Gerardo schrijft: OEKRAÏNE ALS VAKANTIEBESTEMMING IN 2016. JA, SERIEUS. GEEN GEIN. WAT WIL JE KOMEN DOEN DAN?
Vandaag het woord weer eens voor Gerardo voor een van zijn magnifieke reisverslagen. Ik ga er geen woorden meer aan toevoegen. Lees, geniet, en reis met hem mee door Oekraïne.
~*~
Nee, ik ben geen
agressief persoon, van nature. Tenzij je voor mijn neus een dier of
een kind mishandeld. Maar dat ter zijde. Waarom de titel dan? Ach,
titels zijn er om de aandacht te trekken. En dat moet wel lukken met
een titel als deze. Nee, klik nu niet meteen weg, lees nog even
verder. Het wordt leuk, ik beloof het je. Want dat ik Oekraïne als
vakantiebestemming heb gekozen in 2016 is de waarheid, alleen de
waarheid en niets meer dan de waarheid.
'Waarom
zou je überhaupt naar Oekraïne gaan?' Die vraag kreeg ik regelmatig
de afgelopen tijd. Oekraïne heeft niet echt een vloeiend klinkende
naam voor een fijne vakantie, en bovendien woedt er een heuse
burgeroorlog. Nu wil het geval dat ik wel vaker vakantiebestemmingen
kies waar niet heel veel mensen voor zouden kiezen (zie bijvoorbeeld
mijn eerdere bijdrage aan dit blog, over mijn weekendje Moldavië).
En wat die burgeroorlog betreft, ja, die is er, in het oosten. De
Volksrepubliek Donetsk en de Volksrepubliek Loegansk hebben zichzelf
onafhankelijk verklaard, en de Krim is tegenwoordig Russisch
grondgebied, dus het spreekt voor zich dat die plekken het best te
mijden zijn. Daarvoor heb je in principe geen reisadvies van de
website van het Ministerie van Buitenlandse Zaken nodig, al staat
daar hetzelfde op (ja, heb toch gekeken!). Daarom beperkten ik en
mijn reisgenoten ons tot het westen, met een klein uitstapje naar het
zuiden: Kiev, Odessa en Lemberg. Ehh, Lwów. Ehh, L'Bob. Of nee,
Lviv. Kies maar een leuke uit, ze zijn allemaal goed.
Kiev
“Op
letterlijk tien meter afstand
van
de herdenkingstekens, kransen
en
bloemen ter herinnering van
de
gevallenen op de Maidan,
staat
een man
in
een fleurig clownspak,
krampachtig
te proberen
om
lange ballonnen te kneden tot geweren”
Waarde lezers. Open voor de grap eens een nieuw tabblad in jullie
internetbrowsers, ga naar Google, dan 'Afbeeldingen zoeken', en typ
'Maidan' in. Het overgrote deel van de foto's ogen als oorlogsgebied.
Een ieder die het nieuws een beetje heeft gevolgd de afgelopen jaren
weet zich vast nog wel te herinneren wat er daar zich heeft
afgespeeld, dus zal hier geen geschiedenislesje gaan houden. Feit is
dat de Maidan tegenwoordig nog steeds als symbool geldt, ook al ligt
het plein er weer prachtig mooi bij.
Veel studenten die rondhangen rond de fonteinen en groene plekken.
Enkele toeristen die hun plaatjes schieten, en enkele
souvenirverkopers (met o.a. toiletpapier met daarop een foto van
Poetin). Zelfs een man in een clownspak, die tot mijn verbazing lange
ballonnen opblaast om er vervolgens een geweer van te maken. Niets
lijkt hier nog te herinneren aan de gebeurtenissen van enkele jaren
terug, op het eerste gezicht dan. Als je links van de fontein de weg
naar boven afgaat, wandel je langs honderden kransen, gedenktekens,
bloemen, foto's en kruizen. Hier en daar loopt er een vrouw langs die
kruisjes slaat en de bloemen water geeft. Men wil de herinnering aan
de Maidan hier koste wat het kost levend houden.
