Vandaag is een van die dagen. Je kan bijna niet omhoog komen en je lichaam voelt als stroop, pijnlijke pijnlijke stroop. Maar je zet je door je pijn heen omdat je voel dat de grens nog niet daar is. Vermoeid antwoord je wat dingen in de ochtend. Je stuurt een mail voor 1 van je vrijwilligerswerken. Daarna ga je studeren. Gratis studie via Coursera wel eens waar, maar studie is studie. Als je echter niet op het toilet zit, wat langt duurt omdat opstaan energie kost, dan val je wel bijna in slaap voor de computer. Dit is al drie dagen zo, ofzoiets. Als je nog weet wat dagen zijn op zo´n moment.
Dan besef je opeens, deze studie. Dit is het niet, ik kan dat niet meer met mijn brein. Ik kan niet meer werken met deze details met mijn brainfog. Maar omdat je gewend ben te moeten vinden wat wel voor je werkt, zeg je met minder moeite dan het begin adieu tegen die studie en vind voor de toekomst wat nieuwe.
Je gaat nog even naar buiten maar uiteindelijk is het duidelijk wanneer je terug komt, dit is het niet. Ik ga lekker op bed liggen en wat dingen kijken. Daar neem ik sowieso veels te weinig tijd voor, voor gewoon lekker rusten. Maar eerst, eerst, gaat er en mail de deur uit.
Jammer van de lentewandeling van het maatjesproject. Ik had zo graag gegaan morgen maar ik voel aan mijn lichaam dat het niet kan. Mijn lichaam wilt niet, ik luister er naar en het gaat gewoon niet. Ik moet dit ontzettend leuke ding opgeven. En waar de studie niet zo zeer doet, boy dit doet zeer.
Gelukkig was er balans en ga ik waarschijnlijk binnenkort een beetje meer vrijwilligerswerk doen dus is er wel balans. Maar het een dat leuk is maakt soms even het ander niet minder rot. Maar er is balans, goede dingen komen ook op je pad als chronisch zieke.
Dingen die je leuk vind afzeggen of opzeggen of wat dan ook is gewoon nooit leuk maar soms is het gewoon zo. Soms kunnen dingen wel en soms niet, en hoe graag je ook wilt, complete controle heb je er niet over. Soms moet je je aanpassen aan de situatie.
Hoe vaak mensen je het willen vertellen, afzeggen is geen zwakte. Naar je lichaam luisteren en niet continu over je eigen grens gaan is geen zwakte. Je moet soms ruimte laten voor het ziek zijn om op andere momenten gewoon gezond te kunnen zijn.
Je zie, niet luisteren naar je lichaam is heel ongezond. Als je jezelf continu te ver en te ver pusht dan breng je je lichaam meer en meer richting destructie en dat dingen erger worden. Net als ik bedlegerig worden is dan een optie. Er is een andere kant, en die kant kan je ook bedlegerig maken. En dat is opnieuw als je niet naar je lichaam luistert maar naar angst, en je veeeeel minder doet dan je lichaam aan kan en je gedeconditioneerd word. Ja daar hebben ze een mooi woord voor.
Vind de balans van je lichaam. Dit heeft tijd nodig. Leer wat je aan kan, leer wanneer je ver gaat, leer wanneer je nog een stapje verder kan en neem die tijd om je lichaam te leren kennen wanneer je chronisch ziek word.
En soms moet je wat afzeggen waarvan je hoopte dat je op dat moment wel zou kunnen. Soms is het zo. Want chronisch ziek zijn betekend ook leren in je lichaam dat het ondanks alles onberekenbaar is en onverwacht. Soms moet je leren dat je iets toch moet doen ondanks angst ziek te worden, omdat de angst je binnen gesloten deuren houd, dat kan ook.
Voor mij is dat niet zo, niet meer zo in ieder geval. Ik wil veel doen maar leer dat ik niet alles kan, niet altijd en dat ipv het vasthouden ik dat beter ok kan vinden, en kan leren dat er heus wel meer dingen mijn kant op komen die leuk zijn en die ik op dat moment wel kan doen. Dat is ok. Ik moet nu even door dit ziek zijn om mijn na de rust weer gezonder te voelen en meer te kunnen.
