Nee, niet de blog natuurlijk, maar ik en Barend en de 4 miauwende gespuis wel! Sinds anderhalf week habiteren we in een nieuwe flat, een nieuwe huis in een ander dorp. En ik kan eerlijk zeggen.... Boy wat was ik niet voorbereid op het gestress van verhuizen zeg!
Al enkele jaren zijn Barend en ik op zoek naar een ander huis in een andere gemeente. Voor verschillende redenen, maar de belangrijkste waren wel Barend studie, en dat het voor mij goed zou zijn uit Nieuwerkerk te zijn en vooral uit die specifieke flat, vanwege traumatische ervaringen uit het verleden en omdat ik woonde naast iemand die mijn aangerand had toen ik 16/17 jaar oud was (Hij was er later komen wonen dan ik).
Eind vorig jaar hebben we voor het eerst een huisje aangeboden gekregen, of begin dit jaar, maar maanden geleden in ieder geval. Leuk klein huisje, maar kleiner dan mijn huis nu. Het was het toch niet echt, en het werd hem ook niet echt. Jammer maar helaas.
Maanden hebben we voor de rest geen aanbiedingen meer gehad, en zijn we blijven door reageren in omg Leiden, en later ook Utrecht. Op de site voor omg Leiden minder, omdat Barend zijn studie in Utrecht nu is en niet Leiden, en we daar iets meer focus op lag. Maar Leiden omgeving is vaak ook goed te reizen richting Utrecht, dus stoppen met kijken deden we niet.
En regelmatig kwamen er echte leuke huisjes voorbij, grote huisjes op goede reislocaties. We bleven reageren maar er gebeurde weinig en we gingen er van uit dat we dit jaar eigenlijk niet meer zouden verhuizen. We hebben zelfs hier en daar wat dingen gedaan zoals verven in het oude huis.
Maar dingen gaan soms anders, en dingen gaan soms opeens heel erg snel. Opeens kregen we binnen dagen de keuzen uit 2 huizen. Opeens konden we er 2 gaan bekijken als we wilden, en was er dus een grote kans dat als we de een niet kregen, we de ander wel kregen. Degene die we in Alphen aangeboden kregen was groter dan ons toenmalig huisje en was interessant gelegen, maar wel een eind van het station. Toch was het erg interessant.
Toen belde Boskoop. Met een huisje nog groter dan dat in een flatgebouw en we konden daar nog sneller kijken dan in Alphen.
Ik kan er kort over zijn, het was al snel duidelijk dat dit huisje het werd en ondanks dat ik zelf het huisje niet gezien had nog (Barend had wel foto´s gemaakt voor mij), waren we enthiousiast over zo veel ruimte en de mooie locatie dat we die week nog het contract hadden getekend.
Toen ik daarna zelf het huisje ook zag was het ook al wel duidelijk dat dit ook echt geen foute keuze was geweest. Heb je wel eens ergens binnengelopen en gevoeld dat dit thuis was? Dat moment had ik dus. Dit is thuis. Het word ons thuis. En al de extra leuke dingetjes maaktte het af. Al het groen in de omgeving. Supermarkten op een in de toekomst mogelijke loopafstand van mij, Gouwse Bos 11 minuten lopen van de flat. Een vijver direct onder ons, later ben ik er trouwens ook achtergekomen toen we er eenmaal inzaten dat de kinderboerderij die dichtbij zou zijn, zo dichtbij is dat het naast de flat ligt.
We waren blij met alles, zo enorm blij. Naief compleet onvoorbereid van de werk die er in zou gaan zitten. Barend hoefde voornamelijk enkel te verven voor die tijd, maar we moesten ook natuurlijk veel administratief regelen. Het hielp natuurlijk ook niet echt dat ik niet kon helpen in dit nieuwe huis vanwege mijn klachten, en de hitte die het met POTS vaak onmogelijk maakt om naar buiten te gaan zorgde dat Barend ook geregeld thuis moest zijn. Dan was het nog eens af en aan naar winkels om allerlei dingen te regelen, het regelen van verhuizers en zorgen dat Barends laatste spullen in Zeist, die daar nog stonden omdat het niet pastte in oude huis, ook nog hier heen kwamen.
