Daar. Ik heb het eindelijk gezegd. Ik ben ontzettend ongelooflijk bang. Bang voor wat ik allemaal moet missen in dit leven aan grote en kleine dingen. Ik kan niet ontkennen dat ik dit jaar ongelooflijk achteruit ben gegaan fysiek. Nou ja, ik kon het ontkennen tot gisteren, maar sinds vandaag is het besef er dan toch echt eindelijk ingeslagen en ontkennen kan ik het dus niet meer.
Meer dan ooit heb ik afspraken moeten verzetten en afzeggen, meer dan ooit heb ik moeten besluiten dingen niet te doen en meer dan ooit heb ik mijn leven geleid binnen de muren van dit huis. Ik had mijn goede periodes, maar dat waren maar periodes en ik heb er hard voor moeten vechten. Ik had veel hoop voor betere en meer dingen maar die dingen kwamen toch maar niet. Ik dacht dat dit mijn jaar zou worden. Als ik dat ooit weer denk, shoot me!
Maar vandaag kwam het harde besef dat het mogelijk kan zijn dat iets wat ik wil graag wil misschien wel niet meer in mijn toekomst ligt. Het vrijwilligerswerk in Blijdorp. Het begon met paniekaanvallen. Door mijn korte termijn ziek zijn heb ik nog niet kunnen oefenen voor de presentatie die ik moet houden wanneer ik weer in Januari zou starten. Ik wou er begin Oktober al mee beginnen, want ik ben niet goed meer in grote groepen mensen en het idee om lang voor een groep mensen een riedeltje op te hoesten gaf mij voor dat ik de eerste ronde moest stoppen al slapeloze nachten en intense paniekaanvallen. Met veel oefenen kom ik er wel, dacht ik. Maar het minste geringste jaagt mij paniek aan.
Toch is dat wel anders dan praten met de mensen die dan straks aan je karretje komen en dingen gaan vragen, die interactie is anders en daar ben ik erg goed in, maar gewoon zo.... veel grotere groep, en alles nee. Toch is het wel iets wat ik wil, het werken in Blijdorp, het ligt mij gewoon wel. Soms dacht ik aan afzeggen maar dan dacht ik, als ik hier gewoon door heen kom, dan heb ik straks wat ik wil doen. Totdat ik mij opeens besefte... er is nu na dit jaar een heel reele kans dat ik het misschien fysiek helemaal niet meer kan doen.
Sowieso weet ik natuurlijk nog niet wat voor schade ik oploop van dit allemaal en hoe lang ik moet herstellen en of ik echt weer optimaal ben in Januari. Maar eigenlijk ging het ervoor al helemaal niet goed genoeg meer. De keren dat ik in Blijdorp was geweest, moest ik al dagen herstellen van de pijn en vermoeidheid, hetzelfde voor andere uitstapjes. Een korte wandeling door de stad maakt mij al uitgeput en het grootste probleem voor dit moet nog komen.
Voor dit vrijwilligerswerk moet je namelijk een paar uur kunnen staan, bij je plek, netjes en niet slouched. Staan is een groot probleem voor mij geworden het afgelopen jaar, misschien al langer. Als ik een paar minuten ergens stil sta moet ik al continu van houding wisselen, trekt de pijn door mijn benen en rug heen alsof ik een boom ben die vocht door de wortelen naar binnen zuigt wanneer ik te lang niets heb gedronken, ik word ongemakkelijk en onrustig in mijn lichaam en uiteindelijk zelfs misselijk en dan moet ik alweer lopen.
Al die dingen wegen dus enorm zwaar mee en het kan dus zijn dat ik mijn kleine droom moet opgeven omdat ik het mentaal en vooral fysiek dus niet meer aan kan. Niet een leuk vooruitzicht, weer een ding die ik niet kan. Weer iets waar mee ik het gevoel heb dat ik iedereen om mij heen teleurstel omdat ik weer iets niet kan doen. Weer een reden voor zij die mij niet geloven om te denken dat ik te lui ben om iets te doen en dat ik opgaf bij het eerste idee van werk (ik zag het niet eens als werk, maar vrije tijd maar dat terzijde). Weer dat minnetje op mijn lijst fuck this shitty stuff.
