Naast al mijn etiketjes heb ik ook het etiketje Borderline op mijn kont geplakt. Wat betekend dat? Het maakt mij een beetje lastig.
Borderline betekend voor mij vooral veel problemen met mijn emoties, zwart wit denken, gevoelig zijn voor kritiek, paranoia, verlatingsangst, en allerlei angst- en paniek klachten, en natuurlijk het bekende probleem met interpersonelijke relaties. Daarnaast heb ik ook dwanggedachten, al weet ik niet of het bij de borderline zit. En het mooie is, omdat ik Borderline heb denken mensen vaak dat ze mij niet serieus hoeven te nemen want ik ben toch gek, al zullen ze niet perse die woorden gebruiken.
Ik was niet voorbereid op wat het effect van de ME op de Borderline zou zijn en de Borderline op de ME. Daarnaast het effect van nog steeds moeilijk kunnen accepteren dat ik ziek ben en hoe ziek ik ben, en het effect wat het heeft op de Borderline emoties. Je kan je voorstellen dat het heel heftig kan zijn, met veel paranoia, en veel emoties die allemaal schreeuwen om ruimte.
Het gaat de laatste dagen redelijk goed. Maar mijn verlatingsangst is groot, en alles wat fout gegaan is in het verleden komt veel omhoog. Ik kan denk ik nog steeds niet uitleggen hoe dat werkt. Het kan zijn doordat ik als Borderliner denk dat we uit elkaar zijn, enkel omdat hij weg is bv. Het kan heel apart werken.
Het punt is de ME brengt wat dingen mee die mij triggeren. Ik ben afhankelijk op vele gebieden, en op sommige momenten wanneer ik iets wil doen en het niet kan, is het erg triggerend. Dat is uberhaupt zo, trouwens. Soms zou Barend mij ermee kunnen helpen maar kan mijn lichaam niet. Ik bedoel dus ook afhankelijk van mijn ziek zijn, eigenlijk.
Ik kan zo moe raken, en zo snel overgestimuleerd, dat ik veel geluiden en dingen niet kan verdragen, wat betekend dat ik weinig van mijn partner kan hebben en soms zelfs moeite heb met zijn stem en wat dan ook. Dat triggert want ik ben gelijk bang dat het een slecht teken is, al weet ik ook wel dat het gewoonweg komt omdat ik even TE moe ben.
Daarnaast werkt door mijn ME mijn geheugen niet meer optimaal en heb ik ook erg moeite met visuele cues. Ik kan moeite hebben met gezichten, om maar iets te noemen, en de connecties en alles erom heen voelen maar vaag aan. Dit heb ik gelukkig niet al de tijd, maar het kan bijhoorlijk eng zijn om dan die distortion mee te maken opeens.
Mijn PTSS speelt ook erg samen met de Borderline dus dat is ook gezellig, maar dat is een verhaal voor een andere keer. Wat gewoon moeilijk is, is dat je brein continu denkt aan de betere tijden voor je ziek werd, en dan krampachtig vast wil houden aan al die dingen nog kunnen doen, zoals toen, om maar dit niet te accepteren.
En dat je bang word dat al de slechte dingen uit het verleden je weer overkomen, of dat het verleden en heden door elkaar kruipen erdoor, of dat je heck zelfs bang word voor je eigen brein en de fouten die ik/het soms kan maken.
Controlefreak? Wel nee.
Maar ik begin het te leren, het accepteren van dingen en Barend is ook een grote hulp daarnaast. Hij krijgt de grote vloed van dingen over zich heen en hij staat nog steeds, best stoer. Hij maakt me ook duidelijk dat ik ja, misschien dit Borderline probleem heb, maar nee het maakt mij niet gek en we kunnen er gewoon samen over praten en aan werken, etc. We praten enorm veel over alles, en dat helpt enorm en maakt mij steeds kalmer. Ik begin ook te kijken naar wat wel kan en wat niet, en ik ga daar van uit en ik begin te snappen dat ik daar op kan bouwen. Niet te snel te veel willen. Wat mij enorm veel schade brengt, want ik wil al gauw te veel wanneer ik denk dat het even goed genoeg gaat en het vast wel kan.
We komen steeds meer op een betere plek te zitten ook, samen maar ik zelf ook word rustiger weer en dat is fijn. Hij gaat binnenkort weer terug naar de universiteit en dat zal hem ook blijer maken.
En het goede nieuws, morgen gaan we het huurcontract tekenen voor een nieuwe huurhuis!! Zo goed, zo spannend nieuws, het maakt mij echt blij. Het zal een stuk beter voor mij zijn om ergens anders te wonen en dit nieuwe avontuur samen met Barend aan te gaan. We zochten al een lange tijd een nieuwe plek en eindelijk gevonden.
Ik ben erg angstig dat er tussen nu en dan nog iets fout kan gaan, of wat als ik weer lichtelijk psychotisch of paranoide word tijdens het tekenen van het huurcontract. Zeker als de dwanggedachten sterk zijn, ik moe, of de verlatingsangst groot. En wat nu als dit of dat of zus of zo.
Maar het gaat wel goed komen, want meestal vallen al die dingen reuze mee, heb je geen reden om paniek te hebben, bedoelen mensen je geen kwaad etc etc etc en daarnaast, ben ik ook gewoon reteblij met deze mogelijkheid! Een nieuwe huis en ja het word wennen, maar het voelt gewoon goed. Ik denk dat ik ook een sense of normality gaat terug krijgen daar. Meer ruimte, voor alles basically. Meer plek om in rust te oefenen met weer meer lopen en noem maar op. Ja ik kijk er positief naar uit. En dat is een goed teken.
