Doorgaan naar hoofdcontent

Voor je het weet, tijd voor een update

Al typende vanaf mijn tablet besef ik mij maar als te goed hoe moeilijk het is om iedere keer weer te bloggen. Wat valt er te zeggen als je enkel kan zeggen ja het gaat kut? Updaten dan maar. Niet dat dat positief wordt. Maar wel duidelijker.

Mcas ligt voor nu op de hoedenplank. Groningen heeft mij al afgewezen vanwege hun wachtlijst en ik heb er op dit moment geen energie voor, ik kan steeds minder. Helaas ben ik er inmiddels zeker van dat mijn arts (die ik nu tijdelijk heb omdat mijn echte dokter vanwege zijn gezondheid parttime werkt ) denkt dat van alles tussen mijn oren zit, mijn huisarts bedoel ik dus, dus ik weet niet wanneer ik er op terug durf te komen en ik heb voor nu wat beter grip op wat ik kan hebben qua voeding en er is balans. Mijn andere klachten echter. .... Hoe gaan we daar mee verder?

Na 3 antibiotica kuren is mijn ME lichaam van slag en ik kreeg weer dingen als spasmen, elektriciteit door mijn hoofd en lichaam. Hij denkt dat het psychisch is, doet een bloedonderzoek waar mijn onystekingswaarden licht verhoogd is (ik slik volle mep Ibuprofen met ontsyekingsremmers dus ondanks dat verhoogd), en ondanks die blaasontsteking en eerdere darmontsteking is het nog steeds tussen mijn oren, want daar leeft alles waar we geen oorzaak van kunnen vinden met een bloedtestje. Nu heb ik vandaag niets kunnen doen omdat ik continu elektriciteit door mijn lichaam voel en ik gek word van het gevoel.

Laten we ook niet even vergeten dat ik er moedeloos van wordt dat een psychische label betekend dat je klachten niet meer valide zijn blijkbaar.  Ondanks dat psychische aandoeningen ook fysieke oorsprong hebben, een weeffout is in jouw lichaam. Hebben mijn lichamelijke en psychische klachten een complexe invloed op elkaar? Ja daar ben ik mij van bewust, maar dat betekent niet ik dat de luiheid om verder te kijken dan je neus lang is hoeft te accepteren want de aanwezigheid van 1 soort aandoening sluit de ander niet uit.

En nu weet ik niet wat ik moet doen. Mijn gezondheid belangrijk nemen hoeft geen gevecht te zijn, ik ben er niet voor een lollie dokter en ik wil geen zoethoudertjes. Dus we kijken het maar aan en de spasmen zijn goed om de tango te leren op bed. Misschien kan ik er een dayzero doel van maken. Wat zal dat fascinerend zijn.

Reacties

  1. Zelfs al zouden je klachten psychisch zijn - iets wat ik niet geloof - dan betekent dat niet dat je geen recht op zorg hebt. Het betekent niet dat artsen jou niet als mens moeten behandelen. Het betekent niet dat je klachten dan ineens niet ernstig zijn of niet serieus genomen moeten worden.
    Ik vind het echt super klote voor je dat het zo slecht gaat en dat je tegen zo'n muur op loopt. Het is moeilijk om eerlijk te zeggen dat het niet goed gaat ('nee, nog steeds niet', maar het is niet jouw schuld dat het niet goed gaat. Het is ook zeker niet jouw schuld dat mensen daar niet goed mee om kunnen gaan.
    Sterkte meissie.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ah, het is zo'n automatisme van me om iemand liefkozend meissie te noemen, maar ik wil je ook niet het gevoel geven dat ik je gender-fluid-ness (eh?) over het hoofd zie. Ik ben er gewoon niet zo bekend mee en denk er daardoor vaak niet aan. Sorry voor dat, en sorry als het stom is dat ik alleen een vrouwelijk liefkozend woord weet. x

