Laatst las ik een bericht op Emily's blog dat ging over self-care. Wat doe jij elke dag dat lief zijn voor jezelf is? Weinig, was mijn antwoord. Waarschijnlijk het antwoord van vele chronisch zieken. We zijn harder voor ons zelf dan we beseffen. Maar een gesprek met mijn begeleider vandaag deed mij beseffen, ik ben veel liever voor mijzelf geworden dan ik zelf beseftte. Ik accepteer namelijk veel minder bullshit van mensen dan ik vroeger deed, zo ook rond het ziek zijn.
Omgevingsgeluiden. Dat is wat mij nu zo ziek gemaakt heb als dat ik ben, het niet luisteren naar mijn lichaam omdat de wereld te luid staat heeft mij in de positie gebracht dat ik ben. Dokters die niet naar je luisteren. Vrienden die niet snappen dat je niet gezellig alles met ze kan doen. De media met hun verhalen over hoe slecht arbeidsongeschikten zijn. Het internet vol met... tja.
Je bent lui.
Je bent een teleurstelling.
Je stelt je aan.
Als je nou het zo of zo doet en gewoon doorzet.
Je wilt gewoon niet.
Het gaat wel weer over.
Misschien moet je praten met een psychiater?
Ik krijg ook begrip hoor, er zijn mensen die het absoluut willen begrijpen! Veel van die geluiden zijn mensen die mij niet goed, of achteraf niet goed kennen. ExDokters. Exkennissen. Exwhatever. Ex biologische vaders. Ja velen hebben het woordje ex er voor. Zij die niet willen dat ik ben wie ik ben. Ik geef ruimte voor zij die het proberen. Niet meer voor mensen die het niet willen snappen.
Ik moet namelijk mijn ziek zijn prioriteit maken. Ik kan gewoonweg niet anders. Niet als ik de kans wil hebben dit bed uit te komen. Niet als ik dan niet terug wil kukelen erin. Ik moet leren leven naar de verwachtingen van mijn ziekte. Ik kan mijzelf niet te ver pushen. Ik kan niet meer dingen doen die ik gewoonweg niet kan, of anderen dat nu accepteren of niet. Ik kan niet leven naar verwachtingen van anderen.
Dat betekend dat ik sommige gedragingen niet kan accepteren. Zeker niet van dokters bijvoorbeeld. En net zo als vroeger mij onder laten sneeuwen door zoveel mensen als ik een mening geef is geen optie meer voor mij. Ik MOET je het laten begrijpen. Mijn gezondheid hangt er van af. En ook mijn stresslevels. Ik wil gesprekken niet duizend keer nog hebben, ik kan de stress niet aan. Dat is wel zo met onbegripvolle dokters, je blijft bezig. Dus dan maar een andere dokter. Iemand die het niet snapt maakt altijd dezelfde fouten.
Het was zo erg, dat ik een dokter had die alles wel snapte en niet tegen mij praatte als ik een kind was en ik automatisch in mijn antwoorden alles al wou verdedigen. Dat is van de gekke. Ik spring zo snel in de verdediging als ik niet stil val....
Maar dat is dus aan het veranderen. Dat is hoe ik voor mijzelf zorg. Mijzelf zijn en durven zijn. Zonder daar excuses voor hoeven te maken. Dat is wat ik heb geleerd sinds ik sinds September in dit bed ligt. Is dat een les dat ik had willen moeten leren in mijn leven? Nee. Ik wou dat het mijn standaard was, mijzelf zijn. Maar dat is hoe ik nu voor mij zelf zorg. Dat is mijn selfcare. Dat is mijn levensles voor dit deel van mijn leven. Ik hoop dat je blijft om te zien wat er verder gebeurt. Of ik door zet. Blijf kijken....
Reacties
Een reactie posten