Daar ben ik dan, in de inmiddels veel te bekende slaapkamer. Aan mijn rechterkant de wolvendrieluik, aan mijn linkerkant het buisje met kamille en boven mijn hoofd, op het plafond, mijn bekende grote trilspin. Ik verveel me dood, ik voel me opgesloten en ik ben alle puf kwijt om het allemaal van een positieve kant te gaan bekijken. Ik ben op.
Als iemand tegen mij zegt dat ze ook wel lekker thuis willen zijn, dan schop ik ze in de noten, ja zelfs als ze vrouw zijn. Als iemand tegen mij zegt dat ik mij aanstel, doe ik het zelf. Als ze zeggen dat het tussen mij oren zit en dat ik wel beter word als ik er gewoon in geloof dat het niets is, dan... Je snapt wat ik bedoel, ik schop graag noten. Alsof ik zo graag thuis ben, of ziek voel, of niet al heb geprobeerd voor heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang om te doen alsof er niets aan de hand is.
Soms schrijf ik wat in korte sessies, wat lang goed ging, maar nu kom ik apper aan enkele honderd woorden per dag. Soms speel ik een spelletje maar dat verveelt ook zo snel. Soms kijk ik wat, maar vaak heb ik de puf en concentratie niet, en word al snel overgestimuleerd. Soms gingen we naar buiten, maar elke dag kon ik al niet aan, en op dit moment kan ik niet zitten. Douchen gaat ook al haast niet meer, omdat ik ziek word van zitten, dus zelfs de douchestoel is niet echt een optie. Ik ben drie uur bezig geweest met een simpele brief schrijven aan mijn nieuwe penpal, een death row inmate, en de brief was maar 2 kantjes. Ik moest zoveel rusten tussendoor. Ik ben ook al maanden niet buiten mijn dorp geweest, en eigenlijk weinig gedaan of gezien. Allemaal dingen die geen enkel weldenkend mens zal doen om maar even thuis te zijn.
Ik maak me ontzettend zorgen, er klopt gewoon iets duidelijk niet en ik heb er totaal geen controle over en dat maakt mij bang. Ik moet maar hier liggen en er aan toe geven en dat is niet wat ik ben of wat ik wil. De persoon die ik ben is de persoon die de hele dag gefrustreerd is als iets toch niet kan, of als ze iemand teleurgesteld heeft. Als ik een afspraak moet afzeggen voel ik me al schuldig. En nu? Nu kan ik bijna niets, en moet ik keer op keer op keer ook Barend teleurstellen met dingen die we niet kunnen doen, omdat ik te ziek ben. En hij kan mij al niet te lang alleen laten, want daar ben ik te ziek voor.
Ik heb net al mijn kaartjes voor de winterfair op Facebook gratis aangeboden voor vrienden omdat ik niet kan. Heb allerlei afspraken afgezegd al, en ik zou met Barend naar de klimaatmars gaan zaterdag maar dat zie ik ook niet gebeuren. En dan Parijs, wat ook dichterbij komt, wat ook onzekerder word, en daar heb ik mij zo naar uitgekeken. Alle andere afspraken heb ik het nog niet over, meetings, verjaardagen, heck ik weet niet eens meer wat ik moet denken van kerst en dat is mijn favoriete feest. Ik wil hier niet opgesloten zijn, niet nu en zeker niet dan.
Het punt is, is dat ik heel veel klachten heb die op verschillende dingen kunnen wijzen in dezelfde regio, en ik ben dus nu ook doorverwezen naar een neuroloog. Een onderzoek voor ME kwam er ook aan, en dat is nu ook meer en meer belangrijk natuurlijk. Er kan zoveel aan de hand zijn.
Misschien mijn schildklieren, misschien zelfs M.S., of zelfs een tumor. De meeste mogelijkheden die het kunnen zijn zien er niet uit alsof ze komen met een positief toekomstbeeld, al hoe wel het een beter behandelbaar is dan het ander.
Gelukkig ben ik geen dokter, en uiteindelijk ben ik niet degene die het uiteindelijk onderzoekt en diagnosticeert, maar ik ben wel een mens die kan zien dat dingen niet goed zitten. Niet lang kunnen zitten is niet een goed teken. Veel meer dan niet een goed teken zelfs.
