Het is deze week Suicide prevention week. Meer dan normaal word er aandacht besteed aan zelfmoord en de psychische klachten of trauma´s die leiden tot zelfmoord, en ook aan de effecten die het heeft voor mensen die er direct en indrect mee te maken hebben. Ik vind het een belangrijk onderwerp, maar oh zo moeilijk om over te bloggen. Raar he dat het moeilijk is om te praten over wat er tussen je oren plaats vind, terwijl daar juist jouw gedachten, jouw woorden, jouw blogs ontstaan en tot bloei komen. Helaas was het zo dat een mogelijkheid dit onderwerp aan te kaarten zich opeens voordeed.
Afgelopen weekend, enkel dagen voordat ik deze blog ben gaan schrijven heeft er zich een rotincident plaats gevonden in Gouda, niet ver van waar ik woon. EEn benzinepomp is volledig uitgebrand. De reden? Uiteindelijk was een man van over de 30 in volle vaart tegen de muur van het benzinestation aangereden met de volle intentie om zelfmoord te plegen. Hij was uiteindelijk de enige gewonde, en overleefde het hele gebeuren. Er was nog een bediende aanwezig, maar die is er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. De man wordt verdacht van poging tot doodslag en brandstichting, en zit nu in de gevangenis. Wat ik an sich al een apart iets vind, maar daar kom ik later op terug.
De commentaren op een bericht als dit zijn vaak niet mis, als je het internet inmiddels al een beetje kent. Empathie kan niet altijd erg groot zijn. Maar toch was het zo dat ik van de reacties ronduit schrok. Ik moet eerlijk bekennen, dat woede een emotie was dat ik vooral voelde. Schaamte was een grote tweede.
Dat mensen klagen over het feit dat ze daar geen broodjes meer kunnen eten of koffie kunnen drinken, dat is pure onnozelheid, maar daar kan ik dan nog geen kwade bedoelingen in zien.
Het gescheld echter, het geidioot en gedebiel dat continu maar gezegd werd, de manieren waarop zij vonden dat de man gestraft moest worden, waren al van kwalijker aard. Dan had je ook nog iemand die zei dat die persoon dus ook al niet goed was in zichzelf doden als hij alleen een gebroken elleboog had. En alle mensen die suggesties deden over hoe hij zichzelf beter van kant had kunnen maken zodat het beter was voor anderen, etc.... Ik krijg er nog tranen van in mijn ogen, zo ongevoelig dat dat is.
Daarna heb je alle mensen die nog zeggen over hoe iemand maar gewoon hulp had moeten vragen en er voldoende goede hulp is dus waarom niet dat gewoon doen, maar je komt dan weer terug op onwetendheid.
Alles komt eigenlijk neer op hetzelfde gedachtengoed die mensen hebben als het gaat om iemand die een psychische aandoening heeft en zelfmoord pleegt of wil plegen, en dat is dit: Rationaliteit heeft de bovenhand. Adequaat denken aan de gevolgen is mogelijk. Mensen zijn zinsbekwaam.
Er zijn zeker gevallen bekend waar rationaliteit de redenen aangaf voor zelfmoord is dit meer niet dan wel het geval. Het is om die reden dat euthanasie ook zulke strenge regels hebben. Mensen die in een positie zitten dat ze zelfmoord willen plegen denken niet meer in termen van oorzaak en gevolg zoals wij dat doen, of actie reactie, of al die andere manieren die wij gebruiken om met de realiteit om te gaan.
Vaak kijken wij naar wat het doet bij de naaste omgeving van een psychiatrisch patient, en denken wij dat het egoistisch is dat zij dit hen aandoen. Maar die gedachten deelt de patient vaak niet. Wat zij zien, zien wij weer niet. De tienduizenden redenen in hun hoofd waarom het beter is voor hun omgeving en de wereld als zij er niet meer zijn.
Het is dus ook zo dat zij dus niet meer op de hoogte zijn van de schade die zij aanbrengen met hun zelfmoordpoging of de mensen die er bij betrokken zijn of kunnen raken. Wat hun gedachten is, is dat het meeste helpt als zij zorgen dat zij zeker zijn dat zij ook echt dood zijn na hun poging. Effectiviteit heeft vaak het belang, als er al veel gedachten in gaan nu ook.
