoals velen doen over allerlei dingen in dat van HEN. Even spuien over de NS helpt voor sommigen en dat is hun ervaringen, dit zijn mijne. Helpt het je hele leven negatief te zijn? Nee absoluut niet. Man absoluut niet. Daar KRIJG je juist stress van. Maar alles heeft zijn plaats nodig. Je kan niet loslaten wat je weg moet stoppen van jezelf of van anderen die er geen begrip voor op kunnen brengen. Dus laat het komen, laat het zijn en laat het dan ook echt weer los.
Ik ben trots op mijn blog. Ik zou er geen iota aan veranderen op dit moment. Want van dit bloggen heb ik leren kijken. Met beide ogen open. Ik heb leren kijken achter de schermen en ik heb leren te willen begrijpen. Waarom zou ik dat willen veranderen? En daarnaast heb ik iets geleerd waar ik veel aan heb terwijl ik stress probeer te vermijden. Een nieuwe techniek, en ik hoop dat ik er verder mee groei als mens.
Reacties
Een reactie posten