Borderline betekend voor mij vooral veel problemen met mijn emoties, zwart wit denken, gevoelig zijn voor kritiek, paranoia, verlatingsangst, en allerlei angst- en paniek klachten, en natuurlijk het bekende probleem met interpersonelijke relaties. Daarnaast heb ik ook dwanggedachten, al weet ik niet of het bij de borderline zit. En het mooie is, omdat ik Borderline heb denken mensen vaak dat ze mij niet serieus hoeven te nemen want ik ben toch gek, al zullen ze niet perse die woorden gebruiken.
Ik was niet voorbereid op wat het effect van de ME op de Borderline zou zijn en de Borderline op de ME. Daarnaast het effect van nog steeds moeilijk kunnen accepteren dat ik ziek ben en hoe ziek ik ben, en het effect wat het heeft op de Borderline emoties. Je kan je voorstellen dat het heel heftig kan zijn, met veel paranoia, en veel emoties die allemaal schreeuwen om ruimte.
Het gaat de laatste dagen redelijk goed. Maar mijn verlatingsangst is groot, en alles wat fout gegaan is in het verleden komt veel omhoog. Ik kan denk ik nog steeds niet uitleggen hoe dat werkt. Het kan zijn doordat ik als Borderliner denk dat we uit elkaar zijn, enkel omdat hij weg is bv. Het kan heel apart werken.
Het punt is de ME brengt wat dingen mee die mij triggeren. Ik ben afhankelijk op vele gebieden, en op sommige momenten wanneer ik iets wil doen en het niet kan, is het erg triggerend. Dat is uberhaupt zo, trouwens. Soms zou Barend mij ermee kunnen helpen maar kan mijn lichaam niet. Ik bedoel dus ook afhankelijk van mijn ziek zijn, eigenlijk.
Ik kan zo moe raken, en zo snel overgestimuleerd, dat ik veel geluiden en dingen niet kan verdragen, wat betekend dat ik weinig van mijn partner kan hebben en soms zelfs moeite heb met zijn stem en wat dan ook. Dat triggert want ik ben gelijk bang dat het een slecht teken is, al weet ik ook wel dat het gewoonweg komt omdat ik even TE moe ben.
Daarnaast werkt door mijn ME mijn geheugen niet meer optimaal en heb ik ook erg moeite met visuele cues. Ik kan moeite hebben met gezichten, om maar iets te noemen, en de connecties en alles erom heen voelen maar vaag aan. Dit heb ik gelukkig niet al de tijd, maar het kan bijhoorlijk eng zijn om dan die distortion mee te maken opeens.
Mijn PTSS speelt ook erg samen met de Borderline dus dat is ook gezellig, maar dat is een verhaal voor een andere keer. Wat gewoon moeilijk is, is dat je brein continu denkt aan de betere tijden voor je ziek werd, en dan krampachtig vast wil houden aan al die dingen nog kunnen doen, zoals toen, om maar dit niet te accepteren.
En dat je bang word dat al de slechte dingen uit het verleden je weer overkomen, of dat het verleden en heden door elkaar kruipen erdoor, of dat je heck zelfs bang word voor je eigen brein en de fouten die ik/het soms kan maken.
Controlefreak? Wel nee.
Maar ik begin het te leren, het accepteren van dingen en Barend is ook een grote hulp daarnaast. Hij krijgt de grote vloed van dingen over zich heen en hij staat nog steeds, best stoer. Hij maakt me ook duidelijk dat ik ja, misschien dit Borderline probleem heb, maar nee het maakt mij niet gek en we kunnen er gewoon samen over praten en aan werken, etc. We praten enorm veel over alles, en dat helpt enorm en maakt mij steeds kalmer. Ik begin ook te kijken naar wat wel kan en wat niet, en ik ga daar van uit en ik begin te snappen dat ik daar op kan bouwen. Niet te snel te veel willen. Wat mij enorm veel schade brengt, want ik wil al gauw te veel wanneer ik denk dat het even goed genoeg gaat en het vast wel kan.
We komen steeds meer op een betere plek te zitten ook, samen maar ik zelf ook word rustiger weer en dat is fijn. Hij gaat binnenkort weer terug naar de universiteit en dat zal hem ook blijer maken.
En het goede nieuws, morgen gaan we het huurcontract tekenen voor een nieuwe huurhuis!! Zo goed, zo spannend nieuws, het maakt mij echt blij. Het zal een stuk beter voor mij zijn om ergens anders te wonen en dit nieuwe avontuur samen met Barend aan te gaan. We zochten al een lange tijd een nieuwe plek en eindelijk gevonden.
Ik ben erg angstig dat er tussen nu en dan nog iets fout kan gaan, of wat als ik weer lichtelijk psychotisch of paranoide word tijdens het tekenen van het huurcontract. Zeker als de dwanggedachten sterk zijn, ik moe, of de verlatingsangst groot. En wat nu als dit of dat of zus of zo.
Maar het gaat wel goed komen, want meestal vallen al die dingen reuze mee, heb je geen reden om paniek te hebben, bedoelen mensen je geen kwaad etc etc etc en daarnaast, ben ik ook gewoon reteblij met deze mogelijkheid! Een nieuwe huis en ja het word wennen, maar het voelt gewoon goed. Ik denk dat ik ook een sense of normality gaat terug krijgen daar. Meer ruimte, voor alles basically. Meer plek om in rust te oefenen met weer meer lopen en noem maar op. Ja ik kijk er positief naar uit. En dat is een goed teken.
Reacties
Een reactie posten