We moesten af en toe al moeite doen om elkaars kop er niet af te bijten in de stress van het alles en toen was er de dag van de verhuizing. Ook dat bracht problemen mee. En we moesten ook de katten naar het nieuwe huis brengen met het OV. Eerst waren we samen met 1 kat gegaan, toen de verhuizers weg waren is hij daarna terug gegaan met de rolstoel en heeft de andere 3 katten opgehaald terwijl ik hier op Boem lette. Gelukkig had ik nog een bench wat hielp met 3 katten gelijk meenemen. 1 reismandje en 1 bench.
Toen ze hier waren alle katten was het duidelijk dat van de reis niet genoten was. Pallas had haarzelf compleet ondergezeken, maar de arme meid heeft ook een traumaverleden en heeft zo vaak van huis gewisseld in haar jonge jaren voor zij bij haar komen en zovaak in reismandjes gezeten dat ze er een tik aan heeft overgehouden. Ik snap wel dat dat enorm moeilijk is voor haar.
Het was uiteindelijk grote angsthaas Boem die toen de andere katten er waren het snelst wende aan het nieuwe huis en de nieuwe situatie. Het duurde echt meer dan 24 uur voor Pallas en Chopin. Azatoth kon het echter ook al niet snel schelen, maar hij vind al snel alles best, die is zo makkelijk.
Internet was het eerste probleem. Er was van alles fout mee gegaan en we hebben uiteindelijk bijna een week zonder internet gezeten. Daarnaast moesten we een gasplaat hebben voor koken en dat ging allemaal ook niet zonder slag of stoot. Barend is zeker 4 keer terug geweest in de tussentijd naar Nieuwerkerk en moest nog zoveel doen voor we de sleutel konden inleveren en eindinspectie hadden, inclusief de vloer eruit slopen wat hem zelf ook slooptte en niet de vroliijkste maakte. Hij heeft uiteindelijk zelfs 2 dagen hier tijd moeten nemen om bij te komen omdat hij zijn lichaam compleet te ver gepushed had, en teveel zwaar werk had gedaan. Uiteindelijk heeft hij vandaag de laatste dingen kunnen doen en de sleutel in kunnen leveren. Overigens claimen zij dat ik meer sleutels moest hebben dan ik had, dus dat word ook nog een battle to come, aangezien ik geen 35 euro ga betalen voor een sleutel die zij mij nooit hebben gegeven. Maar dat is mijn zaak nu en niet die van Barend, dat kan ik afhandelen.
Ondertussen aan deze kant merktte ik wat het was om in een soort high te zitten van alles gedaan en geregeld willen hebben, en hoe ik toch het gevoel had te willen helpen waar ik kon. Wat er gergeld voor zorgde dat ik veelste vaak over mijn grenzen ging, zelfs al was wat ik deed veel minder wat meeste anderen konden doen. Na een tijdje lag ik dan met koortsaanvallen in bed of spasmes in mijn spieren of wat dan ook. Uiteindelijk kreeg Barend dus de taak er nog bij om mij op mijn remmen te zetten. Uiteindelijk ben ik sputterend vaart af gaan nemen en uiteindelijk tot een soort van stilstand gekomen. Ook omdat het gewoon niet meer anders kan. Barend en ik zijn ook minder grumpybear tegen elkaar wat ook natuurlijk fijn is.
En nu? We zijn nog niet helemaal klaar. Plankje hier, doosje daar. We zijn er enorm klaar voor om eindelijk rustig te settelen in dit nieuwe huisje nu, ons thuis. En het is een fijn thuis. Elke morgen ben ik nu op tijd op, en ik ga ook op tijd naar bed. Ik heb nooit zo een natuurlijk slaapritme gehad als dat ik heb sinds hier. Al zou minder nachtmerries (Donald Trump, ughe, ik ben zo klaar met de American Elections) fijn zijn, en minder gebroken slapen. Maar laten we niet gelijk alles verwachten. Het voelt zo fijn hier, en elke ochtend hoor ik de ezel luid balken in de kinderboerderij.