Nu is er meer in Kiev dan alleen een plein natuurlijk. Volgens ons
plattegrondje was er aan de andere kant van het plein het een en
ander aan kerken en bijzondere gebouwen te zien, wij hoefden in feite
alleen maar de boulevard af te lopen. Er bleek echter een heuse
hardloopwedstrijd aan de gang te zijn, dus het was er iets drukker
dan normaal, en de weg oversteken bleek ook een stukje lastiger.
Gelukkig zijn er om de paar honderd meter een soort van ondergrondse
doorgangen, waardoor je makkelijk aan de overkant terecht komt. Of in
een metrohalte, als je een keertje verkeerd loopt.
Verspreid
over Kiev zijn er ook erg mooie kerken en kathedralen te vinden. Zo
mogen de Andreaskerk, het Holenklooster en de Sofiakathedraal zeker
niet ontbreken op een verkenningstocht. Het Sint-Michielsklooster is
echter het meest indrukwekkend, bestaande uit een complex met
verschillende gebouwen, kerken en kloosters, omringd door een park en
doolhof met oude straatjes. Ook kun je in Kiev ter ontspanning prima
terecht in de vele groene parken die de stad telt, met daarbij een
speciale vermelding van het Taras Shevchenko park tegenover de
gelijknamige universiteit. Taras Shevchenko (niet
de voetballer Shevchenko)
is één van de nationale helden van Oekraïne, hij was dichter en
humanist, en wordt gezien als een voorvechter van de Oekraïnse taal.
Zijn beelden vind je dan ook meer dan gemiddeld terug in Oekraïne.
Een rondje lopen door het havengebied is leuk, maar niet heel
memorabel. Een grote, lege boulevard, met hier en daar een
koffietentje, dat is het eigenlijk. Een beter idee is het
'Openluchtmuseum over de Tweede Wereldoorlog'. Gelegen op een heuvel,
met een gigantisch standbeeld van een vrouw met een zwaard en een
schild in haar handen. Beneden op het pleintje een aantal tanks,
alsmede wat beeldhouwkunst van soldaten. En, omdat ook Oekraïne een
heldelstad van de voormalige Sovjetunie is, de nodige
herdenkingssterren en medailles met vermelding van de andere
heldensteden. Verderop in het museum, dat eigenlijk meer weg heeft
van een park, staan ook verschillende legervoertuigen, waaronder
tanks, raketwerpers en vliegtuigen, waar je (tegen een geringe
vergoeding) zelfs nog in mag.
Al met al is Kiev een leuke stad, met veel moois voor het oog.
Pripjat
“Sprakeloos”
Vanuit
Kiev is het slechts anderhalf uur richting Chernobyl. Excursies zijn
te boeken, mits ruim op voorhand. En aangezien wij dat natuurlijk al
wisten, sterker nog, het was één van de redenen om überhaupt naar
Oekraïne te gaan, regelde wij dit direct bij de boeking. Wij gingen
mee met een internationale groep in een volle bus richting de
afgesloten 30km zone rond Chernobyl. Na de paspoortcontrole, die
verrassend vlotjes ging, reden wij eerst naar de zogenaamde Russian
Woodpecker. Nooit van gehoord, hoor ik jullie denken? Ik ook in
eerste instantie niet.
De
zogenaamde Russian Woodpecker is in feite niets meer dan een
kolossale stalen constructie, die stamt uit de Koude Oorlog. Maar wel
eentje die meer kostte dan de hele nabijgelegen kerncentrale van
Chernobyl. De Russian Woodpecker is een grote transmittor, waarmee
men na kon gaan waar er raketten werden afgeschoten, en de ontvangst
reikte tot aan de westkust van de Verenigde Staten. Omdat het
gevaarte een tikkend geluid maakte als het in werking stond, kreeg
het de bijnaam Russian Woodpecker. De officiele, Russische naam, was
echter Doega. Het was vrij indrukwekkend om te zien vond ik zelf.
Sommigen van de reisgroep besloten om er nog een flink stuk in omhoog
te klimmen, maar wegens mijn hoogtevrees paste ik voor de eer.
