Doorgaan naar hoofdcontent

Zero waste menstrueren voor chronisch zieken

Disclaimer: Dit is een post voor alle mensen die menstrueren. Ik kies bewust voor het woord mensen en niet voor vrouwen omdat er mensen zijn die niet identificeren met het label vrouw die menstrueren (denk aan transgender mannen voor de operatie om een voorbeeld te noemen), en er zat vrouwen zijn die door allerlei omstandigheden niet of niet meer menstrueren. Menstruatie bepaalt niet jouw gender, en dus zal ik zoveel mogelijk gebruik maken van de woorden mensen en personen, waar dit van toepassing is. 

Menstruatie is een dure en vaak grote afval kwekende zaak. Iemand met een hevige vloed gaat gerust door meerdere verpakkingen maandverband of tampons heen, en vind zelden dat een verpakking genoeg is. Vaak komt het ook nog met risico´s. Zo hebben we bv het risico op TSS, Toxische Shock Syndroom. En voor chronisch zieken en soms ook niet chronisch zieken is menstrueren nog vervelender vanwege de materialen die gebruikt wordt en die veel overgevoeligheidsreacties geven. Een tampon vervangen? Voor sommige met hun mobiliteit gewoon niet doen.  In sommige gevallen hebben mensen overgevoeligheid voor het te lang dragen van ondergoed. Sommige aandoeningen zorgen voor een erg gevoelige huid.
Eigenlijk zijn er maar drie zero waste mogelijkheden tot nu toe die gebruikt worden. Ik noem ze van minst gebruikt naar meest: Free bleeding, wasbaar maandverband, en menstruatiecups zoals de divacup. Ik bespreek ze kort en neem ook de punten mee voor chronisch zieken.

Free-bleeding is niet iets wat ik perse zal aanraden voor de dagen waarop je veel bloed, toch is het voor mij soms iets waar ik naar toe moet grijpen op dagen dat ik nog weinig vloed heb. Ik doe het ook zoveel mogelijk alleen dus wanneer ik niet naar buiten moet want ik voel mij niet fijn met het idee dat er zichtbare vlekken zijn. Wanneer je te gevoelig reageer op continu materialen om je heen is dat zeker een oplossing maar wanneer je hevig vloei dan heb je zo snel zoveel rommel dat continu opgeruimd moet worden dat het je meer energie kost, en dat is niet een plus voor vele chronisch zieken. Bij minder vloei hoef je er enkel een handdoek onder te leggen of met heel weinig vloei zelfs niets want merk je er weinig van. Free bleeding is dus iets wat gewoon een optie is om je niet voor te schamen als dat is wat je lichaam nodig hebt van je, maar vaak toch ook onpraktisch te noemen. Voel je je echter niet gestigmatiseert door mensen die "Ew" gaan roepen bij het idee, want jij moet doen wat goed voor je is, zonder dat hun oordelen hoeven mee te wegen voor jou.

De cup. De Zero Waste community loopt er mee weg. De cup is eigenlijk als een klein flexibel vaasje wat je inbrengt in je vagina, zonder risico gerust wat langer kan laten zitten dan een tampon (afhankelijk van jouw vloed, want vol=lekken, net als een tampon, maar het is veel minder snel vol dan een tampon), waardoor je minder snel continu de dans van de wissel hoeft aan te brengen. Je haalt het eruit, spoelt het om en brengt hem weer in. Na en voor de menstruatie kook je hem uit. Dat is de korte uitleg. Er is wel het nadeel dat doordat je hem langer kan laten zitten dat je wat sneller de risico loopt het te vergeten net als bij een tampon. Ook is een cup niet altijd makkelijk in te brengen en het vereist veel oefenen. Lukt door bv je chronisch ziekte een tampon bv al moeilijk of niet? Dan is dit niet aan te raden. Zeker niet met reuma of bv EDS (Je gooit zowat uit de kom met dit inbrengen). De cup is een kleine financiele investering die je er snel weer uit krijgt, maar voor vele vormen van chronische ziekten gewoon niet handig.

De meest handige oplossing voor chronisch zieken is het wasbaar maandverband of iets gelijks er aan. Sommige mensen gebruiken meerdere stukken stoffen die ze opvouwen in hun ondergoed, maar voor mijn gevoel zal dat niet perse goed op de plaats blijven. Je kan je eigen wasbaar maandverband maken als je handig bent, maar het is ook te koop. Ik moet erbij zeggen dat het niet goedkoop is, maar ook in dit geval is het zo, dat je dit jaren kan gebruiken en je het geld er dus dubbel en dwars weer uit haalt. Sommige merken doneren voor het maandverband wat jij koop wasbaar maandverband naar landen waar ze niet snel maandverband kunnen veroorloven dus je doet er ook een goede daad mee.
Wasbaar maandverband kan je gewoon gebruiken als gewoon maandverband qua inbrengen in het ondergoed, ze komen met drukknopen of andere herbruikbare hechtverbindingen. Je lekt een stuk minder snel, ze absorberen beter, zijn minder snel vol, en kunnen worden gewassen in de wasmachine. Je kan ze met de hand voorspoelen voor je ze bij de was doet maar niet iedereen vind dat smakelijk en een sterke goede was is voldoende. Het enige puntje is dat die met drukknoopjes soms een beetje in de onderbroek draaien als je je onderbroek omhoog of omlaag trekt, maar het heeft ook een groot voordeel in vergelijking met de wegwerpvriendjes. Zoveel zachter voor mijn vulva! Minder overgevoeligheid. Rustigere en meer jeukvrije menstruatie. Vind ik al best de moeite waard, al zeg ik het zelf. 