De katten voelen zich enorm thuis, en nemen het er bijhoorlijk van dat ze bijna 2 keer zoveel ruimte hebben. Het helpt ook dat ze eigen kattenkamer hebben om zich terug te trekken, waar nu dus 2 krabpalen staan. Barend heeft een eigen studeerkamer, en ik heb de andere helft van de woonkamer voor een compleet eigen werkhoek voor mijn artsy stuff. Daarnaast komt er een lees-nook in de slaapkamer met een comfortabele stoel en een schrijftafeltje om lekker weg te tikken aan al mijn toekomstige boeken enzo!
De mensen in de flat zijn ook zo enorm begaan met alles, eerst dacht ik dat het een iedereen op zichzelf flat zou zijn, maar eigenlijk hebben mensen zich al voorgesteld, praatjes gemaakt en al. Erg leuk dus. Oh de keuken en woonkamer zijn verbonden met een bar, gaaf he! Daarnaast is het compleet gaaf om zo geweldig uitzicht te hebben. Niet dat mijn vorige uitzicht zo slecht was, maar dit is anders. Daar was het vooral enorm ver alle kanten op en vlak en veel huizen en hier is meeste uitzicht groen, groen en nog eens groen. En ik denk dat oud en nieuw hier ook wel interessant word met het vuurwerk haha.
Verhuizen was de moeite waard. Het was absoluut de moeite waard. En het is een mooi huis geworden, echt wel. Daarnaast Barend en ik hadden vaak dezelfde ideen over verf, kleur, hoe dingen samen passen enzo, dus dat was ook leuk. Maar ondanks alle positieven, zijn de ervaringen wel van het soort geweest dat we allebei zoiets hadden van laten we een fiks aantal jaar wachten voor we ooit besluiten dit nog eens te doen. We willen uiteindelijk een keer naar Utrecht maar we gaan niet van dat soort mensen zijn die elke 2 jaar naar een nieuwe plek gaan om daar weer te wonen haha. Dat is niet erg echter, ik denk dat ik hier voorlopig wel wil blijven. Dit mag best even een lange tijd ons huisje zijn. Gelukkig inmiddels zoals je merkt wel met internet dus!
Al enkele jaren zijn Barend en ik op zoek naar een ander huis in een andere gemeente. Voor verschillende redenen, maar de belangrijkste waren wel Barend studie, en dat het voor mij goed zou zijn uit Nieuwerkerk te zijn en vooral uit die specifieke flat, vanwege traumatische ervaringen uit het verleden en omdat ik woonde naast iemand die mijn aangerand had toen ik 16/17 jaar oud was (Hij was er later komen wonen dan ik).
Eind vorig jaar hebben we voor het eerst een huisje aangeboden gekregen, of begin dit jaar, maar maanden geleden in ieder geval. Leuk klein huisje, maar kleiner dan mijn huis nu. Het was het toch niet echt, en het werd hem ook niet echt. Jammer maar helaas.
Maanden hebben we voor de rest geen aanbiedingen meer gehad, en zijn we blijven door reageren in omg Leiden, en later ook Utrecht. Op de site voor omg Leiden minder, omdat Barend zijn studie in Utrecht nu is en niet Leiden, en we daar iets meer focus op lag. Maar Leiden omgeving is vaak ook goed te reizen richting Utrecht, dus stoppen met kijken deden we niet.
En regelmatig kwamen er echte leuke huisjes voorbij, grote huisjes op goede reislocaties. We bleven reageren maar er gebeurde weinig en we gingen er van uit dat we dit jaar eigenlijk niet meer zouden verhuizen. We hebben zelfs hier en daar wat dingen gedaan zoals verven in het oude huis.
Maar dingen gaan soms anders, en dingen gaan soms opeens heel erg snel. Opeens kregen we binnen dagen de keuzen uit 2 huizen. Opeens konden we er 2 gaan bekijken als we wilden, en was er dus een grote kans dat als we de een niet kregen, we de ander wel kregen. Degene die we in Alphen aangeboden kregen was groter dan ons toenmalig huisje en was interessant gelegen, maar wel een eind van het station. Toch was het erg interessant.