Na
een lunch in Chernobyl (het plaatsje, niet de kerncentrale zelf),
reden wij door richting... ja, u raadt het al... de kerncentrale.
Omdat er na de meltdown een betonnen sacrofaag over is geplaatst
vanwege de straling viel er op zich weinig te zien. Alles er omheen
was bovendien verboden terrein, dus moesten wij het doen met wat
panoramashots, en in mijn geval, de zoomfunctie van mijn camera.
Het
meest interessante van de excursie is echter Pripjat. Pripjat was een
jonge stad, op enkele kilometers van de kerncentrale af, waar binnen
een tijdsbestek van drie uurtjes vijftigduizend mensen uit
geëvacueerd moesten worden. Sindsdien is het een spookstad. Iedereen
kent wel de plaatjes van het pretpark, speciaal voor de één mei
viering, met het reuzenrad en de botsauto's.
Minstens
zo interessant vond ik zelf het nabijgelegen zwembad, dat je kon
bereiken door het voetbalstadion over te steken. De tribunes en de
lichtmasten stonden er nog, maar het veld zelf was inmiddels een
klein bos geworden. Het zwembad zelf had op de begane grond een
gymzaal, waar de basketbalborden nog te zien waren. Een etage hoger
zat het zwembad. De foto spreekt voor zich.
Naast
het pretpark zijn de meest gedeelde Pripjat foto's waarschijnlijk die
van de kamer met de gasmaskers. Die kamer bevindt zich in een
verlaten school, met in andere kamers nog overblijfselen van
schoolspullen, en hier en daar een enkele jas of enkele schoen. De
patio van de school is verboden terrein, vanwege te hoge
radioactiviteit. Ik vond zelf dit wel een treffende foto, om jullie
een idee te geven.
Pripjat
was in één woord indrukwekkend, en in twee woorden indrukwekkend en
onwerkelijk. Na de verplichte stralingscheck (als je radioactief
geworden bleek te zijn lieten ze je niet uit de 30km zone vertrekken)
bracht de bus ons weer terug naar ons hotel in Kiev.
Odessa
“Zoals
het duizenden jaren kan duren,
voordat
het licht van een ster de aarde,
en
daarmee ook uw ogen bereikt,
zo
kan het duizenden jaren duren
voordat
uw ogen de eerste aanblik
van
Odessa te verwerken krijgen.
En
gelooft u mij, alstublieft,
het
zal
het
wachten
meer
dan waard zijn”
Het was tijd om richting het zuiden te gaan, en wel richting Odessa.
Wij liepen vanuit ons hotel in Kiev naar de metro en pakten de metro
richting het treinstation, om daar de trein richting Odessa te
pakken. Voordat wij op de trein stapten hadden wij prima uitzicht op
een man die, tot drie keer toe, de prullenbak in de wachtzaal onder
kotste.
Binnen een uurtje of acht bracht de nachttrein ons naar Odessa. Met
een taxi gingen wij naar ons hotel, waar wij onze spullen achter
lieten en besloten random een rondje te gaan lopen. Een plattegrondje
hadden wij immers nog niet op de kop weten te tikken. De tactiek was
om de weg naar beneden te volgen, want dan kom je meestal bij de zee
uit. Of het het strand of de haven zou zijn merkten wij vanzelf wel.
Het bleek het eerste. De haven van Odessa is groot, met veel zware
industrie, en een groot leegstaand gebouw waar binnen afzienbare tijd
een groot taxfree winkelcentrum in moet komen. Tegenover dit gebouw
zagen wij al snel de bekende Potjomkintrappen, één van de
zogenaamde landmarks van Odessa, die letterlijk het opstapje is van
de haven richting het oude centrum.
Over
het oude centrum van Odessa had ik veel gehoord voordat ik op
vakantie ging. Het scheen erg mooi te zijn, 'maar wie weet denk jij
er anders over.' Zelf maar op onderzoek uit dan, en het was inderdaad
erg mooi. Bovenaan de trappen een mooie, groene boulevard, met in het
midden een standbeeld van
de
hertog van Richelieu, op een achtergrond van mooie bouwwerken. Met de
trappen in onze rug sloegen wij linksaf, waar wij op het
Poesjkinmonument uit kwamen. Iets verderop enkele musea, en het
immense operagebouw.