Een ander iets is, is dat mogelijkheid ook een rol speelt. Soms zien zij eerst niet in hoe de mogelijkheden die zij bedenken iets kunnen doen. Maar het kan zijn dat opeens, op een moment een mogelijkheid aandient om zelfmoord te plegen en als die mogelijkheid er is, grijpt men de kans met beide handen aan zonder stil te staan bij de consequenties.
Suicidaliteit, een gevolg van psychiatrische problemen en/of trauma werkt hetzelfde als de problemen zelf. Je komt er niet gewoon maar over heen. Je wordt niet beter door gewoon maar even positief te denken. Je komt er niet overheen door gewoon maar even normaal te doen. Je wordt niet beter door te ontkennen dat het er is en het niet serieus te nemen. Mensen worden er zeker niet beter van als anderen hen niet serieus nemen.
Psychische aandoeningen zijn ontzettend complex en hebben meer wel dan niet meerdere oorzaken. De grootste oorzaak is een disbalans in de hersenen, zoals in het aanmaken van serotonine, dopamine, etc. Dan is er opvoeding, erfelijkheid, trauma, stress, en levenservaring. Waarschijnlijk nog vele andere dingen meer. En het enige wat eigenlijk helpt is goede behandeling gericht op de problematiek die mensen hebben.
Dat is het probleem echter, goede behandeling kan soms erg moeilijk te vinden zijn voor mensen, en voor sommigen van ons is goede behandeling zelfs onbereikbaar. De eigen bijdrage zorgt voor zorgweerders, mensen hebben niet altijd door dat ze hulp nodig hebben zelfs wanneer het duidelijk kan zijn voor ons, een psychose kan iemand de realiteit compleet laten verliezen. De bezuinigingen zorgen er voor dat behandelaars eigenlijk de tijd niet voor ons hebben, in sommige gevallen lijdden mensen onder vakonbekwaamheid, of moeten ze eerst zoeken voor ze een passende behandelaar hebben gevonden. Mensen in een sociaal isolement kan het ontbreken aan mensen in de omgeving die hun kunnen helpen de juiste paden te bewandelen. We leven in een wereld waar we soms ons eigen buren niet eens kennen noch kunnen helpen.
Moet deze man gestraft worden voor wat hij deed? Nee absoluut niet. Er is geen kwaad spel. Dat hij nu tijdelijk vast zit is misschien niet slecht, maar dat is afhankelijk van of hij wordt behandeld als crimineel, of als iemand die hulp nodig heeft. Op die manier zouden ze namelijk de gang naar de rechter kunnen maken om er voor te zorgen dat die man hulp gaat krijgen, en behandeling. Wordt hij echter gewoon naar een gevangenis gebracht? Ik durf niet na te denken over de lange termijngevolgen.
Zelf ben ik ook psychiatrisch patient, ja ook nog eens naast al die chronische aandoeningen. Ik heb borderline en ptss, disnao, paniekstoornis en last van psychotische klachten. Ook heb ik mogelijk adhd. Soms is het moelijk om vertrouwen te hebben in jezelf en jouw brein als je met die klachten loopt en het kan soms heel zwaar zijn. Mensen kunnen enorm negatief op dingen reageren. Je kan er ook mensen door kwijt raken. Het is niet makkelijk.
Ik praat gelukkig veel met mijn partner, en ondanks veel gefaalde pogingen hulp te krijgen, heb ik soms ook wel goede hulp gekregen en geef ik niet op goede hup te krijgen waar ik het nodig heb en ik slik netjes mijn medicijnen want die heb ik gewoon nodig, net als mensen medicijnen nemen voor fysieke aandoening. Want een psychische aandoening is soms ook een fysieke aandoening want je brein doet soms iets fout. Je veroordeelt ook niet iemand met diabetes op het gebruik van insuline, toch?
Over het algemeen wil ik niet dood, en ben ik absoluut niet levensmoe. Zelfs niet altijd wanneer ik weer moet omgaan met depressie. Maar ook ik vraag mij vaak af of het niet egoistisch is als ik blijf leven, of het niet beter is voor anderen als ik er niet ben, of zelfs waar ik het nog voor doe.
En toen ik 19 was heb ik een gelukkig zeer niet geslaagde poging gedaan, waarna ik gelukkig snel besefte dat ik wilde blijven leven. Toen heb ik mijzelf ook beloofd niet meer het te doen, en zoals je merkt aan deze blog, ik leef nog steeds. Al was het een paar keer erg dichtbij dat ik mijn belofte verbrak. Maar ik herinner mij altijd dat gevoel weer dat ik wil leven en dingen meemaken.