Toen belde Boskoop. Met een huisje nog groter dan dat in een flatgebouw en we konden daar nog sneller kijken dan in Alphen.
Ik kan er kort over zijn, het was al snel duidelijk dat dit huisje het werd en ondanks dat ik zelf het huisje niet gezien had nog (Barend had wel foto´s gemaakt voor mij), waren we enthiousiast over zo veel ruimte en de mooie locatie dat we die week nog het contract hadden getekend.
Toen ik daarna zelf het huisje ook zag was het ook al wel duidelijk dat dit ook echt geen foute keuze was geweest. Heb je wel eens ergens binnengelopen en gevoeld dat dit thuis was? Dat moment had ik dus. Dit is thuis. Het word ons thuis. En al de extra leuke dingetjes maaktte het af. Al het groen in de omgeving. Supermarkten op een in de toekomst mogelijke loopafstand van mij, Gouwse Bos 11 minuten lopen van de flat. Een vijver direct onder ons, later ben ik er trouwens ook achtergekomen toen we er eenmaal inzaten dat de kinderboerderij die dichtbij zou zijn, zo dichtbij is dat het naast de flat ligt.
We waren blij met alles, zo enorm blij. Naief compleet onvoorbereid van de werk die er in zou gaan zitten. Barend hoefde voornamelijk enkel te verven voor die tijd, maar we moesten ook natuurlijk veel administratief regelen. Het hielp natuurlijk ook niet echt dat ik niet kon helpen in dit nieuwe huis vanwege mijn klachten, en de hitte die het met POTS vaak onmogelijk maakt om naar buiten te gaan zorgde dat Barend ook geregeld thuis moest zijn. Dan was het nog eens af en aan naar winkels om allerlei dingen te regelen, het regelen van verhuizers en zorgen dat Barends laatste spullen in Zeist, die daar nog stonden omdat het niet pastte in oude huis, ook nog hier heen kwamen.
We moesten af en toe al moeite doen om elkaars kop er niet af te bijten in de stress van het alles en toen was er de dag van de verhuizing. Ook dat bracht problemen mee. En we moesten ook de katten naar het nieuwe huis brengen met het OV. Eerst waren we samen met 1 kat gegaan, toen de verhuizers weg waren is hij daarna terug gegaan met de rolstoel en heeft de andere 3 katten opgehaald terwijl ik hier op Boem lette. Gelukkig had ik nog een bench wat hielp met 3 katten gelijk meenemen. 1 reismandje en 1 bench.
Toen ze hier waren alle katten was het duidelijk dat van de reis niet genoten was. Pallas had haarzelf compleet ondergezeken, maar de arme meid heeft ook een traumaverleden en heeft zo vaak van huis gewisseld in haar jonge jaren voor zij bij haar komen en zovaak in reismandjes gezeten dat ze er een tik aan heeft overgehouden. Ik snap wel dat dat enorm moeilijk is voor haar.
Het was uiteindelijk grote angsthaas Boem die toen de andere katten er waren het snelst wende aan het nieuwe huis en de nieuwe situatie. Het duurde echt meer dan 24 uur voor Pallas en Chopin. Azatoth kon het echter ook al niet snel schelen, maar hij vind al snel alles best, die is zo makkelijk.
Internet was het eerste probleem. Er was van alles fout mee gegaan en we hebben uiteindelijk bijna een week zonder internet gezeten. Daarnaast moesten we een gasplaat hebben voor koken en dat ging allemaal ook niet zonder slag of stoot. Barend is zeker 4 keer terug geweest in de tussentijd naar Nieuwerkerk en moest nog zoveel doen voor we de sleutel konden inleveren en eindinspectie hadden, inclusief de vloer eruit slopen wat hem zelf ook slooptte en niet de vroliijkste maakte. Hij heeft uiteindelijk zelfs 2 dagen hier tijd moeten nemen om bij te komen omdat hij zijn lichaam compleet te ver gepushed had, en teveel zwaar werk had gedaan. Uiteindelijk heeft hij vandaag de laatste dingen kunnen doen en de sleutel in kunnen leveren. Overigens claimen zij dat ik meer sleutels moest hebben dan ik had, dus dat word ook nog een battle to come, aangezien ik geen 35 euro ga betalen voor een sleutel die zij mij nooit hebben gegeven. Maar dat is mijn zaak nu en niet die van Barend, dat kan ik afhandelen.