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Precies, ik moet ook nog eens verwerken dat ik opeens hyperpots heb ontwikkeld. Ik denk dat ik ga vragen voor mijn echte eigen arts wanneer mogelijk. Hij had zelfs achter mijn rug om mijn begeleider bij ggz gebeld, mij daarna wel verteld en gezegd dat het was omdat het tijdens gesprek naar voren kwam dat het niet in dossier stond en meer info wou. Mijn begeleider vertelde me dat hij belde omdat hij zorgen maakte. Ik kwam bij hem met fysieke shit. Oh ik heb gelukkig niet veel moeite met gender nicknames en pronouns haha maar ik ben daar zeldzaam in dus dank je dat je er rekening mee houd! Altijd goed te weten dat mensen stil staan bij non binary ervaringen. Als ik in een Engelstalige land had gewoond had ik wel they/them gaan gebruiken, maar in Nederland is dat gewoon net zo hard zij hahaha. X

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

MCAS, de volgende stap in het proces

Hier komt eindelijk de volgende blog over mijn onderzoeken naar MCAS. Vorige week had ik een afspraak in het LUMC over MCAS bij een allergoloog. Vol goede moed ging ik er heen, al wist ik eerlijk gezegd niet hoe het ging lopen. Misschien had ik achteraf literatuur mee moeten nemen over MCAS maar goed het wordt arrogant gevonden wanneer je een dokter probeert te vertellen wat wat is, meestal gaan we er van uit dat ze alles weten.  Maar als er iets is wat meest van ons chronisch zieken weten is dat medici ook gewoon mensen zijn en we kunnen er niet vanuit gaan dat dokters perse alles weten. Weet je, met al die info die ze moeten weten kunnen ze wel eens dingen door elkaar halen, en heck met zoveel info die ze moeten weten zal er heus wel wat uit hun hoofd vallen, niet waar? Uiteindelijk was dat ook duidelijk in het gesprek. Hij en ik waren in een gesprek geraakt over MCAS waarin achteraf, na het gesprek helaas, duidelijk was dat hij het over een andere aandoening, mestcelaandoening h

Mast Cell Activation Syndrome, en waarom ik dit keer mijn hele onderzoeksproces ga bloggen

Ik zie er een beetje tegen op deze post te maken maar ik doe het toch, ongeacht de reactie van de wereld. Of eigenlijk meer van mijzelf. Ik voel me al vaak zo´n aanstelster, ik heb al zoveel aandoeningen, moet ik er nog perse meer hebben ook? Blijkbaar. Mogelijk. Mogelijk is dat mijn lot. Maar in dit geval hebben sommige van mijn aandoeningen met elkaar te maken en sluit het een het ander dus niet uit. Ik ga binnenkort naar een allergoloog/internist. Er is namelijk een grote kans dat ik iets heb dat Mast Cell Activation Syndrome heet. Een probleem met mijn mestcellen dus. Het is een variant op Mastocytosis, wat in Nederland bekend is geworden onder name van mestcelziekte. Waarom denk ik dit? Laat het me uitleggen. In de afgelopen 2 jaar ben ik in een zachte vaart in het begin, maar een toennemende vaart nu allergisch geworden, of intolerant, hoe je het ook wil noemen. Het begon met lactose, toen soja, daarna werd het alle gluten, lactosevrije melk, ik ging op het fodmapdieet, en toen

Update oa MCAS

Het is vandaag exact 3 maanden geleden dat ik voor het laatst geblogd heb, en al wist ik dat het een tijd terug was, is hoe lang geleden het is, toch best schokkend. Zeker omdat het gebrek aan bloggen puur was omdat ik er echt niet toe in staat was. Niet dat ik een superlange blog zal in kunnen tikken. Mijn lichaam is er totaal nog niet mee eens. Toch wil ik wel weer even updaten al is er niet echt veel goed nieuws. Heb ik al verteld dat ik ook gediagnosticeerd ben met OCD? Nee? Dat komt later wel. Als eerste dit; er zijn zoveel dingen die mee spelen in waarom ik mij zieker voelt dat er niet 1 duidelijke oorzaak aan te wijzen is maar meerderen. Er is de POTS, die absoluut niet tegen de warmte kan. Op warme dagen is het vechten om koel te blijven en niet black out te gaan terwijl je de moeite doet om te kunnen bewegen om te drinken en electrolyten en zout binnen te krijgen. De MCAS en alle buikklachten tellen ook nog eens mee. Fibromyalgie laat dan zien, hallo ik ben er ook nog. Maar