Chronisch tijdgebrek

Ik weet dat het inmiddels al weer even geleden is dat ik heb geblogd, meer dan 4 maanden zelf. Om eerlijk te zijn gaat zitten achter een laptop om te typen niet echt goed. Niet alleen omdat zitten niet altijd perse goed gaat. Maar zodra ik omhoog zit lijkt mijn brein naar mijn tenen te zakken. Dat deel lijkt soms in denkkracht afgenomen te zijn en dat valt mij erg zwaar. Maar waar ik snel opmerk dat mijn brein lijkt te krimpen, lijk ik ook te beseffen dat dit een gevoelig punt voor mij is en dat ik er snel meer achter zoek dan het is. Het is gewoon vermoeidheid. En wanneer ik minder moe ben werkt mijn brei wel weer meer. De laatste tijd lijk ik langzaam echter weer wat meer te kunnen. Dus ben ik een bookstagram begonnen (@chronically_bookish) om mijzelf mee te vermaken en kleine schrijfprompts te combineren met mijn liefde voor boeken en mijn plezier in foto's maken. Ik post op dit moment maar 1 keer per dag. Ik besteed wel wat meer en meer tijd aan mijn foto´s en ideeën. Ook z

Ik weet nog steeds niet wat ik moet denken over mijn enigszins frustrerende bezoek bij de dokter blijf ik met het knagende gevoel zitten dat dokters niet weten wat ze aan moeten met patienten die chronisch ziek zijn en al helemaal niet patienten die ook nog eens de "mentale labels" hebben. Hoe balanceer je je menselijke reactie van 'die mensen moet je vooral zoveel mogelijk niet serieus nemen' en de dokters reactie van 'maar het kan wel eens wat zijn.' Meestal balanceert zich dat toch helaas naar niets of het minimale doen. Het is Solk. Je gewicht. Je weet niet hoe je met ziek zijn moet omgaan. Je ben dit onbekende ziek omdat je dat bekende ziek ben. Het is stress! Of nee zelfs angst! Het is het weer! Het.zit.tussen.je.oren.  Het is een hele kakofonie van dingen die je hoort en geen enkele bied een oplossing voor je problemen. Want dokters vergeten iets bij ons wat ze niet vergeten bij de mensen die bij hen komen zonder labels (of misschien is het anders bij o