Ik kom er wel, morgen een afspraak met het FACTteam van GGZ, mijn behandelingen gaan dus weer starten. Maar ik en mensen als ik hebben of kunnen mensen als jij nodig hebben. Luister naar ons voor je oordeel. Vraag wat je kan doen om te helpen. Probeer mensen hulp te laten zoeken, maar forceer ze niet tenzij het echt nodig is. Een lief woord en een lief gebaar op zijn tijd helpt. Lees je in over de problemen die de persoon heeft, kennis is weten.
Daarnaast zijn er veel plekken die informatie geven, niet alleen voor deze Suicide prevention week, maar in het algemeen. Zo is er het engelse To write love on her arms. Er is ook een nieuwe instantie die heet RUOK, waar ook veel beroemdheden praten over hun gevecht met psychische problematiek. RUOK spreek je uit als Are You Okay?
In Nederland is er de site 113online waar je iemand die aan zelfmoord denkt naar kan verwijzen voor proffesionelere en discrete hulp. Als je merkt dat de nood hoog zit verwijs iemand altijd naar een zelfmoordhulplijn. In Nederland is die ook van 113online, 0900-0113, in Belgie is deze 1813.
Mocht je dus ooit in de situatie staan dat je iemand met psychische problematiek kan helpen, laat ze niet alleen staan en help waar je kan en op manieren dat voor jou mogelijk zijn (want het is ook altijd belangrijk jezelf ook te beschermen en niet te vergeten, daar heeft niemand wat aan), laat iemand nooit voelen dat hij gek is of er gewoon maar even over heen moet stappen, bied een luisterend oor en wat je ook doet, zorg er voor dat je het nooit belangrijker vindt dat je ergens niet meer jouw broodje kan eten dan dat iemand geprobeerd heeft van deze aardbol te stappen.
Afgelopen weekend, enkel dagen voordat ik deze blog ben gaan schrijven heeft er zich een rotincident plaats gevonden in Gouda, niet ver van waar ik woon. EEn benzinepomp is volledig uitgebrand. De reden? Uiteindelijk was een man van over de 30 in volle vaart tegen de muur van het benzinestation aangereden met de volle intentie om zelfmoord te plegen. Hij was uiteindelijk de enige gewonde, en overleefde het hele gebeuren. Er was nog een bediende aanwezig, maar die is er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. De man wordt verdacht van poging tot doodslag en brandstichting, en zit nu in de gevangenis. Wat ik an sich al een apart iets vind, maar daar kom ik later op terug.
De commentaren op een bericht als dit zijn vaak niet mis, als je het internet inmiddels al een beetje kent. Empathie kan niet altijd erg groot zijn. Maar toch was het zo dat ik van de reacties ronduit schrok. Ik moet eerlijk bekennen, dat woede een emotie was dat ik vooral voelde. Schaamte was een grote tweede.
Dat mensen klagen over het feit dat ze daar geen broodjes meer kunnen eten of koffie kunnen drinken, dat is pure onnozelheid, maar daar kan ik dan nog geen kwade bedoelingen in zien.
Het gescheld echter, het geidioot en gedebiel dat continu maar gezegd werd, de manieren waarop zij vonden dat de man gestraft moest worden, waren al van kwalijker aard. Dan had je ook nog iemand die zei dat die persoon dus ook al niet goed was in zichzelf doden als hij alleen een gebroken elleboog had. En alle mensen die suggesties deden over hoe hij zichzelf beter van kant had kunnen maken zodat het beter was voor anderen, etc.... Ik krijg er nog tranen van in mijn ogen, zo ongevoelig dat dat is.
Daarna heb je alle mensen die nog zeggen over hoe iemand maar gewoon hulp had moeten vragen en er voldoende goede hulp is dus waarom niet dat gewoon doen, maar je komt dan weer terug op onwetendheid.
Alles komt eigenlijk neer op hetzelfde gedachtengoed die mensen hebben als het gaat om iemand die een psychische aandoening heeft en zelfmoord pleegt of wil plegen, en dat is dit: Rationaliteit heeft de bovenhand. Adequaat denken aan de gevolgen is mogelijk. Mensen zijn zinsbekwaam.
Er zijn zeker gevallen bekend waar rationaliteit de redenen aangaf voor zelfmoord is dit meer niet dan wel het geval. Het is om die reden dat euthanasie ook zulke strenge regels hebben. Mensen die in een positie zitten dat ze zelfmoord willen plegen denken niet meer in termen van oorzaak en gevolg zoals wij dat doen, of actie reactie, of al die andere manieren die wij gebruiken om met de realiteit om te gaan.
