Barend zorgt goed voor mij. Zonder twijfel zorgt hij goed voor mij. Hij probeert mij niet te weinig te laten doen maar ook niet teveel en hij luistert en hij denkt mee. Helaas is dat laatste soms ook een punt van wrijving tussen ons. Soms denkt hij teveel mee en op een verkeerde frequentie. Iets wat ik tot voor kort niet goed begreep.
Het punt was, Barend is een echte ventvent als het soms om die dingen gaan, en ventventen denken in oplossingen net iets even te vaak en kunnen niet zo goed accepteren dat die er niet altijd zijn. Dit resulteerde er in dat hij antwoorden ging zoeken voor de dingen die in mijn lichaam gebeurde door buiten mijn lichaam te kijken. Bijna constant.
Dit kwam bij mij tot een explosie nu ik last heb van die ontsteking in mijn evenwichtsorgaan. Meneer was er heilig van overtuigd dat ik niet ziek was daardoor maar doordat we een tijdje de sertraline waren vergeten bij te bestellen en in te nemen. Zelfs toen de dokter zei dat het dit was, gaf hij later zichzelf de schuld dat hij niet beter op mijn medicijnen had gelet.
Maar zo gaat het dus altijd. Er is altijd wel iets waar naar hij kijkt. Voeding is dan ook een struikelblok voor ons, want als ik ook maar iets verkeerds heb gegeten, geeft hij dat de schuld van de klachten.
Op een gegeven moment, een paar dagen geleden, was ik ziek en misselijk van de pijn in mijn lichaam. Dit had ik 's ochtends al aangegeven bij hem, maar in de loop der dag nam dat alleen toe. Ook had ik veel slechte zooi zoals suiker gegeten. Ik zat 's avonds op het toilet en was zo ziek en wou het tegen hem zeggen, en op dat moment dacht ik dat hij zou zeggen dat het wel van de suiker zou komen en dan zou ik mijzelf weer schuldig voelen over mijn acties. Inwendig wat ik al boos, ik was al helemaal aan het koken zonder dat er eigenlijk ook maar iets gebeurt was.
Opeens besefde ik, opeens drong het tot mij door. Ik heb zo'n 16 jaar gehad om te accepteren dat ik chronisch ziek ben en dat alles binnen mijn lichaam afspeelt en accepteer daardoor geen bullshit meer en ben erg beschermend tegenover mijn lichaam en dan nog kijk ik zelf ook naar dingen die ik kan doen. Anders dan hem misschien, maar toch. Ik heb die 16 jaar gehad om het te accepteren. Hij is nog niet zo ver het te accepteren, hij accepteert het nog niet dat het chronisch is, en dat het is wat het nu eenmaal is.
Ik sprak met hem, vlak na die openbaring en hij bevestigde het ook. Voegde ook nog iets toe waar ik niet eens aan had gedacht. Het is ook moeilijk om niets te kunnen doen en je zo hulpeloos te moeten voelen wanneer je een ander klachten ziet hebben waarmee je ze wilt helpen, zodat ze zich weer beter kunnen gaan voelen. Hij word door mijn aandoening aan de zijlijn gezet en moet soms hulpeloos toekijken.
Ik heb hem gerustgesteld dat hij al de dingen al doet die ik nodig hebt en dat ik veel aan hem heb, want dat is zo. Hij is zo belangrijk voor mij. En ik kan niet garanderen dat ik nooit meer boos op hem zal worden wanneer hij zoiets weer doet, maar vanaf nu af aan zal ik proberen ook in zijn schoenen te staan.
Het punt was, Barend is een echte ventvent als het soms om die dingen gaan, en ventventen denken in oplossingen net iets even te vaak en kunnen niet zo goed accepteren dat die er niet altijd zijn. Dit resulteerde er in dat hij antwoorden ging zoeken voor de dingen die in mijn lichaam gebeurde door buiten mijn lichaam te kijken. Bijna constant.
Dit kwam bij mij tot een explosie nu ik last heb van die ontsteking in mijn evenwichtsorgaan. Meneer was er heilig van overtuigd dat ik niet ziek was daardoor maar doordat we een tijdje de sertraline waren vergeten bij te bestellen en in te nemen. Zelfs toen de dokter zei dat het dit was, gaf hij later zichzelf de schuld dat hij niet beter op mijn medicijnen had gelet.
Maar zo gaat het dus altijd. Er is altijd wel iets waar naar hij kijkt. Voeding is dan ook een struikelblok voor ons, want als ik ook maar iets verkeerds heb gegeten, geeft hij dat de schuld van de klachten.
Op een gegeven moment, een paar dagen geleden, was ik ziek en misselijk van de pijn in mijn lichaam. Dit had ik 's ochtends al aangegeven bij hem, maar in de loop der dag nam dat alleen toe. Ook had ik veel slechte zooi zoals suiker gegeten. Ik zat 's avonds op het toilet en was zo ziek en wou het tegen hem zeggen, en op dat moment dacht ik dat hij zou zeggen dat het wel van de suiker zou komen en dan zou ik mijzelf weer schuldig voelen over mijn acties. Inwendig wat ik al boos, ik was al helemaal aan het koken zonder dat er eigenlijk ook maar iets gebeurt was.
Opeens besefde ik, opeens drong het tot mij door. Ik heb zo'n 16 jaar gehad om te accepteren dat ik chronisch ziek ben en dat alles binnen mijn lichaam afspeelt en accepteer daardoor geen bullshit meer en ben erg beschermend tegenover mijn lichaam en dan nog kijk ik zelf ook naar dingen die ik kan doen. Anders dan hem misschien, maar toch. Ik heb die 16 jaar gehad om het te accepteren. Hij is nog niet zo ver het te accepteren, hij accepteert het nog niet dat het chronisch is, en dat het is wat het nu eenmaal is.
Ik sprak met hem, vlak na die openbaring en hij bevestigde het ook. Voegde ook nog iets toe waar ik niet eens aan had gedacht. Het is ook moeilijk om niets te kunnen doen en je zo hulpeloos te moeten voelen wanneer je een ander klachten ziet hebben waarmee je ze wilt helpen, zodat ze zich weer beter kunnen gaan voelen. Hij word door mijn aandoening aan de zijlijn gezet en moet soms hulpeloos toekijken.
Ik heb hem gerustgesteld dat hij al de dingen al doet die ik nodig hebt en dat ik veel aan hem heb, want dat is zo. Hij is zo belangrijk voor mij. En ik kan niet garanderen dat ik nooit meer boos op hem zal worden wanneer hij zoiets weer doet, maar vanaf nu af aan zal ik proberen ook in zijn schoenen te staan.
Reacties
Een reactie posten