Je las het al een beetje op mijn vorige blog. Ik had tenen gebroken. Met mijn voet op kussens in een enigszins aparte houding schrijf ik deze blog dan ook. Zoń 6 dagen later na het ongeluk.... Het is lachen en huilen tegelijkertijd. Het is een apart ongeluk enigzins maar doordat het zeer doet nog kan ik op sommige momenten er harder om lachen dan anderen. Het feit dat Barend zich er schuldig om voelt, alhoewel hij niets heeft om zich schuldig om te voelen, ongeluk is ongeluk, zorgt er voor dat ik het serieus behandel. Maar toch... kunnen we er wel om lachen.
Dinsdagochtend hadden we vroeg een afspraak met de dietist voor mijn fodmapdieet en na ons afspraak gingen we de deur uit, prepareerde we de rolstoel en ging ik er in zitten, mijn voeten ferm op de plateaus. Barend wou ons wegrijden maar ik zag dat de voordeur nog open stond en ik attendeerde hem er op. Hij draaide zich om om het dicht te doen, laatte mij los en.... had net als ik te laat door dat we op een licht heuveltje stonden.
Met in mijn ene hand een open fles water en in mijn ander mijn rugzak reed ik gestaag, vaart toenemend het heuveltje af.... richting een grote drempel met er achter prikkelbosjes. Dum dum dum! Meer spanning dan Game of Thrones.
In plaats van het slimme te doen en mijn spullen te laten vallen om met mijn handen de wielen te afremmen.... dacht ik het wel even snel met mijn voeten te kunnen doen in mijn haastige paniek. En toen reed een van de wielen over de tenen van een van mijn voeten heen. Au.
Na een jankbui nam de pijn in eerste instantie weer af, en gingen we richting de apotheek en naar huis. We hielden de voet hoog en voor een paar uur dachten we niet veel meer over na. Totdat het allemaal wel erg dik werd. Totdat het toch erg pijnlijk werd en mijn tenen er niet zo goed uit zag en alles raar aan voelde (soms voelde het alsof er een teen achter de ander zat, yuk!!). De volgende ochtend werd ik wakker en was 1 van de tenen blauw. Dokter gebeld en bevestigde, tenen gebroken. Aangezien ze er niet echt meer foto's van maken of iets doen dan je voet omhoog houden en rust houden op de teen, etc viel er weinig mee te doen.
Dat deden we dus en we beten door de pijn heen. Ja we, aangezien meneer zich schuldig voelde, pijnde hij mee. Ongeacht dat hij niet alles kan zien en fouten menselijk zijn. Ik kreeg op mijn kop als ik niet genoeg rustte.
Ook deden we af en toe verbinden indien nodig, vooral om de creepy gevoelens weg te halen van tenen die niet-teen dingen deden haha. Hij zei dat als het er raar uit ziet, we naar het ziekenhuis moesten.
Zondag waren we een film aan het kijken, Mad Max (die ik nu verdomme nog niet heb afgekeken), en toen viel het op dat mijn tenen weer raar voelde. Ik keek ernaar (niet moeilijk met een voet inde lucht haha) en 2 van mijn tenen zagen er niet meer echt uit alsof ze een teenvorm hadden. De zwelling was gezakt en ze gingen verschillende richtingen op, niet alleen recht omhoog. Rare krommingen een beetje.
Tum tum tuuuuuuuuuum ziekenhuis (dat reisgeld was voor Deadpool grrrrrr) om te horen dat ze alsnog niet echt iets konden doen. Stevige schoenen zodra ik maar iets deed van lopen als mogelijk en pijn zakt wel weer. Prima, pijn kan ik wel hebben, ben wat gewend.
Nu ja, op dit moment doen mijn tenen zeer, is die ene weer even wat blauwer en zwellingen zakken en komen weer omhoog en ik? Meuh, ik ga er wel mee om eigenlijk, ik bedoel ik vind het amusant soms, ik heb nooit wat gebroken en ik maak er grappen over (Ik gooi mijn toes up in the air en ik shake ze like I just don't care, is mijn motto als ze weer de lucht in gaan.), af en toe moet ik mij even verbijten en we volgen de motto van een stabiele paracematol spiegel (zit in mijn tramadol, is niet moeilijk te doen).
