Doorgaan naar hoofdcontent

6 jaar bij elkaar, 6 jaar ons zijn.







Ooit startte we als een blank canvas, jij en ik op een zonnige dag in Augustus van 2010. Niet individueel blanke canvassen, maar de canvas ´ons´ moest nog gemaakt worden. Ik denk dat een schilderij als dat nooit echt af is, ons word geschept door alle jaren heen. We maken zoveel mee door de jaren dat alles weer iets nieuwas creert op dat schilderij. Maar in 6 jaar kan ik zeggen dat onze schilderij aardig wat leven en kleur erbij gekregen heeft, en we zeker veel ervaringen hebben gehad.

Het is ook niet makkelijk om een relatie te hebben waar een van de partners mentaal en fysiek chronisch ziek is. Daarnaast ik ben niet makkelijk. Jij bent ook niet altijd makkelijk. We zijn als mens sowieso karakters op zich. Niet iedereen is altijd op elkaar ingespeeld, en in een relatie kan je dat ook niet verwachten.

Maar we raken elkaar waar het hoort. Jij raakt mij waar het hoort. We luisteren en we praten. We helpen elkaar en we moedigen elkaar aan. We plagen elkaar, we zijn graag samen en we zijn gek op elkaar. 

De eerste foto is genomen in mijn eerste moeilijke psychische periode in de relatie, de eerste storm waar je door heen zijn gevaren samen door samen hard te knokken. Je was er altijd voor mij, en we hebben moeilijke dingen meegemaakt maar we zijn er door heen gekomen. Die schilderij die ik toe maakte voor je verjaardag was de start van een begin van een goede periode, al moest ik rock bottom raken voor het gebeurde. 

En zo hebben we al die tijd gevaren. Woelige wateren en vele stormen. Ik weet niet of veel relaties zouden kunnen doorstaan wat wij hebben doorstaan, maar fuck man we hebben het doorstaan. Ik schilder je nog steeds. Ik pak misschien niet de camera zo vaak meer maar ik maak nog steeds graag foto´s van je. Je krijgt nog steeds romantische gedichtjes over jou geschreven. Jammer misschien dat ik alleen niet zoveel foto´s van ons samen heb. Och komt ook nog wel, een keer ergens vast haha. Ik ben nu graag de fotograve.

Op dit moment zijn onze wateren zeker niet stil. Ik lig inmiddels al weer 11 maanden meestal op dat bed. Veel dingen moeten vaak afgezegd worden. Ik heb daarnaast last van angst, paniek en paranoia en.... mijn Borderline. Door de ME kan ik soms amper mensen om mij heen verdragen, heb ik moeite met gezichten goed te herkennen, heb ik moeite met visueel aspecten sowieso. Soms is voor mij op slechte momenten het zo moeilijk om bijna het verschil te weten tussen een bekende en een wildvreemde. Niet altijd. Gelukkig niet altijd. 

Je bent er gelukkig vrij nuchter onder. Al moet het soms zeer doen. Meestal ben je er nuchter onder als ik weer aan het splitten ben en weer alles ziet in goed en kwaad, enzovoort. Al moet het vast soms zeer doen om te horen. Je bent er nuchter onder als ik sommige dingen verkeerd begrijp, en je hebt er eindeloos geduld mee. Geduld, rust, en alles erom heen. 

We zijn graag samen, dat is wat telt. Als ik moe ben en weer even van de kaart is het vaak rustig liggen met de ogen dicht, en dan is het jij die mij aait en jouw stem die mij rust brengt. Gut en als mensen eens horen hoe vol wij zitten met flauwe foute grapjes zouden ze ons voor gek verklaren. 

Het is niet een gegeven dat relaties mentale en fysieke klachten op zo´n manier kunnen doorstaan zoals wij dat doen, maar we vechten want we zien de waarde van alle mooie en goede momenten en alle redenen waarom het fijn is om bij elkaar te zijn. We zijn graag samen. We hebben in de komende jaren nog veel te leren en waarschijnlijk te door staan, jij en ik en al wilt mijn eeuwigdurende verlatingsangst niet stoppen met zeggen dat jij mij ook wel zal verlaten, zal ik toch ook niet verbaasd zijn als wij nog steeds samen zijn, samen staan na elke nieuwe ervaring goed of slecht. Tijd zal het leren. 

