Daar lag ik dan, een minuut of tien geleden, naar mijn spin op het plafond te staren. Ja er zit al maanden een hooiwagen daar en op een rare manier geeft het beestje een beetje comfort. Maar dit keer niet. Zelfs lieve Chopin die naast mij lag te knorren hielp niet. Want ik voelde, en voel mij nog steeds, ziek. Heel heel ziek.
Ik dacht er hard over na of ik hier een blog over wou maken, ik wil niet altijd overkomen als een negative ninny. Maar zoals je ziet, heb ik besloten het wel te doen. Te vaak laten mensen het niet weten wanneer het niet goed gaat als ze chronisch ziek zijn, terwijl openheid en eerlijkheid helemaal niet zeuren is. Het geeft aandacht aan de problemen die wij ervaren, en kennis is macht.
Nou is het niet perse alleen het chronisch ziek dat het probleem is voor mij op dit moment maar het speelt zeker wel mee. De immuunsysteem van iemand die chronisch ziek is, is gewoonweg naar de knoppen. Daarnaast zorgt bedrust ervoor dat je allerlei klachten krijgt van het gebrek aan beweging. Aan zelfs maar de meest minimale bewegingen.
Ik weet niet goed meer wat er op dit moment aan de hand is, maar het gaat niet goed en ik denk dat ik deze week de dokter maar weer laat komen. Het leek beter te gaan, maar dat was maar een paar dagen en toen werd ik weer ziek.
Ik ben nog steeds duizelig, en kan nog steeds niet lang zitten of doen. Ik word soms misselijk van teveel doen en mijn hoofd explodeert zowat. Mijn lichaam is heel erg verzwakt en ik heb allerlei soorten twitching en spasmes. Mijn huid voelt alsof het in de brand staat van tijgerbalsem, en mijn spieren alsof er electriciteit door heen gaat. Mijn gezicht doet zeer, ik heb moeite met zien. Ik heb zelfs problemen met mijn plasspieren. Ik moest soms ook heel erg moeite doen om te ademhalen, en dat is echt heel eng.
En dit allemaal is niet de eerste keer dat ik die klachten heb, alleen de eerste keer dat ik het zo heftig heb dat ik soms het gevoel heb dat ik niet weet of ik nog bij bewustzijn ben een paar minuten verder.
Ik wil dat er naar gekeken word, dit is niet normaal, en als ik niets doe, kan er ook niets aan gedaan word. Dit is gewoon creepy, de malaise en vermoeidheid die ik voel nu, ik ben compleet uitgeput, ik kan amper nog functioneren en ik ben het in bed liggen zo zat, ik ben zo gefrustreerd, ik ben een emotioneel wrak er door ook. Mijn leven staat stil, en dat wil ik gewoon niet.
Het enige wat ik op dit moment heb dat mij het gevoel geeft dat ik functioneel ben is NaNoWriMo, en het kost mij zoveel moeite om te herstellen wanneer ik geschreven heb. Ik moet ook stoppen van de klachten, want het is niet een gebrek aan inspiratie. Ik loop op dit moment over van de inspiratie.
Het is gewoon niet normaal. Ik kan hier niet mee om gaan, ik kan bijna niets meer hebben op dit moment. Maar goed, is dat raar als je nu al 5 weken aan bed gebonden ben en.... pfft, ik moet nu er echt over ophouden nu. Het is goed om eerlijk te zijn als je mensen update over je situatie, en ook tegenover jezelf over hoe het echt gaat, maar het is nutteloos om mij er over op te winden.
Bij deze laat ik het dus los, neem ik wat vocht tot mij en ga ik maar aan mijn eerste poging van vandaag voor NaNoWriMo beginnen. Die mensjes zijn tenminste op wereldreis, misschien reis ik in mijn hoofd wel met ze mee...
Ik dacht er hard over na of ik hier een blog over wou maken, ik wil niet altijd overkomen als een negative ninny. Maar zoals je ziet, heb ik besloten het wel te doen. Te vaak laten mensen het niet weten wanneer het niet goed gaat als ze chronisch ziek zijn, terwijl openheid en eerlijkheid helemaal niet zeuren is. Het geeft aandacht aan de problemen die wij ervaren, en kennis is macht.
Nou is het niet perse alleen het chronisch ziek dat het probleem is voor mij op dit moment maar het speelt zeker wel mee. De immuunsysteem van iemand die chronisch ziek is, is gewoonweg naar de knoppen. Daarnaast zorgt bedrust ervoor dat je allerlei klachten krijgt van het gebrek aan beweging. Aan zelfs maar de meest minimale bewegingen.
Ik weet niet goed meer wat er op dit moment aan de hand is, maar het gaat niet goed en ik denk dat ik deze week de dokter maar weer laat komen. Het leek beter te gaan, maar dat was maar een paar dagen en toen werd ik weer ziek.
Ik ben nog steeds duizelig, en kan nog steeds niet lang zitten of doen. Ik word soms misselijk van teveel doen en mijn hoofd explodeert zowat. Mijn lichaam is heel erg verzwakt en ik heb allerlei soorten twitching en spasmes. Mijn huid voelt alsof het in de brand staat van tijgerbalsem, en mijn spieren alsof er electriciteit door heen gaat. Mijn gezicht doet zeer, ik heb moeite met zien. Ik heb zelfs problemen met mijn plasspieren. Ik moest soms ook heel erg moeite doen om te ademhalen, en dat is echt heel eng.
En dit allemaal is niet de eerste keer dat ik die klachten heb, alleen de eerste keer dat ik het zo heftig heb dat ik soms het gevoel heb dat ik niet weet of ik nog bij bewustzijn ben een paar minuten verder.
Ik wil dat er naar gekeken word, dit is niet normaal, en als ik niets doe, kan er ook niets aan gedaan word. Dit is gewoon creepy, de malaise en vermoeidheid die ik voel nu, ik ben compleet uitgeput, ik kan amper nog functioneren en ik ben het in bed liggen zo zat, ik ben zo gefrustreerd, ik ben een emotioneel wrak er door ook. Mijn leven staat stil, en dat wil ik gewoon niet.
Het enige wat ik op dit moment heb dat mij het gevoel geeft dat ik functioneel ben is NaNoWriMo, en het kost mij zoveel moeite om te herstellen wanneer ik geschreven heb. Ik moet ook stoppen van de klachten, want het is niet een gebrek aan inspiratie. Ik loop op dit moment over van de inspiratie.
Het is gewoon niet normaal. Ik kan hier niet mee om gaan, ik kan bijna niets meer hebben op dit moment. Maar goed, is dat raar als je nu al 5 weken aan bed gebonden ben en.... pfft, ik moet nu er echt over ophouden nu. Het is goed om eerlijk te zijn als je mensen update over je situatie, en ook tegenover jezelf over hoe het echt gaat, maar het is nutteloos om mij er over op te winden.
Bij deze laat ik het dus los, neem ik wat vocht tot mij en ga ik maar aan mijn eerste poging van vandaag voor NaNoWriMo beginnen. Die mensjes zijn tenminste op wereldreis, misschien reis ik in mijn hoofd wel met ze mee...
Reacties
Een reactie posten