Vaak kijken wij naar wat het doet bij de naaste omgeving van een psychiatrisch patient, en denken wij dat het egoistisch is dat zij dit hen aandoen. Maar die gedachten deelt de patient vaak niet. Wat zij zien, zien wij weer niet. De tienduizenden redenen in hun hoofd waarom het beter is voor hun omgeving en de wereld als zij er niet meer zijn.
Het is dus ook zo dat zij dus niet meer op de hoogte zijn van de schade die zij aanbrengen met hun zelfmoordpoging of de mensen die er bij betrokken zijn of kunnen raken. Wat hun gedachten is, is dat het meeste helpt als zij zorgen dat zij zeker zijn dat zij ook echt dood zijn na hun poging. Effectiviteit heeft vaak het belang, als er al veel gedachten in gaan nu ook.
Een ander iets is, is dat mogelijkheid ook een rol speelt. Soms zien zij eerst niet in hoe de mogelijkheden die zij bedenken iets kunnen doen. Maar het kan zijn dat opeens, op een moment een mogelijkheid aandient om zelfmoord te plegen en als die mogelijkheid er is, grijpt men de kans met beide handen aan zonder stil te staan bij de consequenties.
Suicidaliteit, een gevolg van psychiatrische problemen en/of trauma werkt hetzelfde als de problemen zelf. Je komt er niet gewoon maar over heen. Je wordt niet beter door gewoon maar even positief te denken. Je komt er niet overheen door gewoon maar even normaal te doen. Je wordt niet beter door te ontkennen dat het er is en het niet serieus te nemen. Mensen worden er zeker niet beter van als anderen hen niet serieus nemen.
Psychische aandoeningen zijn ontzettend complex en hebben meer wel dan niet meerdere oorzaken. De grootste oorzaak is een disbalans in de hersenen, zoals in het aanmaken van serotonine, dopamine, etc. Dan is er opvoeding, erfelijkheid, trauma, stress, en levenservaring. Waarschijnlijk nog vele andere dingen meer. En het enige wat eigenlijk helpt is goede behandeling gericht op de problematiek die mensen hebben.
Dat is het probleem echter, goede behandeling kan soms erg moeilijk te vinden zijn voor mensen, en voor sommigen van ons is goede behandeling zelfs onbereikbaar. De eigen bijdrage zorgt voor zorgweerders, mensen hebben niet altijd door dat ze hulp nodig hebben zelfs wanneer het duidelijk kan zijn voor ons, een psychose kan iemand de realiteit compleet laten verliezen. De bezuinigingen zorgen er voor dat behandelaars eigenlijk de tijd niet voor ons hebben, in sommige gevallen lijdden mensen onder vakonbekwaamheid, of moeten ze eerst zoeken voor ze een passende behandelaar hebben gevonden. Mensen in een sociaal isolement kan het ontbreken aan mensen in de omgeving die hun kunnen helpen de juiste paden te bewandelen. We leven in een wereld waar we soms ons eigen buren niet eens kennen noch kunnen helpen.
Moet deze man gestraft worden voor wat hij deed? Nee absoluut niet. Er is geen kwaad spel. Dat hij nu tijdelijk vast zit is misschien niet slecht, maar dat is afhankelijk van of hij wordt behandeld als crimineel, of als iemand die hulp nodig heeft. Op die manier zouden ze namelijk de gang naar de rechter kunnen maken om er voor te zorgen dat die man hulp gaat krijgen, en behandeling. Wordt hij echter gewoon naar een gevangenis gebracht? Ik durf niet na te denken over de lange termijngevolgen.
Zelf ben ik ook psychiatrisch patient, ja ook nog eens naast al die chronische aandoeningen. Ik heb borderline en ptss, disnao, paniekstoornis en last van psychotische klachten. Ook heb ik mogelijk adhd. Soms is het moelijk om vertrouwen te hebben in jezelf en jouw brein als je met die klachten loopt en het kan soms heel zwaar zijn. Mensen kunnen enorm negatief op dingen reageren. Je kan er ook mensen door kwijt raken. Het is niet makkelijk.
