Toen ik een klein kind was had ik vele instellingen in mijn fantasievolle leventje van mij, en een er van was dit: Buigen tot je breekt, lijm het aan elkaar tot het heel is en breek dan wat meer. Ik geloof niet dat dit een rare instelling is voor een kind, sommige kinderen hebben het niet, maar sommigen zeker wel. Zachtmoedigheid noemen ze dat. Helaas leidde mijn onschuldige zachtmoedigheid tot een 6 jaar durende periode waarin ik als kind zo vaak buigde en zo vaak breektte dat ik niets anders kon doen.
Disclaimer: deze periode en andere periodes die ik noem zijn deze waar mijn naaste familie, mijn biologische vader uitgesloten, niets aan hadden kunnen waarnemen of veranderen is mijn eerlijke opinie, en die opinie is niet enkel een mening. Het is de waarheid.
Sexuele mishandeling noemen ze dat. Ik weet niet wat ik het allemaal moet noemen, wat gebeurde daar, de situatie los ervan thuis door die klojo. Ik weet wel dat ergens daar ik veranderde. Ik werd een tiener, en ik besloot ergens in mijn onderbewustte het maar goed te doen. Ik zou gaan breken, breken, breken tot mensen mee zouden buigen. Maar elke keer brak ik zelf weer opnieuw, maar ondanks dat zette ik door. Anderen zouden ook voor mij breken. Ik werd weer aangerand en ik brak onherstelbaar voor mijn gevoel. Toen kwam ik in een langdurige gewelddadigde relatie en de breker veranderde weer in de gebrokene in zijn handen. Ik kwam er uit een ander mens. Een van mijn vaders reacties tussen de spaarzame beschermende was dat in ieder geval in die periode alles altijd schoon was.
Ik wist niet meer wie ik was of moest zijn. Ben ik een buiger? Ben ik een breker? Wie ben ik? Maar in dit alles, in alles van dit, werd ik weer de buiger, al zagen anderen dat vast niet.
Ik boog en ik boog en ik boog voor iedereen want ik wou vooral niet dat iemand kwaad op mij was, soms speelde ik de breker omdat ik eigenlijk aan het buigen was voor iemand anders en soms snapte ik niet waarom ik buigte en kwam ik over als de breker en... en... en... ik wist niet meer goed hoe ik de buiger moest zijn maar ik zat vol toxische schaamte over het verleden, over wie ik was en ik wist bij god niet meer hoe ik met mensen moest communiceren en hoe ik aan verwachtingen moest vol doen op een voor mij gezonde manier en hoe wat ik ook probeerde genoeg kon zijn. En vaak werd mijn gebuig niet gezien want ik buigte zover dat mijn poging te buigen niet aan het horizon te zien was.
Maar in dat buigen voldeed ik aan vele commando´s die slecht voor mij waren omdat ik wou buigen voor mensen, omdat ik wou laten zien dat ik echt probeerde te buigen en te helpen en te zijn en ik te zijn en dat ik naar iedereen luisterde zelfs al zeiden zoveel mensen tegen mij dat ik niet eens probeerde, dat ik niet eens mijn best deed.
Ik praatte niet meer over mijn problemen zoals ik voorheen nog probeerde, ik hield alles in mij. Elke keer dat ik brak werd mijn geheim, al liet ik af en toe wat schemeren soms, hier en daar. Ik hield mij in mij, in mij zo diep, elke keer tot het te laat was en ik mijn geheimen breken moest. Ik wist niet meer hoe ik met mensen om moest gaan, ik wist niet meer wat ze wouden, ik wist niet meer hoe ik er voor mensen moest zijn, want ik wist niet meer wat het was wat ze zeiden. Klinkt als een lading vol excuses voor sommigen vast, maar nee dat was het niet. Want ik wist allang niet meer hoe ik er ook voor mijzelf moest zijn, en toen ik voor mij zelf wou zorgen, en anderen binnen wou laten en laten zien wat mijn problemen waren was het al te laat.
En toen landde ik hier. Een bed. Vier muren. Nee sorry 5, aan beiden kant van de deur 1. Gele muren die mij niet aanstaan. Niet meer buitenshuis zelfstandig dingen kunnen doen. Niet meer goed tegen stress kunnen. Niet meer onafhankelijk zijn. Misschien in de toekomst wel meer dan nu maar waarschijnlijk nooit meer echt en die gele muren, die staan mij echt niet aan, wanneer gaan we nu behangen en verven want we zijn toch nog niet verhuisd!!