Nou heb ik nog even om te kijken hoe alles gaat lopen hoor, het is nog geen Januari, en ik heb nog rustig tijd om te kijken hoe alles gaat lopen. Maar ik ken de signalen nu inmiddels al, en heb een donkerbruin vermoeden hoe het dus gaat lopen. Toch, mijn besluit ga ik pas maken in December, wanneer ik de uitnodiging ga krijgen voor de cursus die opnieuw start in Januari.
Wanneer dat komt moet ik besluiten, kan ik gaan, kan ik het tijdelijk niet of echt niet meer, maar die besluit is nog geen pre. Ik kan altijd zeggen dat ik mij later opnieuw weer aanmeld mocht ik toch opeens weer vooruitgaan en dat ook daadwerkelijk doen natuurlijk! Als ik ga, hoef ik niets te doen. Ja oefenen voor mijn presentatie maar thats it. Als ik niet of tijdelijk niet ga dan moet ik ze toch laten weten hoe en wat. Dat ik mij dus opnieuw aanmeld mocht ik toch weer vooruitgaan. Maar dat ik op dit moment met mijn chronische ziekte zo achter uit ben gegaan dat ik niet meer goed genoeg kan functioneren voor die vrijwilligersfunctie, en dat het me spijt maar helaas was dat iets buiten mijn controle en kunnen die dingen gewoon gebeuren.
Meer hoeven ze natuurlijk niet te weten want mijn leven is al complex genoeg. Maar ik denk dat dan het moeilijkste nog gaat komen, en dat is het proces waar je regelmatig door heen loopt als chronisch zieke. Het proces van het opnieuw accepteren van je gebreken en dat is een proces dat heel pijnlijk is en waar ik misschien nog wel het meest bang voor ben. Ik heb nu eenmaal een risico om terug te vallen in mijn depressie en daar zit ik niet op te wachten. Enfin, alles wat ik op dit moment kan doen word onderhand de motto van mijn leven: afwachten maar weer!
Meer dan ooit heb ik afspraken moeten verzetten en afzeggen, meer dan ooit heb ik moeten besluiten dingen niet te doen en meer dan ooit heb ik mijn leven geleid binnen de muren van dit huis. Ik had mijn goede periodes, maar dat waren maar periodes en ik heb er hard voor moeten vechten. Ik had veel hoop voor betere en meer dingen maar die dingen kwamen toch maar niet. Ik dacht dat dit mijn jaar zou worden. Als ik dat ooit weer denk, shoot me!
Maar vandaag kwam het harde besef dat het mogelijk kan zijn dat iets wat ik wil graag wil misschien wel niet meer in mijn toekomst ligt. Het vrijwilligerswerk in Blijdorp. Het begon met paniekaanvallen. Door mijn korte termijn ziek zijn heb ik nog niet kunnen oefenen voor de presentatie die ik moet houden wanneer ik weer in Januari zou starten. Ik wou er begin Oktober al mee beginnen, want ik ben niet goed meer in grote groepen mensen en het idee om lang voor een groep mensen een riedeltje op te hoesten gaf mij voor dat ik de eerste ronde moest stoppen al slapeloze nachten en intense paniekaanvallen. Met veel oefenen kom ik er wel, dacht ik. Maar het minste geringste jaagt mij paniek aan.
Toch is dat wel anders dan praten met de mensen die dan straks aan je karretje komen en dingen gaan vragen, die interactie is anders en daar ben ik erg goed in, maar gewoon zo.... veel grotere groep, en alles nee. Toch is het wel iets wat ik wil, het werken in Blijdorp, het ligt mij gewoon wel. Soms dacht ik aan afzeggen maar dan dacht ik, als ik hier gewoon door heen kom, dan heb ik straks wat ik wil doen. Totdat ik mij opeens besefte... er is nu na dit jaar een heel reele kans dat ik het misschien fysiek helemaal niet meer kan doen.
