Chronisch ziek en gewicht

Ik ben voor een groot deel van mijn leven niet bepaald de lichtste geweest. Ik schommelde veel met mijn gewicht en mijn meest voorkomende stand was een mollig klein bolletje. Ik was ook soms zwaar en een enkele keer wandelde ik het pad van obees voor ik meer dan 30 kilo afviel. 

Gewicht is altijd een gevecht geweest voor mij dus. Ik had eetstoornissen, was ook soms eigenlijk veel te dun, ik had psychische problemen en trauma ervaringen die die dingen in stand hielden. Ook ben ik eigenlijk altijd wel chronisch ziek geweest en dat stond mijn gezondheid ook wel in de weg.

Toch was ik er niet op voorbereid. Op wat vraag je? Op wat het met het gewicht doet wanneer je zo ziek bent dat je maar een paar honderd meter kan lopen op sommige dagen en eigenlijk voor het grote deel van je dagen bedlegerig bent. Dit afgelopen jaar hebben mijn weegschaal en ik een grote strijd gevochten en de weegschaal verslaat elke overwinning van mij weer dubbel en dwars. 

Ik weeg op dit moment 117 kilo ongeveer. Ik ben maar 164 cm groot. Ik ben in de morbide obesitas groep, een plek waar ik nooit eerder ben geweest. Toen ik bedlegerig raakte was ik net wat boven de 90 kilo geloof ik. Ik ben meer dan 20, waarschijnlijk zelfs 25 kilo bijgekomen binnen 1 jaar. 
Daarnaast is er veel geschommel geweest omdat ik het er af wou of soms opeens snel wat kilo´s afviel vanwege problemen met eten, darmen, etc. Maar alles kwam er net zo hard weer aan.

Ik voel me hopeloos. Ik probeer zo gezond als ik kan te eten, maar alles lijkt me tegen te zitten. Ik kan bv suiker niet mijden in mijn dieet, want ik heb snel last van hypoglycemie bv, en ik heb fructose-malabsorptie en intolerantie, dus die suikers uit fruit halen is al geen optie. Daarnaast mis ik veel extra voedingsstoffen door al mijn, helaas mogelijk nog steeds toenemende, voedselintoleranties en allergien. Eten word steeds duurder, wat we ook doen om het goedkoop te houden, het is haast niet te doen soms. 
Dan is er ook nog eens beweging, als in ik krijg er natuurlijk niet genoeg van want ik kan niet zoveel bewegen als anderen. Wat ik binnen krijg aan beweging is minimaal op zijn best, niet bestaand op mijn slechtste dagen. 
En als laatste, de verveling, de depressieve gevoelens, het continu maar vast zitten in die cirkels van wat je wilt doen en niet kan doen, ja het zorgt voor eetbuien, waar we gelukkig vaak het geld niet voor hebben maar het gebeurt wel. Je eet om je beter te voelen, voel je je daarna slechter maar herhaal die patronen weer. Gelukkig kan ik veel van mijn standaard eetbuien eten niet eten meer, dat scheelt enorm. 

Ik maak me zorgen, hoe ver gaat dit lopen? Gastric bypass is geen optie voor mij, ik heb het overlegd met mijn dokter maar met mijn ME is de kans enorm groot dat ik gewoonweg niet goed zal herstellen van de operatie en dan is er ook nog eens de kans dat ik mijn kansen met wat ik kan eten nog kleiner maakt. 
Gastric bypass is geen easy way out, mind you. Het is een zware operatie en een zware keuze voor mensen die gezonder willen worden maar niet in een positie zitten dit anders te doen.
Ik weet niet welke positie ik zit, maar ik heb geen andere keuze het the old fashioned way aan te pakken, maar na 2 jaar dietist al voor dit en mijn allergien, gesprekken hier en daar en dan nog mijn eigen grote schat aan voedingskennis ben ik gewoon geen stap verder. 
Wat ik ook doe, het gaat er niet af, en de medicijnen helpen daar ook niet aan mee. Ik zie geen oplossingen mee. Ik weiger pertinent te crash dieten of detoxen, zelfs de wel wetenschappelijke goedgekeurd dieet van alternate day fasting is geen optie meer want mijn lichaam crasht binnen de eerste 24 uur tot een plek waar ik ook gewoon bijna nonresponsive ben.
Daarnaast ik heb suiker nodig, zout voor mijn pots, allerlei andere dingen en noem maar op die via die keuzes afdoende zijn. 

Dit is de realiteit, dit is waarom in bed gaan liggen voor meer dan een jaar niet een keuze was maar een geen-andere-optie-situatie. Het is gewoon weg niet leuk, ik voel me verschrikkelijk in zoveel mogelijke opzichten. Ik voel me waardeloos, alsof ik niets bij te dragen heb, ik voel me dik, en lelijk, en het ziek zijn straalt in elke oogopslag van mij af. Ik ben opeens zoveel ouder geworden in een enkele jaar. Dit zijn niet dingen waarvoor ik koos. 
Ik mis de dagen waarin ik gewoon nog steeds kon wandelen en doen, zelfs al had ik er pijn aan want ik kon het in ieder geval nog. Nu kan ik alleen stukjes lopen en zit ik in een rolstoel en heb ik mijn onafhankelijkheid naar afhankelijkheid gebracht en in de handen van anderen gelegd. Ik mis ergens naar binnen kunnen stappen zonder zorgen te maken of er een lift is en over de drempel. Ja en ik mis het liever een 90 kilo balletje zijn dan een 117 kilo homp deeg. 

Ik koos niet te gaan liggen, dat was een keuze die voor mij werd gemaakt. Ik koos niet voor de rolstoel omdat het wel makkelijk is, ik koos omdat ik in ieder geval nog buiten wou komen, om nog deel te maken van de wereld. Ik koos hier niet voor, maar ik ben van plan het beste ervan te maken. Ik kom vast wel iets tegen waardoor ik misschien toch weer kan afvallen. Ik kom vast wel iets tegen nog voor... voor... wat dan ook. 

Ik heb gelukkig een hulpzame partner die mij veel helpt, maar ik zou het ook zo graag zien dat er wat last van zijn schouders gehaald zou worden, dat hij niet alles hoefde te doen. En dat hij een vriendin heeft, mij dus, die zich comfortabel en sexy in haar eigen skin voelt, en dat ook uitstraalt ipv een balletje depressie over haar uiterlijk. Ik hoop dat de toekomst dat mij brengt. Maar tot die tijd is het vooral hopen dat de weegschaal niet nog meer omhoog gaat. En mijn eigenwaarde natuurlijk wel.