Ik denk dat ik Barend niet kan overtuigen dat hij zich minder schuldig moet voelen, het is niet in zijn aard, maar ik kan hem wel de humor van dingen laten inzien. Want kom op, het is wel een bizar grappig ongeluk vind je ook niet? Ja dat dacht ik zelf dus ook. Dus ik en mijn tenen zwaaien naar je en groeten je, wuivend... in de lucht! Laat geen prikkelbosjes je in weg staan als je ergens naar toe beweegt! Ennuh rem je zelf niet met je voeten, zelfs niet metaforisch.
Dinsdagochtend hadden we vroeg een afspraak met de dietist voor mijn fodmapdieet en na ons afspraak gingen we de deur uit, prepareerde we de rolstoel en ging ik er in zitten, mijn voeten ferm op de plateaus. Barend wou ons wegrijden maar ik zag dat de voordeur nog open stond en ik attendeerde hem er op. Hij draaide zich om om het dicht te doen, laatte mij los en.... had net als ik te laat door dat we op een licht heuveltje stonden.
Met in mijn ene hand een open fles water en in mijn ander mijn rugzak reed ik gestaag, vaart toenemend het heuveltje af.... richting een grote drempel met er achter prikkelbosjes. Dum dum dum! Meer spanning dan Game of Thrones.
In plaats van het slimme te doen en mijn spullen te laten vallen om met mijn handen de wielen te afremmen.... dacht ik het wel even snel met mijn voeten te kunnen doen in mijn haastige paniek. En toen reed een van de wielen over de tenen van een van mijn voeten heen. Au.
Na een jankbui nam de pijn in eerste instantie weer af, en gingen we richting de apotheek en naar huis. We hielden de voet hoog en voor een paar uur dachten we niet veel meer over na. Totdat het allemaal wel erg dik werd. Totdat het toch erg pijnlijk werd en mijn tenen er niet zo goed uit zag en alles raar aan voelde (soms voelde het alsof er een teen achter de ander zat, yuk!!). De volgende ochtend werd ik wakker en was 1 van de tenen blauw. Dokter gebeld en bevestigde, tenen gebroken. Aangezien ze er niet echt meer foto's van maken of iets doen dan je voet omhoog houden en rust houden op de teen, etc viel er weinig mee te doen.
Dat deden we dus en we beten door de pijn heen. Ja we, aangezien meneer zich schuldig voelde, pijnde hij mee. Ongeacht dat hij niet alles kan zien en fouten menselijk zijn. Ik kreeg op mijn kop als ik niet genoeg rustte.
Ook deden we af en toe verbinden indien nodig, vooral om de creepy gevoelens weg te halen van tenen die niet-teen dingen deden haha. Hij zei dat als het er raar uit ziet, we naar het ziekenhuis moesten.
Zondag waren we een film aan het kijken, Mad Max (die ik nu verdomme nog niet heb afgekeken), en toen viel het op dat mijn tenen weer raar voelde. Ik keek ernaar (niet moeilijk met een voet inde lucht haha) en 2 van mijn tenen zagen er niet meer echt uit alsof ze een teenvorm hadden. De zwelling was gezakt en ze gingen verschillende richtingen op, niet alleen recht omhoog. Rare krommingen een beetje.
Tum tum tuuuuuuuuuum ziekenhuis (dat reisgeld was voor Deadpool grrrrrr) om te horen dat ze alsnog niet echt iets konden doen. Stevige schoenen zodra ik maar iets deed van lopen als mogelijk en pijn zakt wel weer. Prima, pijn kan ik wel hebben, ben wat gewend.
Nu ja, op dit moment doen mijn tenen zeer, is die ene weer even wat blauwer en zwellingen zakken en komen weer omhoog en ik? Meuh, ik ga er wel mee om eigenlijk, ik bedoel ik vind het amusant soms, ik heb nooit wat gebroken en ik maak er grappen over (Ik gooi mijn toes up in the air en ik shake ze like I just don't care, is mijn motto als ze weer de lucht in gaan.), af en toe moet ik mij even verbijten en we volgen de motto van een stabiele paracematol spiegel (zit in mijn tramadol, is niet moeilijk te doen).
Ik denk dat ik Barend niet kan overtuigen dat hij zich minder schuldig moet voelen, het is niet in zijn aard, maar ik kan hem wel de humor van dingen laten inzien. Want kom op, het is wel een bizar grappig ongeluk vind je ook niet? Ja dat dacht ik zelf dus ook. Dus ik en mijn tenen zwaaien naar je en groeten je, wuivend... in de lucht! Laat geen prikkelbosjes je in weg staan als je ergens naar toe beweegt! Ennuh rem je zelf niet met je voeten, zelfs niet metaforisch.
Reacties
Een reactie posten