Ik weet nog steeds niet wat ik moet denken over mijn enigszins frustrerende bezoek bij de dokter blijf ik met het knagende gevoel zitten dat dokters niet weten wat ze aan moeten met patienten die chronisch ziek zijn en al helemaal niet patienten die ook nog eens de "mentale labels" hebben. Hoe balanceer je je menselijke reactie van 'die mensen moet je vooral zoveel mogelijk niet serieus nemen' en de dokters reactie van 'maar het kan wel eens wat zijn.' Meestal balanceert zich dat toch helaas naar niets of het minimale doen. Het is Solk. Je gewicht. Je weet niet hoe je met ziek zijn moet omgaan. Je ben dit onbekende ziek omdat je dat bekende ziek ben. Het is stress! Of nee zelfs angst! Het is het weer! Het.zit.tussen.je.oren. Het is een hele kakofonie van dingen die je hoort en geen enkele bied een oplossing voor je problemen. Want dokters vergeten iets bij ons wat ze niet vergeten bij de mensen die bij hen komen zonder labels (of misschien is het anders bij ons dan bij hen en daarom weten ze het niet, dat weet ik niet maar ik geloof dat het de eerste is).
Het gaat ons helemaal niet om het ziek zijn, maar om beter te worden. Niet perse complete genezing als dat niet kan (we accepteren dat) maar beter maken wat beter gemaakt kan worden en om gezond mogelijk zijn in de limieten van onze lichaam. En het helpt om te weten waar we mee te maken hebben en om zo serieus mogelijk genomen worden. En het helpt om dan tegen en met ons te praten als gelijken en ons de ruimte te geven te zijn zonder over ons heen te praten want je komt dan tot betere conclusies.
Ik ben zat om het te horen dat ik maar moet leren er mee om te gaan. Ik ga er 100% elke dag mee om verdorrie, en ik heb het al geleerd en mijn therapieen en hulp allemaal ook al gedaan. Maar heb je al eens geprobeerd met iets om te gaan en leren te accepteren als je niet weet wat het eigenlijk is, wetende dat er zoveel nog niet onderzocht word omdat ze niet verder kijken dan de standaard en omdat je je labels al hebt, wetende dat het niet serieuzer genomen wordt dan ze verplicht zijn te doen, wetende dat je steeds minder en minder naar de arts durf te gaan om verder te onderzoeken, terwijl je wel zieker en zieker wordt ongeacht je mentale staat? Als je daarover depressief durft te worden of angstig is dat de reden waarom je nog symptomen hebt! Maar zou jij dat niet voelen als jij ziek zonder reden bent?
Ik ga echt niet naar de dokter wanneer ik niet zeker weet dat het hoef. Ik ben daardoor al meerdere malen te laat gegaan en in problemen gekomen, puur omdat ik niet durf te gaan als ik niet zeker weet dat ik wat heb dat ze mogelijk wel serieus nemen. Om vervolgens nog niet al te serieus genomen te worden. Zo heb ik daardoor een superlange blaasontsteking gehad, en ben ik ook in het ziekenhuis beland met diverticulitis. Dus wanneer ik ga komt het omdat ik dingen heb geprobeerd beter te worden en te voelen en niets meer hielp of er zelf geen oplossingen voor heb. Ik ben er niet voor elke habbekrats dus behandel mij niet zo omdat ik de pech heb veel klachten te hebben.
Daarom denk ik dat huisartsen misschien wel eens een cursus nodig hebben om om te gaan met chronisch zieken, of dat nu fysieke of mentale klachten zijn. Want ik ben niet de enige die ik hoor dat de dokters denken dat ze te gefocussed zijn op het ziek zijn zonder te zien dat ze gefocussed zijn op het beter worden en/of voelen. En ik geloof niet dat het enige is waar ze de chronische zieken niet in snappen en daarom zou zo'n cursus niet een slecht idee zijn. Want dan zouden wij allemaal gefocussed zijn op het beter worden en niet op hoe goed chronisch zieken wel of niet zijn in het ziek zijn zonder te weten wie je patient nu eigenlijk wel is....
Het gaat ons helemaal niet om het ziek zijn, maar om beter te worden. Niet perse complete genezing als dat niet kan (we accepteren dat) maar beter maken wat beter gemaakt kan worden en om gezond mogelijk zijn in de limieten van onze lichaam. En het helpt om te weten waar we mee te maken hebben en om zo serieus mogelijk genomen worden. En het helpt om dan tegen en met ons te praten als gelijken en ons de ruimte te geven te zijn zonder over ons heen te praten want je komt dan tot betere conclusies.
Ik ben zat om het te horen dat ik maar moet leren er mee om te gaan. Ik ga er 100% elke dag mee om verdorrie, en ik heb het al geleerd en mijn therapieen en hulp allemaal ook al gedaan. Maar heb je al eens geprobeerd met iets om te gaan en leren te accepteren als je niet weet wat het eigenlijk is, wetende dat er zoveel nog niet onderzocht word omdat ze niet verder kijken dan de standaard en omdat je je labels al hebt, wetende dat het niet serieuzer genomen wordt dan ze verplicht zijn te doen, wetende dat je steeds minder en minder naar de arts durf te gaan om verder te onderzoeken, terwijl je wel zieker en zieker wordt ongeacht je mentale staat? Als je daarover depressief durft te worden of angstig is dat de reden waarom je nog symptomen hebt! Maar zou jij dat niet voelen als jij ziek zonder reden bent?
Ik ga echt niet naar de dokter wanneer ik niet zeker weet dat het hoef. Ik ben daardoor al meerdere malen te laat gegaan en in problemen gekomen, puur omdat ik niet durf te gaan als ik niet zeker weet dat ik wat heb dat ze mogelijk wel serieus nemen. Om vervolgens nog niet al te serieus genomen te worden. Zo heb ik daardoor een superlange blaasontsteking gehad, en ben ik ook in het ziekenhuis beland met diverticulitis. Dus wanneer ik ga komt het omdat ik dingen heb geprobeerd beter te worden en te voelen en niets meer hielp of er zelf geen oplossingen voor heb. Ik ben er niet voor elke habbekrats dus behandel mij niet zo omdat ik de pech heb veel klachten te hebben.
Daarom denk ik dat huisartsen misschien wel eens een cursus nodig hebben om om te gaan met chronisch zieken, of dat nu fysieke of mentale klachten zijn. Want ik ben niet de enige die ik hoor dat de dokters denken dat ze te gefocussed zijn op het ziek zijn zonder te zien dat ze gefocussed zijn op het beter worden en/of voelen. En ik geloof niet dat het enige is waar ze de chronische zieken niet in snappen en daarom zou zo'n cursus niet een slecht idee zijn. Want dan zouden wij allemaal gefocussed zijn op het beter worden en niet op hoe goed chronisch zieken wel of niet zijn in het ziek zijn zonder te weten wie je patient nu eigenlijk wel is....
Reacties
Een reactie posten