Mental health is een van de dingen waar ik initieel meer moeite mee heb om over te praten. Er zijn verschillende factoren die meespelen in waarom, en ik kan niet oneerlijk zijn en zeggen dat geinternaliseerde validisme daar niet mee speel. Ik vind het super stoer en goed wanneer andere mensen er over praten, 100% fan van die openheid, maar wanneer ik het doe ben ik bang voor de effecten.
Voor het niet sterk gevonden worden.
Angst voor kwetsbaar zijn.
Bang dat mensen het gebruiken om mij niet serieus te nemen.
Dat ze gaan zeggen dat ik daardoor niet weet waar ik over praat met dingen omdat ik issues heb.
Of dat ze mijn lichamelijke klachten gaan devaluen zoals doktors ook doen.
En ik ben bang dat wanneer ik er over praat het dingen echter maak, en ik het niet meer wegstop.
Dus benoem ik dingen soms wel maar ik ga zelden er dieper op in. Ja ik heb bpd, ocd, ptss, paniekstoornis etc maar over dingen praat ik verder niet echt. Maar wie help ik er mee? Help ik mijzelf ermee? Anderen? Is het niet goed om er over te hebben dat fysieke en psychische problemen naast elkaar kunnen bestaan? Anderen te laten voelen dat ze niet alleen zijn in hoe ze voelen? Help ik mijzelf zo?
Ik ben niet ok. Ik ben op dit moment niet ok. Heel veel risicogroepen ten tijden van Covid zijn niet ok. Ik ben moe en ik ben op van mijn lichaam en de zorg en medische behoeften navigeren ten tijden van Covid te navigeren. Ik ben moe van de veel meer intense pijn omdat ik niet buiten kom en geen fysio hebt, moe van het slechte slapen, moe van bij alles moeten denken of het kan en hoe het kan, het continue in de gaten houden van informatie om te besluiten of medische afspraken door kunnen gaan of verzet moeten houden omdat het niet veilig is voor mij. Ik ben moe omdat ik niet belangrijk genoeg gevonden wordt om te beschermen en moe van mensen die vinden dat ik dood mag. Ik ben moe van vechten en moe van mijn symptomen, moe van alle shit die gebeurt, de spanning en alles meer. En ik ben moe omdat ik geen einde in zicht kan vinden.
Ik ben depressief en/of heb een burnout en ik ben er niet alleen in denk ik. De stress zit in mijn lichaam en ik merk het nu ook fysiek. Zo heb ik veel meer hoofdpijn. Ik slaap ook nog eens enorm slecht ook nog eens ook. En mijn dromen zijn veel intenser.
Ook heeft het effect op mijn contacten en ik begin het steeds moeilijker te hebben om met mensen te praten. Don't get me wrong, sowieso gaat het al moeilijk op een normale dag hoor. Ik ben neurodivers dus ben er al slecht in social cues goed te lezen en ook niet goed in small talk enzo. Daarnaast heb ik OCD en social anxiety dus het betekend dat ik alles twintig duizend keer over denkt, dus al snel veel laat. Maar over het algemeen weet ik dat mensen mij wel accepteren zoals ik ben en als vrienden beschouwen enzo.
Maar zoals ik nu ben is ook echt fucking niet ok. Ik ben gevoelig, ik heb een pestverleden op school, in familie etc en voel mij snel buitengesloten en heb angst over wat mensen over mij denken, dus sluit ik mijzelf buiten, en ik merk dat wat ik dacht weg was, nu weer lijkt terug te komen. Ik voel mij snel buitengesloten of over heen gepraat, denk snel dat mensen boos op mij zijn, geirriteerd met mij zijn, ik snel wat fout doe, etc. Ook het feit dat mensen sneller bij anderen geneigd zijn te vragen hoe het gaat dan met mij is ook iets dat ik voel. Meestal is dat ok, want zoals eerder gezegd ik ben niet een prater, en ik ben graag sterk en a rock for people enzo, maar soms is het moeilijk sterk te zijn en wil je dat mensen jou ook zien en jouw emoties. Dat gezegd, ik wil net zo hard even niet sterk hoeven te zijn dan dat ik nog steeds niet over mijn emoties wil praten en dat idee is eigenlijk ook weer eng ughe. Dus voel ik mij shit en trek ik mij terug, want dat is veiliger.
Maar ja dat is wel het punt dat ik op terug wil komen. Ik wil niet altijd dat het idee van sterk is dat ik geen hulp nodig heb want het voed in het beeld dat hulp nodig hebben zwakte is. Ik ben niet zwak omdat ik merk dat ik mensen nu meer nodig heb en moeite heb mijn shit bij elkaar te houden. Ik ben niet zwak omdat ik merk dat ik medicatie nodig heb of meer gesprekken of elke fucking dag moet janken. Ik ben gewoon ik met mijn ups and downs. Terug trekken though omdat ik even niet om kan gaan met mij shit voelen over wie ik ben? Not good though.
Wat heb ik nodig? Ik weet niet wat ik nodig heb om ok te zijn. Sommige dagen zijn ok maar soms kan een klein ding, soms is vaak, mijn hele dag breken op dit moment. Het is fucking shit en dat is de waarheid. Ik gebruik humor, ik lach om met dingen te dealen maar het is fucking shit. En mij fucking shit in een tijd dat mijn lichaam shit is en covid isolatie shit is is extra shit. Shit.
Ik weet even niet wat ik er verder over kwijt moet, het is wat ik voor nu wat ik wou zeggen. Donderdag moet ik naar het ziekenhuis ivm mijn leverwaarden, vrijdag is uitslag en mri en we zien daarna weer verder. Voor nu ga ik balen over mijn dag vandaag en dat is ok.
Reacties
Een reactie posten