Al bij al zijn de opties tussen zero waste bloeden en niet zero waste bloeden hetzelfde, alleen zijn de materialen vooral beter, en zelfs veiliger voor de gezondheid. Eigenlijk ook aan te raden voor niet chronisch zieken dus. Je betaald even iets meer, maar haal het geld er op lange termijn meer uit. Je hebt minder last van een hoop van de klachten die komen niet door de menstruatie maar door de materialen zelf. Wat wel en niet werkt is afhankelijk van jouw aandoening, maar ik raad altijd aan om goed onderzoek te doen naar wat voor jou werkt en alles van alle kanten te bekijken. Neem de tijd! 

Reacties

Populaire posts van deze blog

MCAS, de volgende stap in het proces

Hier komt eindelijk de volgende blog over mijn onderzoeken naar MCAS. Vorige week had ik een afspraak in het LUMC over MCAS bij een allergoloog. Vol goede moed ging ik er heen, al wist ik eerlijk gezegd niet hoe het ging lopen. Misschien had ik achteraf literatuur mee moeten nemen over MCAS maar goed het wordt arrogant gevonden wanneer je een dokter probeert te vertellen wat wat is, meestal gaan we er van uit dat ze alles weten.  Maar als er iets is wat meest van ons chronisch zieken weten is dat medici ook gewoon mensen zijn en we kunnen er niet vanuit gaan dat dokters perse alles weten. Weet je, met al die info die ze moeten weten kunnen ze wel eens dingen door elkaar halen, en heck met zoveel info die ze moeten weten zal er heus wel wat uit hun hoofd vallen, niet waar? Uiteindelijk was dat ook duidelijk in het gesprek. Hij en ik waren in een gesprek geraakt over MCAS waarin achteraf, na het gesprek helaas, duidelijk was dat hij het over een andere aandoening, mestcelaandoening h

Mast Cell Activation Syndrome, en waarom ik dit keer mijn hele onderzoeksproces ga bloggen

Ik zie er een beetje tegen op deze post te maken maar ik doe het toch, ongeacht de reactie van de wereld. Of eigenlijk meer van mijzelf. Ik voel me al vaak zo´n aanstelster, ik heb al zoveel aandoeningen, moet ik er nog perse meer hebben ook? Blijkbaar. Mogelijk. Mogelijk is dat mijn lot. Maar in dit geval hebben sommige van mijn aandoeningen met elkaar te maken en sluit het een het ander dus niet uit. Ik ga binnenkort naar een allergoloog/internist. Er is namelijk een grote kans dat ik iets heb dat Mast Cell Activation Syndrome heet. Een probleem met mijn mestcellen dus. Het is een variant op Mastocytosis, wat in Nederland bekend is geworden onder name van mestcelziekte. Waarom denk ik dit? Laat het me uitleggen. In de afgelopen 2 jaar ben ik in een zachte vaart in het begin, maar een toennemende vaart nu allergisch geworden, of intolerant, hoe je het ook wil noemen. Het begon met lactose, toen soja, daarna werd het alle gluten, lactosevrije melk, ik ging op het fodmapdieet, en toen

Update oa MCAS

Het is vandaag exact 3 maanden geleden dat ik voor het laatst geblogd heb, en al wist ik dat het een tijd terug was, is hoe lang geleden het is, toch best schokkend. Zeker omdat het gebrek aan bloggen puur was omdat ik er echt niet toe in staat was. Niet dat ik een superlange blog zal in kunnen tikken. Mijn lichaam is er totaal nog niet mee eens. Toch wil ik wel weer even updaten al is er niet echt veel goed nieuws. Heb ik al verteld dat ik ook gediagnosticeerd ben met OCD? Nee? Dat komt later wel. Als eerste dit; er zijn zoveel dingen die mee spelen in waarom ik mij zieker voelt dat er niet 1 duidelijke oorzaak aan te wijzen is maar meerderen. Er is de POTS, die absoluut niet tegen de warmte kan. Op warme dagen is het vechten om koel te blijven en niet black out te gaan terwijl je de moeite doet om te kunnen bewegen om te drinken en electrolyten en zout binnen te krijgen. De MCAS en alle buikklachten tellen ook nog eens mee. Fibromyalgie laat dan zien, hallo ik ben er ook nog. Maar