Sowieso weet ik natuurlijk nog niet wat voor schade ik oploop van dit allemaal en hoe lang ik moet herstellen en of ik echt weer optimaal ben in Januari. Maar eigenlijk ging het ervoor al helemaal niet goed genoeg meer. De keren dat ik in Blijdorp was geweest, moest ik al dagen herstellen van de pijn en vermoeidheid, hetzelfde voor andere uitstapjes. Een korte wandeling door de stad maakt mij al uitgeput en het grootste probleem voor dit moet nog komen.
Voor dit vrijwilligerswerk moet je namelijk een paar uur kunnen staan, bij je plek, netjes en niet slouched. Staan is een groot probleem voor mij geworden het afgelopen jaar, misschien al langer. Als ik een paar minuten ergens stil sta moet ik al continu van houding wisselen, trekt de pijn door mijn benen en rug heen alsof ik een boom ben die vocht door de wortelen naar binnen zuigt wanneer ik te lang niets heb gedronken, ik word ongemakkelijk en onrustig in mijn lichaam en uiteindelijk zelfs misselijk en dan moet ik alweer lopen.
Al die dingen wegen dus enorm zwaar mee en het kan dus zijn dat ik mijn kleine droom moet opgeven omdat ik het mentaal en vooral fysiek dus niet meer aan kan. Niet een leuk vooruitzicht, weer een ding die ik niet kan. Weer iets waar mee ik het gevoel heb dat ik iedereen om mij heen teleurstel omdat ik weer iets niet kan doen. Weer een reden voor zij die mij niet geloven om te denken dat ik te lui ben om iets te doen en dat ik opgaf bij het eerste idee van werk (ik zag het niet eens als werk, maar vrije tijd maar dat terzijde). Weer dat minnetje op mijn lijst fuck this shitty stuff.
Nou heb ik nog even om te kijken hoe alles gaat lopen hoor, het is nog geen Januari, en ik heb nog rustig tijd om te kijken hoe alles gaat lopen. Maar ik ken de signalen nu inmiddels al, en heb een donkerbruin vermoeden hoe het dus gaat lopen. Toch, mijn besluit ga ik pas maken in December, wanneer ik de uitnodiging ga krijgen voor de cursus die opnieuw start in Januari.
Wanneer dat komt moet ik besluiten, kan ik gaan, kan ik het tijdelijk niet of echt niet meer, maar die besluit is nog geen pre. Ik kan altijd zeggen dat ik mij later opnieuw weer aanmeld mocht ik toch opeens weer vooruitgaan en dat ook daadwerkelijk doen natuurlijk! Als ik ga, hoef ik niets te doen. Ja oefenen voor mijn presentatie maar thats it. Als ik niet of tijdelijk niet ga dan moet ik ze toch laten weten hoe en wat. Dat ik mij dus opnieuw aanmeld mocht ik toch weer vooruitgaan. Maar dat ik op dit moment met mijn chronische ziekte zo achter uit ben gegaan dat ik niet meer goed genoeg kan functioneren voor die vrijwilligersfunctie, en dat het me spijt maar helaas was dat iets buiten mijn controle en kunnen die dingen gewoon gebeuren.
Meer hoeven ze natuurlijk niet te weten want mijn leven is al complex genoeg. Maar ik denk dat dan het moeilijkste nog gaat komen, en dat is het proces waar je regelmatig door heen loopt als chronisch zieke. Het proces van het opnieuw accepteren van je gebreken en dat is een proces dat heel pijnlijk is en waar ik misschien nog wel het meest bang voor ben. Ik heb nu eenmaal een risico om terug te vallen in mijn depressie en daar zit ik niet op te wachten. Enfin, alles wat ik op dit moment kan doen word onderhand de motto van mijn leven: afwachten maar weer!
Ik vind het heel dapper van je. Herken je klachten. Snap dat je heel graag wat wil doen, en misschien moet je het maar gewoon proberen, maar ook accepteren als je lichaam niet wil <3
BeantwoordenVerwijderen