Nu ben ik op een punt gekomen dat ik voel dat mijn leven had moeten zijn vanaf het begin. Een punt als dat ik dat was vanaf het begin, ik een veel makkelijker persoon had geweest om van te houden. Ik wil namelijk niet meer buigen, en ik wil zeker niet meer breken. Ik wil gewoon mijzelf zijn en mijn leven leiden met een rechte rug en andere mensen ontmoeten op mijn pad, in mijn leven hebben en mee kunnen zijn terwijl zij ook hun rug recht hebben. Al voelt het vast niet altijd zo. Maar dat is de plek waar ik wil zijn. En al is dat zeker een mooie plek, ik ben er gekomen omdat ik er geen keuze in had.
Ik kan niet meer buigen, ik ben te ver gebroken en ik moet moet moet voor mijzelf zorgen, ik kan geen stap terug doen van de dingen die ik daar voor nodig hebt zelfs al zullen veel mensen dat nog niet snappen. Ik moet mijzelf op nummer 1 zetten, en ik moet van een ziekte die ik niet graag wil hebben mijn prioriteit maken en het liefde geven tot het een ziekte is die ook mij weer wat ruimte kan geven. Ik wil uit dit bed, en ik wil er niet meer in terug op de manier als ik er in was. Dat is geen optie voor mij.
Ergens tijdens dit gebuig en gebreek die niet iedereen zag ben ik ook chronisch ziek geworden en opnieuw en opnieuw. En ergens na dat allemaal heb ik mijn rug gerecht in een manier dat mensen misschien niet verwacht hadden van mij na al die jaren en ik ben er achter gekomen wat ik nodig had.
Toen ik nog boog droeg ik ook al die schaamte met mij mee voor elke keer dat ik iemand teleurstelde, en ik moet eerlijk bekennen, die toxische schaamte is er nog steeds. En al mijn emoties van toen kunnen op stressvolle momenten nog steeds opblazen in allerlei soorten paniek en emotionele toestanden die mensen niet vaak van mij te zijn krijgen. Ik wil niet zielig zijn, ik wil respect voor wie ik ben en wat ik nodig heb.
Aan het eind komt het allemaal neer op uitleggen. Wat bv bij dokters mogelijk een lang proces kan zijn, want elke keer wat je uitlegt wat je bedoelt, schuiven ze het vaak weg en moet je opnieuw blijven uitleggen tot het doorkomt. Daarnaast moet je leren hoe je moet uitleggen wat het is wat je nodig hebt en wilt en daar ben ik zeker nog niet goed in. Ik raak ook erg gefrustreerd en emotioneel wanneer mensen je uitleg wegschuiven omdat ik er zo ingeinvesteerd ben op dit moment. Ze verwachten niet dat je rug recht blijft.
Vorige week kwam ik er achter dat zelfs met een rechte rug je nog altijd kan breken, breken onder alle verschillende soorten druk in dit geval. Dat met een rechte rug, stress gewoon nog steeds niet je ding kan zijn. Dat stress stress stress voor mij een enorm probleem is dat ik opnieuw niet alleen aan kan. Ik was even een beetje de weg kwijt maar ik kom rustig weer terug op mijn stekkie.
Door de rechte rug kon ik echter veel sneller inzien dat het fout ging en was er veel sneller hulp en dankzij mijn lieve partner was er ruimte voor mij, ruimte om er te zijn met een rechte rug. Rechte rug ik en partner gingen uiteindelijk niet naar deze vakantie daar de accomodatie niet echt rustplek had voor mij en niet echt chronisch ziek vriendelijk uiteindelijk oogde met de info die we opeens vonden, om een kort verhaal lang te maken. Gelukkig gaat rechte rug ik 17de naar PsyQ voor een adviesgesprek, en de 24ste 2 nachten naar een hotel in Giethoorn. Ik ga proberen controle los te laten en ik ga lekker veel schrijven deze week en nog wat dingen ondernemen.
