Ik wou een blog gaan schrijven over Zero Waste menstrueren, maar dat is voor de volgende periode euh blog (flauw ik weet het). Helaasch merk ik een patroon op de Zero Waste gezelschap die ik wil adresseren en die voor ons belangrijk is om te weten, zodat we ook als chronisch zieken zekerder voelen in onze Zero Waste reis. Datgene waar ik het over wil hebben is wat in het engels Ableism heet.
Ableism is wanneer discrimineren op de status van gezondheid, en het is ook vooral wanneer de mensen een mindset hebben die inclusief alleen rekening houd met mensen met een gezond lichaam. Het is een vorm van discriminatie die wij allemaal op grootschalige schaal tegenkomen. Hoe kan iemand van 25 niet even een trap lopen? Hoe bedoel je dat je als 40jarige niet jouw hand goed vast kan knijpen om een banaan beet te houden? Je bent pas 50, je kan toch niet zo vergeetachtig zijn?
Ableism is een van de vormen van discriminatie die nog steeds het meest geaccepteerd word, vooral richting mensen met psychische problematiek. De misconcepties rondom medicijngebruik of uiteindelijke dakloosheid waarvan we denken dat het een keuze is. Zelfs in de chronisch zieken community zelf kan je dat ableism voorkomt. Zo hebben wij bv niet door dat mensen door sociaal isolement en chronische psychische problematiek tussen de kastje en muur kunnen vallen, en uiteindelijk op straat belanden. Door oude vastgeroeste ideeën hebben wij een oordeel, omdat ook in de community zelf de ervaringen anders zijn. Dat lepels anders verdeeld worden aan de hand van de klachten die bij iemands anders ziekte hoort. Iemand met een hersenafwijking heeft meer moeite met lezen en iemand met arthritis met schoonmaken. Ableism komt voor uit een gebrek van, nee niet perse empathie, maar vooral van vergeten buiten de box van onze eigen ervaringen te denken. Ableism is niet perse kwaadwillig bedoeld in de meeste gevallen, al zullen er zijn waar dat wel telt.
Ableism komt dus ook voor in de Zero Waste gezelschap, al zijn er velen die het wel door hebben, velen hebben dit ook niet. 1 van de gesprekken die ik regelmatig heb gevoerd draait rondom voorverpakt gesneden en geschild fruit, de ander over waarom er een grote groep chronisch zieken zijn die ondanks het effect van de vleesindrustrie op onze natuur, voor hun gezondheid vlees niet uit hun dieet kunnen halen. Dit zijn concepten die vaak moeilijk worden geaccepteerd. Net zoals dat door mobiliteit er veel chronisch zieken niet over kunnen naar een diva cup (Zero Waste alternatief voor de verwoestende veelheid aan maandverband en tampons die we gebruiken. Ik kom nog terug op een wel chronisch zieken vriendelijke Zero Waste alternatief in een ander blog).
Het punt is, niet iedereen heeft nog de kracht in hun handen, of hebben tremors en op zo´n manier krijgen ze toch fruit binnen en behouden ze onafhankelijkheid in dat aspect van hun leven. Sommigen hebben zoveel allergieën dat ze vlees niet uit hun dieet kunnen snijden zonder ernstige tekorten op te lopen. De Diva cup vraagt toch voor een vorm van mobiliteit om het in te brengen dat wij niet altijd zullen beschikken. Wij zullen gewoon niet snel tot de groep behoren die een jaar waard aan afval kan laten passen in een mason jar.
Het is gewoon zo dat wij als chronisch zieken gewoon meer afval maken dan gezonde mensen vaak doen, en wij moeten vooral accepteren dat dat ok is, en dat het gaat om wat we wel doen en niet wat wij niet kunnen doen. We zullen toch medicijnen gebruiken dat afval creert, we zullen vaker online moeten bestellen ipv naar een winkel gaan om te halen, wat verpakkingsmateriaal creert, we zullen niet altijd de energie hebben om dingen zelf te maken en daar op verpakking te besparen, we zullen niet altijd de puf hebben om ons eigen groententuintje te maken en dat de groente zo onverpakt ons bereikt. En elk van ons zal met een groep van eigen problemen komen waarmee dit wel en dit dan weer niet kan.
