De maatschappij is niet opeens validistisch, covid19 heeft geïnstitutionaliseerde validisme alleen maar blootgelegd en daar maar moet over gesproken worden. Het is op dit moment vaker dan normaal niet veilig om te bestaan in een gehandicapt lichaam, offline en ook online, en ook mensen die zich niet in de wereld van disability activism bevinden beginnen het op te merken. Er wordt te krachtig en te machtig gepraat over wat mensen nu echt vinden over ons bestaan en onze lichamen, en deze mensen leren kennen wat hun vrienden al heel lang over ons denken. Dor hout en plaag van de economie. We moeten vooral dood. Het roept een gevoel op die neerkomt op dit: Hoe gaan we als maatschappij herstellen van al die negativiteit? Het is goed dat mensen zien hoe er over gehandicapten gedacht wordt, maar voor ons als gehandicapten is dit echter helemaal geen nieuw fenomeen. Als je als iemand met een beperking het belang van plastic rietjes durft aan te kaarten hoor je eigenlijk ook veelvuldi