Maar ik ga maar weer proberen te feministen op Instagram, en spelletjes te spelen, en nieuws bij te houden, en allerlei dingen die ik liggend kan doen, want dat is het enige wat ik kan doen. En wachten tot de 14de, tot de volgende afspraak, maandag komt de huisarts in ieder geval ook. Ik ga door en ik geef niet op, maar op dit moment wou ik dat dat kon. Even gewoon rust. Maar rusten doe ik wel later, wanneer ik tenminste weer niet zo extreem moe als nu wakker word, maar de standaard moe die ik gewend was er voor. ;)
Als iemand tegen mij zegt dat ze ook wel lekker thuis willen zijn, dan schop ik ze in de noten, ja zelfs als ze vrouw zijn. Als iemand tegen mij zegt dat ik mij aanstel, doe ik het zelf. Als ze zeggen dat het tussen mij oren zit en dat ik wel beter word als ik er gewoon in geloof dat het niets is, dan... Je snapt wat ik bedoel, ik schop graag noten. Alsof ik zo graag thuis ben, of ziek voel, of niet al heb geprobeerd voor heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang om te doen alsof er niets aan de hand is.
Soms schrijf ik wat in korte sessies, wat lang goed ging, maar nu kom ik apper aan enkele honderd woorden per dag. Soms speel ik een spelletje maar dat verveelt ook zo snel. Soms kijk ik wat, maar vaak heb ik de puf en concentratie niet, en word al snel overgestimuleerd. Soms gingen we naar buiten, maar elke dag kon ik al niet aan, en op dit moment kan ik niet zitten. Douchen gaat ook al haast niet meer, omdat ik ziek word van zitten, dus zelfs de douchestoel is niet echt een optie. Ik ben drie uur bezig geweest met een simpele brief schrijven aan mijn nieuwe penpal, een death row inmate, en de brief was maar 2 kantjes. Ik moest zoveel rusten tussendoor. Ik ben ook al maanden niet buiten mijn dorp geweest, en eigenlijk weinig gedaan of gezien. Allemaal dingen die geen enkel weldenkend mens zal doen om maar even thuis te zijn.
Ik maak me ontzettend zorgen, er klopt gewoon iets duidelijk niet en ik heb er totaal geen controle over en dat maakt mij bang. Ik moet maar hier liggen en er aan toe geven en dat is niet wat ik ben of wat ik wil. De persoon die ik ben is de persoon die de hele dag gefrustreerd is als iets toch niet kan, of als ze iemand teleurgesteld heeft. Als ik een afspraak moet afzeggen voel ik me al schuldig. En nu? Nu kan ik bijna niets, en moet ik keer op keer op keer ook Barend teleurstellen met dingen die we niet kunnen doen, omdat ik te ziek ben. En hij kan mij al niet te lang alleen laten, want daar ben ik te ziek voor.
Ik heb net al mijn kaartjes voor de winterfair op Facebook gratis aangeboden voor vrienden omdat ik niet kan. Heb allerlei afspraken afgezegd al, en ik zou met Barend naar de klimaatmars gaan zaterdag maar dat zie ik ook niet gebeuren. En dan Parijs, wat ook dichterbij komt, wat ook onzekerder word, en daar heb ik mij zo naar uitgekeken. Alle andere afspraken heb ik het nog niet over, meetings, verjaardagen, heck ik weet niet eens meer wat ik moet denken van kerst en dat is mijn favoriete feest. Ik wil hier niet opgesloten zijn, niet nu en zeker niet dan.
Het punt is, is dat ik heel veel klachten heb die op verschillende dingen kunnen wijzen in dezelfde regio, en ik ben dus nu ook doorverwezen naar een neuroloog. Een onderzoek voor ME kwam er ook aan, en dat is nu ook meer en meer belangrijk natuurlijk. Er kan zoveel aan de hand zijn.
Misschien mijn schildklieren, misschien zelfs M.S., of zelfs een tumor. De meeste mogelijkheden die het kunnen zijn zien er niet uit alsof ze komen met een positief toekomstbeeld, al hoe wel het een beter behandelbaar is dan het ander.
Gelukkig ben ik geen dokter, en uiteindelijk ben ik niet degene die het uiteindelijk onderzoekt en diagnosticeert, maar ik ben wel een mens die kan zien dat dingen niet goed zitten. Niet lang kunnen zitten is niet een goed teken. Veel meer dan niet een goed teken zelfs.
Maar ik ga maar weer proberen te feministen op Instagram, en spelletjes te spelen, en nieuws bij te houden, en allerlei dingen die ik liggend kan doen, want dat is het enige wat ik kan doen. En wachten tot de 14de, tot de volgende afspraak, maandag komt de huisarts in ieder geval ook. Ik ga door en ik geef niet op, maar op dit moment wou ik dat dat kon. Even gewoon rust. Maar rusten doe ik wel later, wanneer ik tenminste weer niet zo extreem moe als nu wakker word, maar de standaard moe die ik gewend was er voor. ;)
Reacties
Een reactie posten