Dat is ook de punt van mijn blog. Ik offer je opties aan uit de dingen die ik zelf heb geprobeerd, in de hoop dat je er wat mee kan, maar als jij er niets mee kan in jouw geval, schaam je daar dus vooral niet voor. Jij kan doen wat jij wel kan doen, simpel toch? Als je ooit vragen heb om hoe je iets kan aanpakken met jouw problematiek, stel ze gerust!
Mijn aanpassingen zijn vooral klein op dit moment, ik heb stainless steel rietjes ipv de wegwerp dingen, die dus mijn hele leven meegaan. Speciale zakken om fruit en groente ed in te doen om plastic te besparen. Broodzakken in dit geval. Je kan de stickers van het wegen er op doen. Ik gebruik shampoobars ed nu van Lush oa, om verpakking te besparen (mijn god, wat ruikt dat toch zoooo lekker). Ik denk na over of ik dingen kan hergebruiken ipv dat ik het weggooi. Zo kan ik doorgaan, maar de kleine dingen beginnen zijn effect te tonen en daar doe ik het voor, dat is waar we het voor moeten doen.
Dus voel je niet schuldig over die behoeften die anders zijn dan dat van een gezond mens. Voel je positief over alles wat je wel probeert te doen als dit een weg is die je inmiddels ook beloopt en wil belopen. Wees ook niet bang om te beginnen met kleine stapjes. Ik heb mij jaren hier in verdiept en ben begonnen met kleine stapjes voor ik de Zero Waste Journey op ging die ik nu deed. En weet je wat? Het zijn nog steeds vaak kleine stapjes. Want uiteindelijk voelt het goed om dat te doen, en laat niemand jou vertellen dat wat je doet niet genoeg is, schuif het aan de kant, want jij weet wat je wel doen en wat jij wel kan doen en dat is gewoon zo belangrijk.
Hopelijk komt er een tijd dat we nooit meer te maken hebben met ableism, maar sinds alle andere vormen van discriminatie ook niet zijn uitgestorven, ben ik niet van plan mijn adem in te houden tot dat moment komt. Wij kunnen het verschil maken in hoe wij met dit allemaal omgaan.
Ableism is wanneer discrimineren op de status van gezondheid, en het is ook vooral wanneer de mensen een mindset hebben die inclusief alleen rekening houd met mensen met een gezond lichaam. Het is een vorm van discriminatie die wij allemaal op grootschalige schaal tegenkomen. Hoe kan iemand van 25 niet even een trap lopen? Hoe bedoel je dat je als 40jarige niet jouw hand goed vast kan knijpen om een banaan beet te houden? Je bent pas 50, je kan toch niet zo vergeetachtig zijn?
Ableism is een van de vormen van discriminatie die nog steeds het meest geaccepteerd word, vooral richting mensen met psychische problematiek. De misconcepties rondom medicijngebruik of uiteindelijke dakloosheid waarvan we denken dat het een keuze is. Zelfs in de chronisch zieken community zelf kan je dat ableism voorkomt. Zo hebben wij bv niet door dat mensen door sociaal isolement en chronische psychische problematiek tussen de kastje en muur kunnen vallen, en uiteindelijk op straat belanden. Door oude vastgeroeste ideeën hebben wij een oordeel, omdat ook in de community zelf de ervaringen anders zijn. Dat lepels anders verdeeld worden aan de hand van de klachten die bij iemands anders ziekte hoort. Iemand met een hersenafwijking heeft meer moeite met lezen en iemand met arthritis met schoonmaken. Ableism komt voor uit een gebrek van, nee niet perse empathie, maar vooral van vergeten buiten de box van onze eigen ervaringen te denken. Ableism is niet perse kwaadwillig bedoeld in de meeste gevallen, al zullen er zijn waar dat wel telt.