Dat is mijn les van vandaag. Ga op je eigen snelheid, je eigen pas, op je eigen pad zoals jij voelt dat voor je werkt. Iedereen heeft zijn eigen snelheid en zijn eigen kunnen, vind het jouwe. Al zal het altijd de pas zijn dat je af en toe, een afspraak moet afzeggen. Soms is het zo.
Dan besef je opeens, deze studie. Dit is het niet, ik kan dat niet meer met mijn brein. Ik kan niet meer werken met deze details met mijn brainfog. Maar omdat je gewend ben te moeten vinden wat wel voor je werkt, zeg je met minder moeite dan het begin adieu tegen die studie en vind voor de toekomst wat nieuwe.
Je gaat nog even naar buiten maar uiteindelijk is het duidelijk wanneer je terug komt, dit is het niet. Ik ga lekker op bed liggen en wat dingen kijken. Daar neem ik sowieso veels te weinig tijd voor, voor gewoon lekker rusten. Maar eerst, eerst, gaat er en mail de deur uit.
Jammer van de lentewandeling van het maatjesproject. Ik had zo graag gegaan morgen maar ik voel aan mijn lichaam dat het niet kan. Mijn lichaam wilt niet, ik luister er naar en het gaat gewoon niet. Ik moet dit ontzettend leuke ding opgeven. En waar de studie niet zo zeer doet, boy dit doet zeer.
Gelukkig was er balans en ga ik waarschijnlijk binnenkort een beetje meer vrijwilligerswerk doen dus is er wel balans. Maar het een dat leuk is maakt soms even het ander niet minder rot. Maar er is balans, goede dingen komen ook op je pad als chronisch zieke.
Dingen die je leuk vind afzeggen of opzeggen of wat dan ook is gewoon nooit leuk maar soms is het gewoon zo. Soms kunnen dingen wel en soms niet, en hoe graag je ook wilt, complete controle heb je er niet over. Soms moet je je aanpassen aan de situatie.
Hoe vaak mensen je het willen vertellen, afzeggen is geen zwakte. Naar je lichaam luisteren en niet continu over je eigen grens gaan is geen zwakte. Je moet soms ruimte laten voor het ziek zijn om op andere momenten gewoon gezond te kunnen zijn.
Je zie, niet luisteren naar je lichaam is heel ongezond. Als je jezelf continu te ver en te ver pusht dan breng je je lichaam meer en meer richting destructie en dat dingen erger worden. Net als ik bedlegerig worden is dan een optie. Er is een andere kant, en die kant kan je ook bedlegerig maken. En dat is opnieuw als je niet naar je lichaam luistert maar naar angst, en je veeeeel minder doet dan je lichaam aan kan en je gedeconditioneerd word. Ja daar hebben ze een mooi woord voor.
Vind de balans van je lichaam. Dit heeft tijd nodig. Leer wat je aan kan, leer wanneer je ver gaat, leer wanneer je nog een stapje verder kan en neem die tijd om je lichaam te leren kennen wanneer je chronisch ziek word.
En soms moet je wat afzeggen waarvan je hoopte dat je op dat moment wel zou kunnen. Soms is het zo. Want chronisch ziek zijn betekend ook leren in je lichaam dat het ondanks alles onberekenbaar is en onverwacht. Soms moet je leren dat je iets toch moet doen ondanks angst ziek te worden, omdat de angst je binnen gesloten deuren houd, dat kan ook.
Voor mij is dat niet zo, niet meer zo in ieder geval. Ik wil veel doen maar leer dat ik niet alles kan, niet altijd en dat ipv het vasthouden ik dat beter ok kan vinden, en kan leren dat er heus wel meer dingen mijn kant op komen die leuk zijn en die ik op dat moment wel kan doen. Dat is ok. Ik moet nu even door dit ziek zijn om mijn na de rust weer gezonder te voelen en meer te kunnen.
Dat is mijn les van vandaag. Ga op je eigen snelheid, je eigen pas, op je eigen pad zoals jij voelt dat voor je werkt. Iedereen heeft zijn eigen snelheid en zijn eigen kunnen, vind het jouwe. Al zal het altijd de pas zijn dat je af en toe, een afspraak moet afzeggen. Soms is het zo.
Reacties
Een reactie posten