Dit ben ik, na uren huilen omdat mijn benen niet wouden stoppen met zwellen en pijn doen, plat op mijn rug. Meer moeten gaan eten dan ik wil eten omdat mijn lichaam de mankementen wil verhelpen en denkt bouwstoffen nodig te hebben. Mijn straf voor....
Zitten. Jawel zitten. Staan soms. Kleine stukjes lopen van minder dan 10 min. Trappen 1 a 2 keer per dag. Lopen was al meer dan 48 uur geleden. Op zulke momenten kan ik alleen plat liggen anders val ik flauw. Ik moet die rust anders gaat het fout, verlies ik mogelijk bewustzijn en krijgt mijn hart geen rust.
Als ik niet met goede ondersteuning zit zijn er al problemen. Als ik te lang sta tijdens koken... als ik, nee ik wil niet verder gaan. Maar denk aan dit, wanneer ik de keuze maakt om iets niet te doen, het een weloverwogen keuze is of niet. Wat dan ook.
Ik leef mijn leven niet in angst. Ik PROBEER dingen, soms gaat het goed en soms fout. Ik laat mij niet tegenhouden door angst. Maar wel gezond verstand.
Als jij een chronisch zieke kent en twijfel, onthou dit gezicht. Dit is al wanneer iets onverwachts kleins mis gaat. Wat is ons gezicht als we weten wat er mis zal gaan? We maken keuzes, we wegen af, en soms is de pijn teveel. Zelfs wanneer we zitten.
Reacties
Een reactie posten