Ableism komt dus ook voor in de Zero Waste gezelschap, al zijn er velen die het wel door hebben, velen hebben dit ook niet. 1 van de gesprekken die ik regelmatig heb gevoerd draait rondom voorverpakt gesneden en geschild fruit, de ander over waarom er een grote groep chronisch zieken zijn die ondanks het effect van de vleesindrustrie op onze natuur, voor hun gezondheid vlees niet uit hun dieet kunnen halen. Dit zijn concepten die vaak moeilijk worden geaccepteerd. Net zoals dat door mobiliteit er veel chronisch zieken niet over kunnen naar een diva cup (Zero Waste alternatief voor de verwoestende veelheid aan maandverband en tampons die we gebruiken. Ik kom nog terug op een wel chronisch zieken vriendelijke Zero Waste alternatief in een ander blog).
Het punt is, niet iedereen heeft nog de kracht in hun handen, of hebben tremors en op zo´n manier krijgen ze toch fruit binnen en behouden ze onafhankelijkheid in dat aspect van hun leven. Sommigen hebben zoveel allergieën dat ze vlees niet uit hun dieet kunnen snijden zonder ernstige tekorten op te lopen. De Diva cup vraagt toch voor een vorm van mobiliteit om het in te brengen dat wij niet altijd zullen beschikken. Wij zullen gewoon niet snel tot de groep behoren die een jaar waard aan afval kan laten passen in een mason jar.
Het is gewoon zo dat wij als chronisch zieken gewoon meer afval maken dan gezonde mensen vaak doen, en wij moeten vooral accepteren dat dat ok is, en dat het gaat om wat we wel doen en niet wat wij niet kunnen doen. We zullen toch medicijnen gebruiken dat afval creert, we zullen vaker online moeten bestellen ipv naar een winkel gaan om te halen, wat verpakkingsmateriaal creert, we zullen niet altijd de energie hebben om dingen zelf te maken en daar op verpakking te besparen, we zullen niet altijd de puf hebben om ons eigen groententuintje te maken en dat de groente zo onverpakt ons bereikt. En elk van ons zal met een groep van eigen problemen komen waarmee dit wel en dit dan weer niet kan.
Dat is ook de punt van mijn blog. Ik offer je opties aan uit de dingen die ik zelf heb geprobeerd, in de hoop dat je er wat mee kan, maar als jij er niets mee kan in jouw geval, schaam je daar dus vooral niet voor. Jij kan doen wat jij wel kan doen, simpel toch? Als je ooit vragen heb om hoe je iets kan aanpakken met jouw problematiek, stel ze gerust!
Mijn aanpassingen zijn vooral klein op dit moment, ik heb stainless steel rietjes ipv de wegwerp dingen, die dus mijn hele leven meegaan. Speciale zakken om fruit en groente ed in te doen om plastic te besparen. Broodzakken in dit geval. Je kan de stickers van het wegen er op doen. Ik gebruik shampoobars ed nu van Lush oa, om verpakking te besparen (mijn god, wat ruikt dat toch zoooo lekker). Ik denk na over of ik dingen kan hergebruiken ipv dat ik het weggooi. Zo kan ik doorgaan, maar de kleine dingen beginnen zijn effect te tonen en daar doe ik het voor, dat is waar we het voor moeten doen.
Dus voel je niet schuldig over die behoeften die anders zijn dan dat van een gezond mens. Voel je positief over alles wat je wel probeert te doen als dit een weg is die je inmiddels ook beloopt en wil belopen. Wees ook niet bang om te beginnen met kleine stapjes. Ik heb mij jaren hier in verdiept en ben begonnen met kleine stapjes voor ik de Zero Waste Journey op ging die ik nu deed. En weet je wat? Het zijn nog steeds vaak kleine stapjes. Want uiteindelijk voelt het goed om dat te doen, en laat niemand jou vertellen dat wat je doet niet genoeg is, schuif het aan de kant, want jij weet wat je wel doen en wat jij wel kan doen en dat is gewoon zo belangrijk.
Hopelijk komt er een tijd dat we nooit meer te maken hebben met ableism, maar sinds alle andere vormen van discriminatie ook niet zijn uitgestorven, ben ik niet van plan mijn adem in te houden tot dat moment komt. Wij kunnen het verschil maken in hoe wij met dit allemaal omgaan.
Reacties
Een reactie posten