Dat
Poesjkin hier een monument heeft is op zich niet verbazingwekkend,
voor een stad in de voormalige Sovjetunie. Echter heeft Poesjkin hier
ook enkele jaren gewoond, in ballingschap. Het is hierdoor dat er ook
nog een klein Poesjkin housemuseum te vinden is. Een tip om te
bezoeken mocht je Poesjkin een warm hart toe dragen, alsmede als je
hem totaal niet kent, maar het wel leuk vindt om oude meubels te
bekijken.
Odessa
is een overzichtelijke stad, met vele parallelwegen die naar dezelfde
pleinen lopen. Daarom is het geen wereldramp mocht je een keer een
afslag te vroeg of te laat pakken. Wij kwamen via de straat van ons
hotel uit op de City Garden, in feite meer een groot park dan een
tuin, met daarbij de gebruikelijke fonteinen en kinderspeelplaatsen.
Ook staat hier, vrij random, een monument, bestaande uit alleen een
stoel. De achtergrond moet ik jullie schuldig blijven, maar aangezien
het op vele souvenirs terug kwam, zal het wel iets speciaals zijn.
De
weg die de City Garden naar het volgende plein, met twee kathedralen,
zou moeten leiden, was afgesloten. Er stond een podium op, waar
kinderen van verschillende scholen een optreden gaven. School werd
met naam en nummer genoemd, waarna de kinderen het podium betraden.
De acts varieerden van zangkoren tot dansacts, en van gecombineerde
dans- en zangacts tot aan acrobatiek in een wolvenpak. Ondanks dat
wij voor ons gevoel maar eventjes stonden te kijken, was het
inmiddels ruim twee uurtjes later.
Wij
besloten dan maar een andere parallelweg te nemen naar het plein met
de kathedralen, en die was dan ook zo gevonden. De kathedralen zagen
eruit alsof ze net geschilderd waren, en rondom stonden
souvenirkraampjes en waren senioren aan het schaken en dominoën. Tot
nu toe was elk plein waar wij op belandden een bron van gezelligheid,
zo ook nu.
Odessa
staat ook bekend om haar stranden. Vele gasten uit de voormalige
Sovjetunie, en Turkije, strijken hier jaarlijks neer om van het
aangename strand en klimaat te genieten. Ook wij besloten een half
dagje strand mee te pakken, en de kortste weg was via het Shevchenko
(daar is-tie weer!) Park. Een lang, uitgerekt park, met onder andere
de herdenkingsplaats met betrekking tot de heldenstad (Odessa is er
ook eentje), overblijfselen van een fort en het voetbalstadion van de
plaatselijke club met een veel te moeilijke naam. Het strand zelf was
iets kleiner dan ik had verwacht, maar inderdaad zeer aangenaam.
Mocht
je na een wandeling door Odessa nog niet verliefd zijn geworden op
deze stad, ga dan in de avond nog een rondje lopen. Odessa is
adembenemend.
Lviv
“Lviv,
zo
fotogeniek
als
het mooiste meisje van de klas,
die
er op de klassenfoto's
altijd
bovenuit stak.
Je
kunt de deur platlopen
bij
haar, maar het geheim
van
haar schoonheid
blijft
bestaan”
Ik pretendeer niet een goede fotograaf te zijn. Ik pretendeer zelfs
niet een vrij redelijke fotograaf te zijn. Om eerlijk te zijn kan ik
er vrij weinig van, met af en toe een mooie foto door stom geluk. Als
ik op een avondje mijn vakantiefoto's aan het uitspitten ben, kom ik
dan ook meer lelijke foto's dan mooie foto's tegen. Ach, het gaat om
de herinnering, toch? Nu is Lviv een geval apart. Zoals in de poging
tot poëzie hierboven te lezen is, is Lviv een enorm fotogeniek
stadje. Zelfs de lelijkste foto tussen mijn in Lviv genomen foto's
ziet er nog mooi uit. Hier het bewijs.