Dat is wat ik wou zeggen vandaag. Hou je rechte rug, want jij weet wat je nodig hebt, zelfs al beseffen veel mensen, zelfs dokters niet. Geloof in jezelf. En zelfs al ben je niet alleen chronisch fysiek ziek maar heb je ook net als ik de psychische klink in de kabel, betekend niet dat het tussen je oren zit of wat je nodig hebt tussen je oren zit. Je bent een mens met een probleem, maar mijn liefste,
mijn mooiste,
mijn delicate,
je bent geen probleem.
Disclaimer: deze periode en andere periodes die ik noem zijn deze waar mijn naaste familie, mijn biologische vader uitgesloten, niets aan hadden kunnen waarnemen of veranderen is mijn eerlijke opinie, en die opinie is niet enkel een mening. Het is de waarheid.
Sexuele mishandeling noemen ze dat. Ik weet niet wat ik het allemaal moet noemen, wat gebeurde daar, de situatie los ervan thuis door die klojo. Ik weet wel dat ergens daar ik veranderde. Ik werd een tiener, en ik besloot ergens in mijn onderbewustte het maar goed te doen. Ik zou gaan breken, breken, breken tot mensen mee zouden buigen. Maar elke keer brak ik zelf weer opnieuw, maar ondanks dat zette ik door. Anderen zouden ook voor mij breken. Ik werd weer aangerand en ik brak onherstelbaar voor mijn gevoel. Toen kwam ik in een langdurige gewelddadigde relatie en de breker veranderde weer in de gebrokene in zijn handen. Ik kwam er uit een ander mens. Een van mijn vaders reacties tussen de spaarzame beschermende was dat in ieder geval in die periode alles altijd schoon was.
Ik wist niet meer wie ik was of moest zijn. Ben ik een buiger? Ben ik een breker? Wie ben ik? Maar in dit alles, in alles van dit, werd ik weer de buiger, al zagen anderen dat vast niet.
Ik boog en ik boog en ik boog voor iedereen want ik wou vooral niet dat iemand kwaad op mij was, soms speelde ik de breker omdat ik eigenlijk aan het buigen was voor iemand anders en soms snapte ik niet waarom ik buigte en kwam ik over als de breker en... en... en... ik wist niet meer goed hoe ik de buiger moest zijn maar ik zat vol toxische schaamte over het verleden, over wie ik was en ik wist bij god niet meer hoe ik met mensen moest communiceren en hoe ik aan verwachtingen moest vol doen op een voor mij gezonde manier en hoe wat ik ook probeerde genoeg kon zijn. En vaak werd mijn gebuig niet gezien want ik buigte zover dat mijn poging te buigen niet aan het horizon te zien was.
Maar in dat buigen voldeed ik aan vele commando´s die slecht voor mij waren omdat ik wou buigen voor mensen, omdat ik wou laten zien dat ik echt probeerde te buigen en te helpen en te zijn en ik te zijn en dat ik naar iedereen luisterde zelfs al zeiden zoveel mensen tegen mij dat ik niet eens probeerde, dat ik niet eens mijn best deed.
Ik praatte niet meer over mijn problemen zoals ik voorheen nog probeerde, ik hield alles in mij. Elke keer dat ik brak werd mijn geheim, al liet ik af en toe wat schemeren soms, hier en daar. Ik hield mij in mij, in mij zo diep, elke keer tot het te laat was en ik mijn geheimen breken moest. Ik wist niet meer hoe ik met mensen om moest gaan, ik wist niet meer wat ze wouden, ik wist niet meer hoe ik er voor mensen moest zijn, want ik wist niet meer wat het was wat ze zeiden. Klinkt als een lading vol excuses voor sommigen vast, maar nee dat was het niet. Want ik wist allang niet meer hoe ik er ook voor mijzelf moest zijn, en toen ik voor mij zelf wou zorgen, en anderen binnen wou laten en laten zien wat mijn problemen waren was het al te laat.
En toen landde ik hier. Een bed. Vier muren. Nee sorry 5, aan beiden kant van de deur 1. Gele muren die mij niet aanstaan. Niet meer buitenshuis zelfstandig dingen kunnen doen. Niet meer goed tegen stress kunnen. Niet meer onafhankelijk zijn. Misschien in de toekomst wel meer dan nu maar waarschijnlijk nooit meer echt en die gele muren, die staan mij echt niet aan, wanneer gaan we nu behangen en verven want we zijn toch nog niet verhuisd!!
