Chronisch tijdgebrek

Naast al mijn etiketjes heb ik ook het etiketje Borderline op mijn kont geplakt. Wat betekend dat? Het maakt mij een beetje lastig.  Borderline betekend voor mij vooral veel problemen met mijn emoties, zwart wit denken, gevoelig zijn voor kritiek, paranoia, verlatingsangst, en allerlei angst- en paniek klachten, en natuurlijk het bekende probleem met interpersonelijke relaties. Daarnaast heb ik ook dwanggedachten, al weet ik niet of het bij de borderline zit. En het mooie is, omdat ik Borderline heb denken mensen vaak dat ze mij niet serieus hoeven te nemen want ik ben toch gek, al zullen ze niet perse die woorden gebruiken. Ik was niet voorbereid op wat het effect van de ME op de Borderline zou zijn en de Borderline op de ME. Daarnaast het effect van nog steeds moeilijk kunnen accepteren dat ik ziek ben en hoe ziek ik ben, en het effect wat het heeft op de Borderline emoties. Je kan je voorstellen dat het heel heftig kan zijn, met veel paranoia, en veel emoties die allemaal schree

Ooit startte we als een blank canvas, jij en ik op een zonnige dag in Augustus van 2010. Niet individueel blanke canvassen, maar de canvas ´ons´ moest nog gemaakt worden. Ik denk dat een schilderij als dat nooit echt af is, ons word geschept door alle jaren heen. We maken zoveel mee door de jaren dat alles weer iets nieuwas creert op dat schilderij. Maar in 6 jaar kan ik zeggen dat onze schilderij aardig wat leven en kleur erbij gekregen heeft, en we zeker veel ervaringen hebben gehad. Het is ook niet makkelijk om een relatie te hebben waar een van de partners mentaal en fysiek chronisch ziek is. Daarnaast ik ben niet makkelijk. Jij bent ook niet altijd makkelijk. We zijn als mens sowieso karakters op zich. Niet iedereen is altijd op elkaar ingespeeld, en in een relatie kan je dat ook niet verwachten. Maar we raken elkaar waar het hoort. Jij raakt mij waar het hoort. We luisteren en we praten. We helpen elkaar en we moedigen elkaar aan. We plagen elkaar, we

Vandaag ben ik begonnen met de readathon van Oh my book, ik heb het nodig dat ik even mijzelf wat rust geeft maar dat ik wel het gevoel heb dat ik echt wat aan het doen ben. Nu was ik om die reden al veel aan het luisteren naar audioboeken enzo maar goed ik verveel me nog steeds snel ongeacht dat je verwachten zou dat ik er nu toch wel aangewend zal zijn. Maar lezen helpt veel, audioboeken wanneer de letters van een gewoon of e-book voor mijn ogen dansen. Harry Potter, gelezen door Stephen Fry. Maar toen ik de Chronisch zieken tag las op  Emily´s blog wou ik daar wel even tijd voor maken. Vaak zijn er vragenlijsten voor allerlei bloggen en blogstoorten maar niet voor chronisch zieken en bloggen die daar (deels) over gaan. De tag komt origineel hier vandaan: http://sugarframe.nl/chronisch-zieken-tag/ Dit is mijn vraag en antwoord sessie. Welke aandoening(en) heb je? Welke klachten heb je daardoor? Ik heb een aantal fysieke en mentale chronische aandoeningen. Fibromyalgie, ME,

Ik ben niet zo´n fan van hokjes. Hokjes zijn die dingen waar andere mensen denken dat jij in moet passen aan de hand van wat je zegt te zijn, of waar je je zelf instopt vanwege voorbedachte ideetjes over hoe jij dan wel niet moet zijn als persoon als je zus en of zo ben. Hokjes werken niet. Want je moet je vrij kunnen bewegen. Je moet vrij kunnen ´exploren´ wie je bent en wat zo zijn voor jou betekend. Dat gaat niet zo. Je kan niet er achter komen wat het voor jou betekend vrouw te zijn, als je denkt dat het betekend dat je sowieso hoe dan ook een moeder moet zijn en niet zelf mag kiezen. Noem maar wat. Of dat het betekend dat jij nooit hoger op de ladder mag klimmen dan een man. Nee.  Ik ben een fan van labels. Meeste mensen zijn dat niet en ik kan begrijpen waarom. Labels kunnen er voor zorgen dat anderen je in hokjes willen stoppen. Labels kunnen zelfs agressie oproepen. Maar zoals je ziet, het is niet de label die het probleem oproept het is mensen hun reactie er op.  Een label

Vanaf afgelopen donderdag t/m dinsdagochtend heb ik met een metertje op mijn arm gelopen. Armen eigenlijk. Ik ben namelijk gestart met de B12, maar ik doe gelijk mee aan onderzoek over de werking van B12 bij mensen met ME. 5 dagen lang heb ik met dat ding op mijn armen gelopen, ik heb vragenformulieren ingevuld en daarna, ben ik gestart met de B12 neusdruppels. Ik vind het wel interessant zo´n onderzoek en waarom zou ik niet? Die data kan mooi gebruikt worden om anderen ook te helpen en je krijgt zelf ook een beter beeld van de werking van deze vitamine. Was ik echter voorbereid op hoeveel last ik zou hebben van die meter? Nee niet bepaald. Wat deed het zeer al, en vrij snel ook. Het was niet alleen zwaar, maar hoe los je het ook deed, zonder het zo los te hebben dat het ging glijden, het voelde enorm strak aan en het was ook een plakkerig gevoel op de huid, zonder dat het echt plakte. Ik heb door de ME ook een enorm gevoelige huid, soms kan ik het gewicht van gewone kleding niet