Ik praat gelukkig veel met mijn partner, en ondanks veel gefaalde pogingen hulp te krijgen, heb ik soms ook wel goede hulp gekregen en geef ik niet op goede hup te krijgen waar ik het nodig heb en ik slik netjes mijn medicijnen want die heb ik gewoon nodig, net als mensen medicijnen nemen voor fysieke aandoening. Want een psychische aandoening is soms ook een fysieke aandoening want je brein doet soms iets fout. Je veroordeelt ook niet iemand met diabetes op het gebruik van insuline, toch?
Over het algemeen wil ik niet dood, en ben ik absoluut niet levensmoe. Zelfs niet altijd wanneer ik weer moet omgaan met depressie. Maar ook ik vraag mij vaak af of het niet egoistisch is als ik blijf leven, of het niet beter is voor anderen als ik er niet ben, of zelfs waar ik het nog voor doe.
En toen ik 19 was heb ik een gelukkig zeer niet geslaagde poging gedaan, waarna ik gelukkig snel besefte dat ik wilde blijven leven. Toen heb ik mijzelf ook beloofd niet meer het te doen, en zoals je merkt aan deze blog, ik leef nog steeds. Al was het een paar keer erg dichtbij dat ik mijn belofte verbrak. Maar ik herinner mij altijd dat gevoel weer dat ik wil leven en dingen meemaken.
Ik kom er wel, morgen een afspraak met het FACTteam van GGZ, mijn behandelingen gaan dus weer starten. Maar ik en mensen als ik hebben of kunnen mensen als jij nodig hebben. Luister naar ons voor je oordeel. Vraag wat je kan doen om te helpen. Probeer mensen hulp te laten zoeken, maar forceer ze niet tenzij het echt nodig is. Een lief woord en een lief gebaar op zijn tijd helpt. Lees je in over de problemen die de persoon heeft, kennis is weten.
Daarnaast zijn er veel plekken die informatie geven, niet alleen voor deze Suicide prevention week, maar in het algemeen. Zo is er het engelse To write love on her arms. Er is ook een nieuwe instantie die heet RUOK, waar ook veel beroemdheden praten over hun gevecht met psychische problematiek. RUOK spreek je uit als Are You Okay?
In Nederland is er de site 113online waar je iemand die aan zelfmoord denkt naar kan verwijzen voor proffesionelere en discrete hulp. Als je merkt dat de nood hoog zit verwijs iemand altijd naar een zelfmoordhulplijn. In Nederland is die ook van 113online, 0900-0113, in Belgie is deze 1813.
Mocht je dus ooit in de situatie staan dat je iemand met psychische problematiek kan helpen, laat ze niet alleen staan en help waar je kan en op manieren dat voor jou mogelijk zijn (want het is ook altijd belangrijk jezelf ook te beschermen en niet te vergeten, daar heeft niemand wat aan), laat iemand nooit voelen dat hij gek is of er gewoon maar even over heen moet stappen, bied een luisterend oor en wat je ook doet, zorg er voor dat je het nooit belangrijker vindt dat je ergens niet meer jouw broodje kan eten dan dat iemand geprobeerd heeft van deze aardbol te stappen.
Zo herkenbaar... geen hulp kunnen vinden. Mijn vriend en ik proberen het al een jaar of zes. Tja mevrouw, meneer u heeft een sociaal psychiatrisch verpleegkundige nodig om u bij te staan... nee, daar is de wachtlijst ongeveer twee jaar voor, en u moet wel 260 euro per maand zelf betalen.
BeantwoordenVerwijderen*hulp onmogelijk* we leven van 900 per maand met zijn tweeen.
Intussen zien we het niet echt meer zitten. Niet dat we er uit stappen, maar leven.... nee.
Ja soms is het heel moeilijk en dat hebben mensen die bv wel gewoon het geld hebben niet door. Zo komen wij ook rond van ong dat bedrag aan inkomen, meer natuurlijk als ik de toeslagen meereken, maar de netto inkomen is ook zo laag, en ook met zijn tweetjes. Je kan dan ook zo weinig, en je hebt bijna niets leuks te doen dat je afleid van alle problemen. En ze snappen de fysieke problemen ook vaak niet, dus soms krijg je meer stress van je hulp dan goed. Dat gezegd, als je dan wel goede hulp treft, en het is dus ook betaalbaar so to speak, gut het voelt goed als je opeens bergen kan verzetten.
VerwijderenWat gelukkig heet, is het internet. Het vervangt niet professionele hulp, maar er zijn zoveel supportgroepen dat het hoop geeft en je toch vooruitgang kan merken. Afhankelijk van je staat van welzijn natuurlijk en de bereikbaarheid van het internet voor iemand.