We hebben veel leuke dingen meegemaakt, tijden beleeft. Plezier gemaakt en gehaald uit de simpelste dingen. Gegrinnikt, gegrijnst, genoten. Er komen ook spannende en interessante tijden voor ons aan. Misschien straks een nieuw huisje op een nieuwe locatie? We staan tweede, het zou dus heel goed kunnen. Spannend, interessant, avontuur. 

Je bent er voor mij en ik hou van jou. Ik hou van jou om wie je bent. En samen, samen komen we er wel. Dat is liefde. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

MCAS, de volgende stap in het proces

Hier komt eindelijk de volgende blog over mijn onderzoeken naar MCAS. Vorige week had ik een afspraak in het LUMC over MCAS bij een allergoloog. Vol goede moed ging ik er heen, al wist ik eerlijk gezegd niet hoe het ging lopen. Misschien had ik achteraf literatuur mee moeten nemen over MCAS maar goed het wordt arrogant gevonden wanneer je een dokter probeert te vertellen wat wat is, meestal gaan we er van uit dat ze alles weten.  Maar als er iets is wat meest van ons chronisch zieken weten is dat medici ook gewoon mensen zijn en we kunnen er niet vanuit gaan dat dokters perse alles weten. Weet je, met al die info die ze moeten weten kunnen ze wel eens dingen door elkaar halen, en heck met zoveel info die ze moeten weten zal er heus wel wat uit hun hoofd vallen, niet waar? Uiteindelijk was dat ook duidelijk in het gesprek. Hij en ik waren in een gesprek geraakt over MCAS waarin achteraf, na het gesprek helaas, duidelijk was dat hij het over een andere aandoening, mestcelaandoening h

Mast Cell Activation Syndrome, en waarom ik dit keer mijn hele onderzoeksproces ga bloggen

Ik zie er een beetje tegen op deze post te maken maar ik doe het toch, ongeacht de reactie van de wereld. Of eigenlijk meer van mijzelf. Ik voel me al vaak zo´n aanstelster, ik heb al zoveel aandoeningen, moet ik er nog perse meer hebben ook? Blijkbaar. Mogelijk. Mogelijk is dat mijn lot. Maar in dit geval hebben sommige van mijn aandoeningen met elkaar te maken en sluit het een het ander dus niet uit. Ik ga binnenkort naar een allergoloog/internist. Er is namelijk een grote kans dat ik iets heb dat Mast Cell Activation Syndrome heet. Een probleem met mijn mestcellen dus. Het is een variant op Mastocytosis, wat in Nederland bekend is geworden onder name van mestcelziekte. Waarom denk ik dit? Laat het me uitleggen. In de afgelopen 2 jaar ben ik in een zachte vaart in het begin, maar een toennemende vaart nu allergisch geworden, of intolerant, hoe je het ook wil noemen. Het begon met lactose, toen soja, daarna werd het alle gluten, lactosevrije melk, ik ging op het fodmapdieet, en toen

Update oa MCAS

Het is vandaag exact 3 maanden geleden dat ik voor het laatst geblogd heb, en al wist ik dat het een tijd terug was, is hoe lang geleden het is, toch best schokkend. Zeker omdat het gebrek aan bloggen puur was omdat ik er echt niet toe in staat was. Niet dat ik een superlange blog zal in kunnen tikken. Mijn lichaam is er totaal nog niet mee eens. Toch wil ik wel weer even updaten al is er niet echt veel goed nieuws. Heb ik al verteld dat ik ook gediagnosticeerd ben met OCD? Nee? Dat komt later wel. Als eerste dit; er zijn zoveel dingen die mee spelen in waarom ik mij zieker voelt dat er niet 1 duidelijke oorzaak aan te wijzen is maar meerderen. Er is de POTS, die absoluut niet tegen de warmte kan. Op warme dagen is het vechten om koel te blijven en niet black out te gaan terwijl je de moeite doet om te kunnen bewegen om te drinken en electrolyten en zout binnen te krijgen. De MCAS en alle buikklachten tellen ook nog eens mee. Fibromyalgie laat dan zien, hallo ik ben er ook nog. Maar