Nu ben ik op een punt gekomen dat ik voel dat mijn leven had moeten zijn vanaf het begin. Een punt als dat ik dat was vanaf het begin, ik een veel makkelijker persoon had geweest om van te houden. Ik wil namelijk niet meer buigen, en ik wil zeker niet meer breken. Ik wil gewoon mijzelf zijn en mijn leven leiden met een rechte rug en andere mensen ontmoeten op mijn pad, in mijn leven hebben en mee kunnen zijn terwijl zij ook hun rug recht hebben. Al voelt het vast niet altijd zo. Maar dat is de plek waar ik wil zijn. En al is dat zeker een mooie plek, ik ben er gekomen omdat ik er geen keuze in had.
Ik kan niet meer buigen, ik ben te ver gebroken en ik moet moet moet voor mijzelf zorgen, ik kan geen stap terug doen van de dingen die ik daar voor nodig hebt zelfs al zullen veel mensen dat nog niet snappen. Ik moet mijzelf op nummer 1 zetten, en ik moet van een ziekte die ik niet graag wil hebben mijn prioriteit maken en het liefde geven tot het een ziekte is die ook mij weer wat ruimte kan geven. Ik wil uit dit bed, en ik wil er niet meer in terug op de manier als ik er in was. Dat is geen optie voor mij.
Ergens tijdens dit gebuig en gebreek die niet iedereen zag ben ik ook chronisch ziek geworden en opnieuw en opnieuw. En ergens na dat allemaal heb ik mijn rug gerecht in een manier dat mensen misschien niet verwacht hadden van mij na al die jaren en ik ben er achter gekomen wat ik nodig had.
Toen ik nog boog droeg ik ook al die schaamte met mij mee voor elke keer dat ik iemand teleurstelde, en ik moet eerlijk bekennen, die toxische schaamte is er nog steeds. En al mijn emoties van toen kunnen op stressvolle momenten nog steeds opblazen in allerlei soorten paniek en emotionele toestanden die mensen niet vaak van mij te zijn krijgen. Ik wil niet zielig zijn, ik wil respect voor wie ik ben en wat ik nodig heb.
Aan het eind komt het allemaal neer op uitleggen. Wat bv bij dokters mogelijk een lang proces kan zijn, want elke keer wat je uitlegt wat je bedoelt, schuiven ze het vaak weg en moet je opnieuw blijven uitleggen tot het doorkomt. Daarnaast moet je leren hoe je moet uitleggen wat het is wat je nodig hebt en wilt en daar ben ik zeker nog niet goed in. Ik raak ook erg gefrustreerd en emotioneel wanneer mensen je uitleg wegschuiven omdat ik er zo ingeinvesteerd ben op dit moment. Ze verwachten niet dat je rug recht blijft.
Vorige week kwam ik er achter dat zelfs met een rechte rug je nog altijd kan breken, breken onder alle verschillende soorten druk in dit geval. Dat met een rechte rug, stress gewoon nog steeds niet je ding kan zijn. Dat stress stress stress voor mij een enorm probleem is dat ik opnieuw niet alleen aan kan. Ik was even een beetje de weg kwijt maar ik kom rustig weer terug op mijn stekkie.
Door de rechte rug kon ik echter veel sneller inzien dat het fout ging en was er veel sneller hulp en dankzij mijn lieve partner was er ruimte voor mij, ruimte om er te zijn met een rechte rug. Rechte rug ik en partner gingen uiteindelijk niet naar deze vakantie daar de accomodatie niet echt rustplek had voor mij en niet echt chronisch ziek vriendelijk uiteindelijk oogde met de info die we opeens vonden, om een kort verhaal lang te maken. Gelukkig gaat rechte rug ik 17de naar PsyQ voor een adviesgesprek, en de 24ste 2 nachten naar een hotel in Giethoorn. Ik ga proberen controle los te laten en ik ga lekker veel schrijven deze week en nog wat dingen ondernemen.
Dat is wat ik wou zeggen vandaag. Hou je rechte rug, want jij weet wat je nodig hebt, zelfs al beseffen veel mensen, zelfs dokters niet. Geloof in jezelf. En zelfs al ben je niet alleen chronisch fysiek ziek maar heb je ook net als ik de psychische klink in de kabel, betekend niet dat het tussen je oren zit of wat je nodig hebt tussen je oren zit. Je bent een mens met een probleem, maar mijn liefste,
mijn mooiste,
mijn delicate,
je bent geen probleem.
Reacties
Een reactie posten