Lviv oogt niet Oekraïns. Eerder Pools, of Duits. Mijn reisgenoot
vond het op Praag lijken, en ook daar valt wel iets voor te zeggen.
Lviv kent een vrij aparte geschiedenis. Zo heeft het de afgelopen
driehonderd jaar bij Duitsland, bij Polen, bij de Sovjetunie en bij
Oekraïne gehoord. Dit heeft zijn sporen achter gelaten in de stad.
Elke periode heeft zijn of haar voetafdrukken achter gelaten in
bouwwerken, straten, pleinen, e.d. Het centrum van Lviv oogt hierdoor
divers, maar vooral ook erg knus en gezellig. Op de pleinen tussen de
smalle straatjes in, verkopen ijskraampjes en koffiekraampjes hun
handelswaar.
Je kunt een dag lang heerlijk struinen door het oude centrum van
Lviv, en je komt gebouwen tegen in gotiek, barok, jugendstil, etc.
Aan de rand van het centrum een lange boulevard, met veel groen, en
een monument van... Taras Shevchenko. Deze man is vrij populair hier,
zoals ik al eerder zei.
Ook het Ivan Franko park is de moeite. Veel schaduw, veel
speeltoestellen voor de kinderen, en slechts vijf minuten lopen van
het Shevchenko monument.
Omdat Lviv kleiner bleek dan wij verwacht hadden, bleef er voor de
tweede dag dat wij er waren nog vrij weinig over om te zien. Wel
hadden wij overal en nergens bordjes zien staan, die de richting naar
de 'High Castle' aanwezen. Maar hoe vaak wij ook richting de heuvel
keken waar dat kasteel op zou moeten staan, er leek niets in de
verste verte op een kasteel. Toch maar op onderzoek uit. Na een
flinke klim kwamen wij dan uit op wat het kasteel zou moeten zijn.
Het bleek om een uitkijkpunt te gaan, met mooi uitzicht over heel
Lviv, op een plaats waar ooit een kasteel had gestaan. Tsja, zo kan
het ook natuurlijk. Het uitzicht was in ieder geval wel mooi, dus
vooruit.
Dat
wij op deze laatste dag langs een grote bierwinkel liepen, zal
normaal gesproken niet boeiend nieuws zijn. Het feit dat ze daar o.a.
“Putin
Huilo” (Poetin is een lul), “Frau Ribbentrop” (met de
afbeelding van Merkel) en “Obama Hope” (vrij sarcastisch gezien
dan) bier verkochten, maakt dit echter een mooie afsluiter van dit
reisverslag.
Of het jullie nu over de streep heeft getrokken om ook een reis naar
Oekraïne te gaan maken betwijfel ik. Maar als je helemaal tot hier
hebt gelezen heb je toch vijf tot tien minuten aan mijn verslagje
gespendeerd die je nooit meer terug gaat krijgen. Daar doe ik het ook
voor. Maar neem Oekraïne gewoon eens in overweging joh. Het gaat
leuk zijn. Tot slot, Taras Shevchenko (in het Engels, Nederlandse
vertalingen zijn enorm schaars):
“The
mighty Dnieper roars and bellows,
The wind in anger howls and raves,
Down to the ground it bends the willows,
And mountain-high lifts up the waves.
The pale-faced moon picked out this moment
To peek out from behind a cloud,
Like a canoe upon the ocean
It first tips up, and then dips down.
The cocks don't crow to wake the morning,
There's not as yet a sound of man,
The owls in glades call out their warnings,
And ash trees creak and creak again.”
The wind in anger howls and raves,
Down to the ground it bends the willows,
And mountain-high lifts up the waves.
The pale-faced moon picked out this moment
To peek out from behind a cloud,
Like a canoe upon the ocean
It first tips up, and then dips down.
The cocks don't crow to wake the morning,
There's not as yet a sound of man,
The owls in glades call out their warnings,
And ash trees creak and creak again.”
Een heel leuk verhaal Gerardo! Mij lijkt Chernobyl een heel bijzondere ervaring, wil ik altijd nog een keertje naartoe.
BeantwoordenVerwijderen