Ondertussen aan deze kant merktte ik wat het was om in een soort high te zitten van alles gedaan en geregeld willen hebben, en hoe ik toch het gevoel had te willen helpen waar ik kon. Wat er gergeld voor zorgde dat ik veelste vaak over mijn grenzen ging, zelfs al was wat ik deed veel minder wat meeste anderen konden doen. Na een tijdje lag ik dan met koortsaanvallen in bed of spasmes in mijn spieren of wat dan ook. Uiteindelijk kreeg Barend dus de taak er nog bij om mij op mijn remmen te zetten. Uiteindelijk ben ik sputterend vaart af gaan nemen en uiteindelijk tot een soort van stilstand gekomen. Ook omdat het gewoon niet meer anders kan. Barend en ik zijn ook minder grumpybear tegen elkaar wat ook natuurlijk fijn is.
En nu? We zijn nog niet helemaal klaar. Plankje hier, doosje daar. We zijn er enorm klaar voor om eindelijk rustig te settelen in dit nieuwe huisje nu, ons thuis. En het is een fijn thuis. Elke morgen ben ik nu op tijd op, en ik ga ook op tijd naar bed. Ik heb nooit zo een natuurlijk slaapritme gehad als dat ik heb sinds hier. Al zou minder nachtmerries (Donald Trump, ughe, ik ben zo klaar met de American Elections) fijn zijn, en minder gebroken slapen. Maar laten we niet gelijk alles verwachten. Het voelt zo fijn hier, en elke ochtend hoor ik de ezel luid balken in de kinderboerderij.
De katten voelen zich enorm thuis, en nemen het er bijhoorlijk van dat ze bijna 2 keer zoveel ruimte hebben. Het helpt ook dat ze eigen kattenkamer hebben om zich terug te trekken, waar nu dus 2 krabpalen staan. Barend heeft een eigen studeerkamer, en ik heb de andere helft van de woonkamer voor een compleet eigen werkhoek voor mijn artsy stuff. Daarnaast komt er een lees-nook in de slaapkamer met een comfortabele stoel en een schrijftafeltje om lekker weg te tikken aan al mijn toekomstige boeken enzo!
De mensen in de flat zijn ook zo enorm begaan met alles, eerst dacht ik dat het een iedereen op zichzelf flat zou zijn, maar eigenlijk hebben mensen zich al voorgesteld, praatjes gemaakt en al. Erg leuk dus. Oh de keuken en woonkamer zijn verbonden met een bar, gaaf he! Daarnaast is het compleet gaaf om zo geweldig uitzicht te hebben. Niet dat mijn vorige uitzicht zo slecht was, maar dit is anders. Daar was het vooral enorm ver alle kanten op en vlak en veel huizen en hier is meeste uitzicht groen, groen en nog eens groen. En ik denk dat oud en nieuw hier ook wel interessant word met het vuurwerk haha.
Verhuizen was de moeite waard. Het was absoluut de moeite waard. En het is een mooi huis geworden, echt wel. Daarnaast Barend en ik hadden vaak dezelfde ideen over verf, kleur, hoe dingen samen passen enzo, dus dat was ook leuk. Maar ondanks alle positieven, zijn de ervaringen wel van het soort geweest dat we allebei zoiets hadden van laten we een fiks aantal jaar wachten voor we ooit besluiten dit nog eens te doen. We willen uiteindelijk een keer naar Utrecht maar we gaan niet van dat soort mensen zijn die elke 2 jaar naar een nieuwe plek gaan om daar weer te wonen haha. Dat is niet erg echter, ik denk dat ik hier voorlopig wel wil blijven. Dit mag best even een lange tijd ons huisje zijn. Gelukkig inmiddels zoals je merkt wel met internet dus!
Reacties
Een reactie posten